Chronische vermoeidheid na depressie

Ongeveer twee jaar geleden heb ik last gehad van een een twee jaar durende depressie. Dit heeft mijn leven flink veranderd en ben er ook een ander persoon door geworden. Niet in de minste plaats heb ik in m'n depressie juist God mogen vinden. Echter heb ik na twee jaar nog steeds last van een chronische vermoeidheid. Er zijn dagen dat ik bruis van energie en ik van alles zou willen doen, maar de volgende dag kan ik erg moe zijn. Somber ben ik dan weer niet. Wel neem ik door die vermoeidheid minder deel aan gesprekken. Het vervelende is dat de omgeving (vooral familie) enkel kijkt naar de buitenkant van mij. Ik heb bijv. een halfjaar gewerkt bij een familielid van mij. Dit betrof in totaal zes uur werktijd (dat stelt dus al niets voor). Aan de hand daarvan denkt men dat ik me aanstel of ze hebben in ieder geval geen weet van mijn moeheid. Nu is erkenning hiervan niet het belangrijkste, alhoewel het ongeloof dat ik nog steeds moe zou zijn wel erg vervelend is. Erkenning is voor mij belangrijk dat men hoe weinig ook, een klein beetje weet wat het is. Het belangrijkste is voor mij: hoe kom ik van de restsymptomen af? Ik probeer mezelf over een bepaalde grens heen te laten gaan. Als ik dat namelijk nooit doe, zal ik nooit volledig genezen ervan. Ter vergelijking, ik ben fulltime naar school geweest voor mijn depressie. Op dit moment zou me dit nooit lukken. Dat gaat misschien een week of twee weken goed, maar daarna zak ik weer terug. Ook dat is een worsteling, enerzijds het respecteren van mijn grenzen die door m'n depressie een stuk minder ruim zijn geworden en anderzijds me niet teveel laten leiden door de gedachte dat het bij voorbaat al gedoemd is om te mislukken.

Het is een indrukwekkend verhaal, maar ik vraag mij af of het een depressie pur sang is geweest. De beschrijving van hoe het nu met je gaat, past meer bij wat momenteel burnout wordt genoemd. Er blijft dan een verminderde belastbaarheid. Dat is merkbaar in de dagelijkse gang van zaken, maar ook bij extra belasting door gebeurtenissen – er is minder reserve. Of er verbetering nog te bereiken is, kan ik niet voorspellen, maar het zou kunnen. Mijn advies is om eens met een psychosomatisch werkend therapeut te gaan praten – die kan het van beide kanten benaderen. Er zal er vast één te vinden zijn in jouw omgeving.

Drs. P. C. Hildering

Dit artikel is beantwoord door

drs. P. C. Hildering

• Geboortedatum:
  24-04-1953
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk
• Status:
  Inactief

158 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven