Vraag
M'n hoofd lijkt een soort conferentie voor drukke mensen die graag door elkaar praten, dus ik weet niet zo goed hoe te beginnen. Ik ben een meisje van achttien jaar en moest onlangs stoppen met mijn opleiding (eerste jaar) omdat ik het mezelf erg moeilijk maakte door me constant heel groot te houden en slecht op te letten en de hoeveelheid lesstof was ook vrij vermoeiend. Ik was ook wat minder ver dan mijn klasgenoten. Zij deden allemaal supervolwassen dingen en hadden ambitie en ze lijken allemaal veel ouder in hun hoofd. Verder vond ik school verder erg leuk. Ik word alleen erg moe van mezelf, omdat ik elke week iets anders wil doen en nooit structuur in m'n leven heb en overal in een andere rol stap, thuis, in de kerk, op mijn werk, op de school hiervoor en in vriendengroepen etc. Ik weet niet wat voor gedrag bij mij hoort waardoor ik ook niet meer ‘echt’ kan zijn en dat is vervelend voor m’n omgeving omdat ze dan niet weten wat ze kunnen verwachten.
Toen ik van school vertrok, werd een beetje duidelijk gemaakt dat ik iets aan mezelf moet doen. Maar is dat de bedoeling? Van de week las ik dit artikel en vond dat ik wel een beetje op mezelf gericht ben dan en misschien is dat juist niet echt de bedoeling. Maar als het zoals nu doorgaat komt het ook niet helemaal goed. Ik zit dus een beetje klem. Ik doe een bijbaantje van ruim twintig uur per week waarbij je vrij sociaal moet zijn en kinderwerk af en toe. Het is mooi allemaal, maar ik kan niet zo veel geven als ik niet eens weet wie ik precies ben en hoe ik me dan moet gedragen.
Ik geloof pas een paar maanden, niet zo erg lang en ik heb ook geen groot geloof. Ze zeggen dat je identiteit dan in Christus ligt. Ja leuk, maar je hebt introverte christenen, ict-christenen en sociale christenen en, nou u snapt het. Misschien is dit niet helemaal de plek waar ik m’n vraag moet stellen, maar ik kan ergens anders niet echt de openheid vinden (ligt aan mij). Wat kan ik nu het beste doen? Sorry als het een vaag verhaal is.
Antwoord
Het is moeilijk voor mij om je goede raad te geven. Al zou ik dat graag doen. Je hebt echt goede raad nodig. Zoals ieder mens dat van tijd tot tijd heeft.
Ik lees een aantal dingen. Dat je hoofd heel druk voelt, bijvoorbeeld. Vraag is of dat altijd het geval is, altijd het geval is geweest, of dat je daar in wisselende mate last van hebt. Dat je je op school niet herkende in de doelgerichtheid van anderen, maar het toch ook wel naar je zin had. Maar dat het niet lukte om te presteren. Misschien speelde de drukte in je hoofd een rol. Je eigen wisselende rollen komen je vreemd voor. Terwijl het op zich wel zo werkt dat mensen in verschillende situaties verschillend zijn. Nu ben je ook in beweging, doordat je onlangs tot geloof gekomen bent, zo begrijp ik. En heb je daar ook vragen over. Over wat dat concreet wil zeggen dat je identiteit in Christus ligt, zoals je te horen hebt gekregen.
Je bent nog heel jong. Op een leeftijd dat er allerlei verandert, dat je in nieuwe situaties komt, die op verschillende kanten van jou een beroep doen. Dus spannend hoe zich dat verder gaat ontwikkelen. En nu heb je te horen gekregen dat je aan jezelf moet gaan werken. Ik ben benieuwd of dat een advies is wat je serieus zou moeten nemen. En of je sowieso mensen hebt in je omgeving die jou goed kennen, die een realistisch beeld van jou hebben, die wijs zijn. En wat die dan vinden van jouw toestand van het moment. En of die met je mee kunnen denken. Want je bent jezelf een raadsel, als ik het goed begrijp.
Als je geen goede raadgevers hebt, dan raad ik je aan om eens met de huisarts te gaan praten. En te kijken hij je zou kunnen helpen met enige hulp binnen de GGZ. Het lijkt me wel goed om in dat geval hulp te krijgen van iemand die oog heeft voor de rol van het christelijk geloof in je leven. Mijn raad is dus om goede raadgevers te zoeken, mensen die je goed kennen en die met je mee kunnen denken. En om, als je die in je eigen omgeving onvoldoende hebt, naar de huisarts te gaan.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
Het is niet egoïstisch als je hulp zoekt voor jezelf. Als jij lekker in je vel zit en rust hebt in je hoofd, dan kun je er ook beter voor anderen zijn! Je moet je naaste liefhebben als je zelf. Jezelf dus niet meer maar ook niet minder!
Echt waar goede zelfzorg mag, dus het is goed om hulp voor jezelf te zoeken.
Dominee P.A. Génestet schreef het volgende bekende gedichtje (1930): 'Wees u-zelf!' sprak ik tot iemand; Maar hij kon niet: hij was niemand.'
Sterkte en groetjes van Heleen
ahhk76@gmail.com
Herkenbaar verhaal schrijf jij op. Ik ben een paar jaartjes ouder dan jij en weet nog goed, dat die tijd mij meer deed dan de pubertijd. Juist tijdens je studie ging ik meer over mijzelf nadenken en zie je opeens dingen van jezelf die je niet zo leuk vind.
Doordat je gaat nadenken, kom je achter dingen die je niet van jezelf snapt. Wat je schrijft over dat je je verschillend gedraagt in verschillende omgevingen is echt niet vreemd denk ik. Iedereen doet dat tot op zekere hoogte, ligt dat ook niet aan hoe veilig je je op die plekken voelt en welke verwachtingen ze van je hebben.
Al dit gedenk maakt je hoofd druk en kost energie.
Geef dit ook de tijd, het kost tijd om jezelf te snappen en leren te doorgronden.
Ik heb ook veel moeite ervaren op mijn opleiding, ook omdat ik veel denk en dit mij druk en onrustig in mijn hoofd maakt. Had ook niet zoveel doorzettingsvermogen. Sommige mensen zeggen dat ik ADD heb, geen idee zou kunnen. Het interesseert mij niet zoveel, ik red me nu wel, maar misschien kun je dat bekijken zeker als het je hindert. Hulp kun je zoeken, zeker als je er zelf niet uitkomt en je er zelf echt last van hebt.
En daarbij heb je de laatste tijd ook nog een verandering op het gebied van geloof doorgemaakt. Dat is heftig kan ik je vertellen. Lees veel Bijbel en geef ook dat de tijd. Vraag God om hulp, zoek mensen om over God te praten, maar verwacht het vooral van God. Hij helpt je echt.
