Vraag
Ik wil zo dolgraag een heel intieme, 24- uursrelatie krijgen/hebben met mijn Vader in de hemel. Ik wil alles wat er gebeurt in mijn leven met Hem delen en me in alles door Hem laten leiden. Ik wil dat er geen afstand meer is tussen Hem en mij. En ook geen ruis meer... Maar dan vraag ik me af: ben ik wel helemaal normaal dat ik dit wil? Het kan me niet zoveel schelen wat er verder in mijn leven gebeurt, ik wil gewoon mijn hemelse Vader weer terug. Aan de ene kant denk ik: als een normale aardse vader en zijn kind heel close met elkaar zijn, vind niemand dit gek. Maar als je een heel diepe relatie met God wil (en echt alles met Hem wil delen in je leven en je door Hem in alles wilt laten leiden) dan wordt dit gelijk als heel bijzonder ervaren. Ik geloof dat God de Vader een nog veel diepere relatie met mij wil dan een aardse vader ooit zou kunnen, En ik wil dit ook zo graag, maar dan denk ik; je bent knettergek, het 'hoort' niet zo te zijn dat je zo naar God verlangt. Maar eigenlijk is het toch heel normaal als je naar de relatie met je Schepper verlangt? Augustinus zei toch ook al: ons hart is onrustig tot het rust vindt in God? Ik krijg in de kerk en in mijn omgeving soms bijna het gevoel dat het meer normaal is dat je God wel in je leven betrekt, maar dat Hij dan wel altijd een beetje aan de zijlijn blijft en je toch voor een groot deel je eigen boontjes wilt blijven doppen. En dat zijn dan nog de heel positieve dingen die ik om me heen zie. Sommige mensen interesseert God helemaal niets (en dat wordt dan normaal gevonden, want zo zijn wij nou eenmaal geboren). De norm die ik altijd heb meegekregen is dat het in je zit dat je van nature niet naar God verlangt... Zo hoort het, zeg maar (dat je niet naar God verlangt). En dat zal allemaal wel, maar ik verlang toevallig (niet toevallig natuurlijk) wel onwijs naar God, maar vraag me dus echt af of ik wel helemaal normaal hierin ben. Ben ik nu zo radicaal of ligt het meer aan ons land (wij kennen geen christenvervolgingen zoals in andere landen). In Noord- Korea doen mensen er alles voor om aan een Bijbel te komen. En veel vervolgde christenen hebben hun leven over voor God. En, het klinkt misschien vreemd, maar ik kan dat heel goed begrijpen van die mensen. Maar in ons land heb ik soms het idee dat we veel te weinig in afhankelijkheid van God leven en veel te weinig de waarde beseffen van de Bijbel. Ik wil zo graag vrijkomen van (hoe ik denk) dat andere mensen in mijn omgeving omgaan met God en de Bijbel. En ik wil zelf mijn eigen weg met God durven gaan (hoe radicaal dat misschien ook lijkt). Maar het probleem is: ik kan mezelf niet bevrijden van gedachten als “hoe leven andere mensen”, “hoe gaan andere mensen hiermee om.” Ik neem deze gedachten als maatstaf voor mijn eigen leven met God. En de verwarring die deze gedachten (over hoe andere mensen omgaan met God en de Bijbel) bij mij oproepen kan ik ook niet oplossen. Ik weet dat het probleem ten diepste bij mij ligt. Als ik bij mensen ben die heel intensief met God bezig zijn in hun dagelijks leven, vind ik dit heel normaal en ga ik automatisch meedoen. Dan voel ik me als een vis in het water. Maar als ik bij mensen ben die God veel minder betrekken in hun dagelijks leven, voel ik mezelf vaak onbewust maar vreemd en raar dat ik God wil betrekken in mijn totale leven, in alle kleine details. Ik hoorde dit lied op Youtube en dat geeft me dan weer hoop: God weet namelijk het diepste verlangen in mijn hart naar Hem en ook al kan ik zelf de ruis niet verwijderen en mezelf bevrijden van al mijn onzekerheid, God weet dat ik diep in mijn hart enorm naar Hem verlang en dus zal Hij mij toch niet in de steek laten alleen maar omdat ik dit probleem zelf niet kan oplossen?
Antwoord
Beste lezer,
Dit is een belangrijke vraag. Je stuit op het grote verschil tussen wat je om je heen ziet in kerkelijk Nederland (in het algemeen gesproken) en wat je zelf ervaart aan verlangen naar God.
Nu, om meteen maar heel duidelijk te zijn: het is abnormaal als een mens niet verlangt naar de Heere -zonde is iets wat dwars tegen Gods bedoeling met de mens in gaat. Adam was zo geschapen dat hij verlangde naar zijn God- denk maar aan de manier waarop zijn Schepper naar hem toekwam: te horen aan het ruisen van de wind.
Als wij niet verlangen naar God, is dat dus abnormaal. Het is waar dat wij door de zonde zo geworden zijn, maar dat moeten we nooit goed gaan praten. Het is dus juist 'normaal' als je weer gaat verlangen naar de Heere. Maar dat 'normale' is dan wel een wonder van de eerste orde, want dan is er innerlijk iets in ons veranderd.
Wat heerlijk als we in antwoord op die bekende vraag uit Psalm 25: “Wie heeft lust de Heere te vrezen?” als het ware de vinger opsteken en zeggen: “Ja, ik!” De Heilige Geest werkt honger, verlangen naar de Heere. Ik kom tot de ontdekking dat ik Hem mis door mijn zonde, maar dat ik Hem niet meer kàn missen. Denk aan de Psalmen: dat zijn vaak liederen van verlangen (9, 27, 42, 63, 84 bijvoorbeeld). En waar dat verlangen in mijn hart leeft, wil ik ook graag wandelen met de Heere. Dus: Hem in alles betrekken, de hele dag door. Voordat ik beslissingen neem, wil ik eerst mijn knieën buigen voor Hem: “Heere, wat wilt U dat ik doen zal?”
Het is heel triest als je om je heen kerkmensen meemaakt die de Heere hooguit nodig hebben als Eerste of Laatste Hulp Bij Ongelukken, maar die niet met Hem wàndelen. Dàt is pas abnormaal! Het normale christelijke leven is een leven in diepe afhankelijkheid, op alle terreinen van je leven. Het is een wonder van de Heilige Geest als je met David kunt zeggen: “HEERE! voor U is al mijn begeerte; en mijn zuchten is voor U niet verborgen” (Psalm 38:10).
Zoek dus inderdaad maar veel die verborgen omgang met de Heere, om van daaruit in het leven te staan. En laat anderen maar zien, vanuit Zijn Woord en vanuit je levenswandel, hoe rijk het is om zo met Hem te mogen leven.
Met een hartelijke groet
Ds. P. D. J. Buijs
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.D.J. Buijs
- Geboortedatum:02-11-1961
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nunspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
