Vraag
Onze jongste dochter is vijftien en heeft vanaf de basisschool nooit echt een vriendin gehad. We hadden gehoopt dat ze op het vmbo wel een vriendin of een groepje vriendinnen zou krijgen, maar helaas is dit ook niet gelukt. Ze heeft heel zelden wel eens iemand, maar dat is steeds weer van korte duur. Wij hebben het idee dat ze geforceerd gedrag gaat vertonen om er bij te horen. Ze zegt dat ze niet gepest wordt. Ook op het dorp heeft ze niet een vriendin, af en toe het buurmeisje. Omdat het leeftijdsverschil met haar broers en zus ook groot is, is ze vaak alleen thuis met ons als ouders. Nu komt het geregeld voor dat ze ‘ziek’ thuis blijft omdat ze op school toch niemand heeft!! We begrijpen dat de oorzaak grotendeels bij haar zelf ligt, maar het doet ons als ouders veel pijn haar zo eenzaam en verdrietig te zien. We zouden onze dochter graag gelukkig zien. Ik begrijp dat u daar zo geen oplossing voor heeft, maar misschien heeft u wel wat tips voor haar en ons.
Antwoord
Geachte meneer/mevrouw,
Dat zal zeker pijn doen als je je dochter zo eenzaam ziet zijn. Ongetwijfeld zult u als ouders pogingen ondernemen om die eenzaamheid te verminderen. Soms houden jongeren van spelletjes, op visite gaan of andere dingen samen ondernemen. Maar dan blijft er nog genoeg tijd over voor de eenzaamheid. Heeft u wel eens gedacht aan een soort SOVA (sociale vaardigheid) training voor uw dochter? Mogelijk vindt zij het lastig om contact te maken. En als zij geforceerd gedrag gaat vertonen is dat in haar situatie heel begrijpelijk. Het is namelijk heel normaal en een natuurlijke drang om ergens bij te horen. "Het is niet goed dat de mens alleen zij." Dat geldt ook hiervoor.
En zit uw dochter op een (jeugd) vereniging? Ook dat zou kunnen helpen, maar dan wel in combinatie met ondersteuning. Ik kan mijn namelijk voorstellen dat het voor uw dochter inmiddels lastig is om naar een vereniging te gaan.
Verder zou een coach/therapeut/andere hulpverlener uw dochter ook kunnen ondersteunen door het voeren van gesprekken met tussendoor ‘huiswerkopdrachten’. Er zijn verschillende goede, christelijke instanties die hulp verlenen op dit terrein.
Ruggespraak met de kerkelijke gemeente via predikant of (wijk) ouderling is ook op zijn plaats. Uw dochter is immers lid van het grote gezin der kerk. En niet alleen de kerk wil hiervan horen, ook de Heere wil hier om gebeden zijn. Hij is de Rotssteen, Wiens werk volkomen is. Hoe zou het bovenstaande een plek kunnen krijgen als de Heere er niet Zijn Zegen aan verbindt? Hij is een Hoorder van het gebed, Die Zelf de diepste eenzaamheid heeft gekend, toen Hij van God en mensen verlaten was.
Veel wijsheid, liefde en sterkte gewenst voor u en uw dochter.
Vriendelijke groeten,
J. M. Strijbis
Dit artikel is beantwoord door
J.M. Strijbis
- Geboortedatum:16-06-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Gouda
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Docent(opleider) Driestar Hogeschool
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Een kind kan van zichzelf moeite hebben met het maken van vrienden/vriendinnen. Het is ook
mogelijk dat uw dochter vanaf de basisschool gepest is maar dan op een bijna onzichtbare
manier. Ik wil niet zeggen dat het per direct zo moet zijn. Het is vreselijk als zoiets gebeurt. Als
dit toch zo blijkt te zijn dan is het goed hier naar te vragen.
Het is hoe dan ook goed om het er met uw dochter over te hebben en hulp in te schakelen. Wees
niet ´bang´ voor een stempel. Het is in het belang van uw dochter.
Gods zegen hierin en veel sterkte.
Evenwel is (massaal) negeren de ergste vorm van pesten.
Vaak moet het pestslachtoffer dan naar therapie, SOVA training enzovoort...
Maar dat lost het pestgedrag op school waarschijnlijk niet op.
Lieve ouders, als je kind gepest/buitengesloten wordt, dan doet dat ontzettend zeer, dat snijdt door je ouderhart.
Wat goed dat u hulp zoekt met deze vraag!
Het lijkt me zaak, als de meeste pijn op school ervaren wordt, dat allereerst de school ingelicht wordt.
Zo kan de school observeren, gesprekken voeren met leerlingen. Als docenten merken dat er inderdaad sprake is van bewust buitensluiten (=pesten), dan dient dit op school aangepakt te worden. De pesters hebben deskundige hulp nodig, daarnaast moeten de omstanders gemobiliseerd worden om het pestgedrag te doorbreken.
En misschien kunt u uw andere kinderen mobiliseren om hun zusje wat meer in hun midden op te nemen.
Misschien eens een logeerpartijtje hier en daar.
En de kerk ook zo inlichten, op vereniging kan door de leiding gestimuleerd worden om uw dochter te vragen ook te komen en haar in hun midden op te nemen.
Het is absoluut on-Bijbels om iemand buiten te sluiten.
Zelf heb ik mezelf (toen ik jong was) ook vaak zo gevoeld als uw dochter.
Bij mij heeft het enorm geholpen toen ik besefte dat ik in de ogen van God de Vader enorm kostbaar ben en dat het daarom niet meer uitmaakt wat mensen van je vinden.
Maar om die omschakeling te maken in je hersenen, is wel heel lastig.
Ik zou zeggen tegen uw dochter: trek je toch niet aan van het feit dat leeftijdsgenoten je negeren (hoe rot dat ook is), het is hun probleem en niet het probleem van uw dochter.
Natuurlijk trek je het je aan als leeftijdsgenoten je negeren en dat doet enorm veel pijn....
Maar het maakt haar niet minder kostbaar of waardevol.
Ik kan eigenlijk geen respect opbrengen voor het gedrag van haar leeftijdgenoten. Die zijn gewoon asociaal en egoistisch bezig.
Laat je dochter toch niet kapot maken door dit soort asociaal gedrag...
Je dochter is van (heel) grote waarde, wat haar leeftijdsgenoten ook van haar vinden...
En vanuit mijn eigen ervaring weet ik dat die leeftijdsgenoten, als ze ouder worden, vaak ook veel meer socialer worden en oog krijgen voor de ander.
Maar die leeftijdsgenoten van uw dochter zitten nu gewoon in hun pubertijd en zijn waarschijnlijk alleen maar met zichzelf bezig, dus het heeft weinig zin om hulp van hen te verwachten.
Heel veel sterkte hiermee, en laat vooral merken hoe waardevol u uw dochter vind!!!
Mijn eigen kinderen zijn wel sociaal, dat wil zeggen dat ze oog hebben voor anderen en het ook wel leuk vinden om contacten te hebben met vrienden, en af en toe met elkaar wat leuks te gaan doen, maar dit betekent voor hen niet dat ze , buiten school,vaak met vrienden omgaan. Ze zijn graag thuis en hebben weinig behoefte om bij anderen te zijn.
Misschien is dit meisje ook graag thuis en heeft ze van zichzelf ook niet veel behoefte om ergens anders te zijn. Maar als ze zich daardoor eenzaam voelt, en ook echt verdrietig is, dan is het anders en zeker moeilijk, voor haarzelf en voor haar ouders. Ik hoop dat ze aansluiting kan vinden bij het jeugdwerk van de kerk en inderdaad ook meer de contacten met haar broers/zussen stimuleren.
Maar ik zou wel voorzichtig zijn met contacten op te dringen, het ene mens heeft nu eenmaal meer behoefte aan contacten dan de ander. Ik hoop in ieder geval dat ze een gelukkig leven zal hebben en dat ze mag weten dat ze geliefd is, door de mensen en door haar Hemelse Vader!
