Vraag
Ik ben een vrouw van in de twintig en het gaat over het volgende. Ik leef achter een wand van glas met mijzelf aan de overzijde. ‘Mijzelf ‘staat in de wereld, maar ik ben bijna transparant. Zo transparant dat alles door mij heen sijpelt en niets zich aan mij vast kan grijpen. Alles wat wezenlijk is lijkt aan mij voorbij te gaan alsof het er nooit is geweest. Ik voel ook vaak een soort knagende eenzaamheid. Relationele banden doen mij niet zo veel. In de zeldzame gevallen dat iemand mij kon raken heb ik met een enorm kaliber afstand genomen in de hoop dat het tegengestelde zou gebeuren. Nu in de tegenwoordige tijd ben ik enkel nog de eenling zonder opening. Met geen van de vriendschappen en contacten die ik onderhoud voel ik een diepe verbondenheid. Met mijn rationele verstand houd ik de contacten gezond en voorkom ik onredelijke emotionele acties naar de ander toe. Ik ben geen depressief of ongelukkig persoon. Ik hou van mijzelf en ik hou van de mens an sich. Maar dan meer in de grotere zin van het woord. Toch mis ik gevoelens van verbondenheid en liefde erg. Ik heb nooit van iemand gehouden en er is nooit iemand geweest in de romantische zin van het woord die mij het hart op hol deed slaan. Deze schijnbare tegenstrijdigheden lijken beide deel van mij uit te maken, zoals waarschijnlijk ieder ander mens dat in meer of mindere mate zal ervaren. Ook heb ik heel ander soort interesses en stel andere vragen dan waar de meeste mensen in mijn omgeving zich mee bezig lijken te houden. Dit merk ik ook binnen het geloof en binnen de kerken waar ik kom. Dat ook maakt mij erg eenzaam. Ik weet eigenlijk niet wat ik hier voor een antwoord op verwacht en ik leg de verantwoordelijkheid daarin ook niet bij u. Zie het meer als een online open gesprek.
Antwoord
Wat een kwetsbaar verhaal. Tegelijk ook een verhaal dat veel vragen onbeantwoord laat. Eerlijk gezegd vind ik het niet zo respectvol om daar in deze rubriek op in te gaan. Dit verhaal vraagt echt om een dialoog tijdens een persoonlijke ontmoeting, waarin zaken verdiept en opgehelderd kunnen worden. Mijn advies is om een keer een gesprek aan te vragen bij een psycholoog, om het hierover te hebben.
Dr. J. van der Wal
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. van der Wal
- Geboortedatum:31-01-1955
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Dordrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Eleos en divisiemanager De Hoop.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Een goede stap van jou om onder woorden te brengen wat er in jou leeft en naar de vragenrubriek te sturen! Ik kan mee voorstellen dat het veel pijn deed om jouw verdriet, eenzaamheid en kwetsbaarheid onder woorden te brengen. Dat je dit toch zo gedaan hebt, dat vind ik bewonderenswaardig! Ik hoop dat je nu ook de tweede stap gaat zetten om hiermee naar de hulpverlening te gaan.... Ik wens je veel sterkte en zal voor jou bidden.
Groetjes van Heleen
Vraagsteller, persoonlijk vind ik dat je de tegenstrijdige gevoelens die je bij jezelf opmerkt bijzonder helder kunt verwoorden. Ik merk op dat je hierover nagedacht hebt en dat ok kunt. Dat is een gave, een sterke kant in jezelf. Misschien is het goed om in die kracht te blijven staan en vandaar uit bij jezef ten rade te gaan waar die tegenstrijdigheid vandaan komt.
Voorbeeld, je schrijft: 'Ik voel ook vaak een soort knagende eenzaamheid.' Na deze opmerking vervolg je direct met: ' Relationele banden doen mij niet zo veel.' En even verder: 'Ik ben geen depressief of ongelukkig persoon.'
Ik zou willen zeggen: héérlijk toch dat je gelukkig bent en niet depressief!! Dank God daarvoor!!
Je zegt: 'Deze schijnbare tegenstrijdigheden lijken beide deel van mij uit te maken, zoals waarschijnlijk ieder ander mens dat in meer of mindere mate zal ervaren.' Ik denk dat je dit goed ziet. Welk mens merkt nu nooit eens een tegenstrijdig gevoel bij zichzelf op? Als je inderdaad een denker bent, een diepe doordenker, probeer dan eens voor jezelf vast te stellen waar deze schijnbare tegenstrijdigheden vandaan komen.
Ik ken mensen in mijn omgeving die net als jij heel goed gelukkig kunnen zijn, zonder hechte relationele banden. Het zijn sympathieke mensen, graag gezien in gezelschappen, mensen die weinig problemen hebben met anderen. Maar... wel 'alleen' door het leven gaan, soms ook aangeven met niemand écht contact te hebben, maar..., daar gewoon ook vrede mee hebben, gelukkig onder zijn.
Tja, en dan zijn er altijd mensen die omvallen van verbazing: o, wat erg..., zo kun je toch niet gelukkig zijn?
Mijn vraag aan jou is dan ook: voel jij je écht knagend eenzaam? Of is dat jou aangepraat, omdat je in de ogen van anderen iets 'mist'? Of heb je jezelf dat aangepraat, door het lezen van bepaalde artikelen bijvoorbeeld?
Ik kan je vertellen dat ik opgemerkt heb bij mensen die ik ken, waarvan sommigen ook aan zichzelf begonnen te twijfelen en geprobeerd hebben hechtere vriendschappen aan te gaan 'omdat dit toch zo hoort?'... er juist ongelukkig door geworden zijn. Ze waren 'zoals ze waren' gelukkig en niet depressief. Maar zoals ze nu kennelijk dachten te moeten zijn, ervaren ze gevoelens van ongelukkig zijn en depressiviteit.
Wat ik hiermee wil zeggen: als je niet ongelukkig bent en niet depressief, maak dan geen probleem van iets wat misschien voor jouzelf niet echt een probleem is, maar door anderen als een probleem gezien wordt, of omdat je dent dat het een probleem zou moeten zijn. Jij mag zijn en blijven zoals God jou geschapen hebt, met jouw gaven en talenten. Misschien is dat een rijk leven in 'eenzaamheid'. Dat zou heel goed kennen. Dank God ervoor!
