Vraag
Mijn man wil van mij scheiden en ik weet dat ik daar niets tegen kan doen, al werk ik niet mee hieraan. Hij zit al jaren in de knoop met zichzelf, loopt met innerlijke onvrede, burn-out, woede en een minderwaardigheidscomplex. Momenteel heeft hij begeleiding via GGZ, na vele jaren aandringen en gebed. Ik zag de strijd van mijn man, mijn liefste, maar stond aan de zijlijn en kon hem niet helpen. Hij liet het ook niet toe. Ik zie alle facetten van een midlifecrisis: De partner de schuld geven van zijn onvrede - Sharkeyes (koude, gevoelloze ogen) - Onherkenbaar gedrag - Weer jong willen zijn - Nieuwe vriendin zoeken (Soulmate) - Grote uitgaven doen - Vrijheid willen - Vrouw en kinderen achterlaten in een benarde positie zonder wroeging - Aangeven dat het huwelijk nooit wat was en nooit van de partner gehouden te hebben - Wilde eigenlijk niet trouwen maar zegt dat hij overgehaald is - Manische gedragingen, heel down tot euforisch. Al jaren zijn we de verbinding met elkaar kwijt. De laatste pak weg zes jaar zoekt mijn man diepgaande emotionele contacten met andere vrouwen, wat al drie keer geresulteerd heeft in een heftige verliefdheid. En nu is hij zover dat hij overspel heeft gepleegd en met die andere vrouw verder wil. Mijn man heeft mij nooit op de eerste plaats gezet, zat ook erg vast aan zijn familie en het familiebedrijf waar hij voor werkte. Hij heeft altijd het gevoel gehad te moeten kiezen tussen mij (gezin) en de familie. Dit loyaliteitsprobleem heeft ons uiteindelijk wel genekt. Ik heb er geen genoegen mee genomen en heb gebeden, proberen duidelijk te maken, mijn wensen aangegeven en uiteindelijk ook gedramd en ik zag op een gegeven moment zijn familie als concurrent. Want eerst komt God en dan vrouw en kinderen en daarna de rest. Want uiteindelijk verlaat de man zijn ouders om zijn vrouw ‘aan te hangen’. Dit is echter nooit gebeurd. Het heeft mij veel eenzaamheid gegeven, maar God was er altijd en ik bleef trouw aan mijn man, bleef bidden, bleef de relatie met elkaar zoeken. Ik bleef achter hem staan, ook toen hij meer ruimte en vrijheid wilde. Ook toen hij tien maanden geleden zo instortte en sprak over duivel en dood willen, dat de kinderen (22 en 9) er angstig van werden. Toen heb ik gezegd dat hij misschien een plekje moest zoeken waar hij tot rust kon komen. Hij hoefde er geen seconde over na te denken en pakte meteen zijn smartphone. Hij wilde bij een vrouw intrekken. Dat had zij al twee jaar geleden aangeboden. Dit vond ik niet okay en toen is hij bij een vriend ingetrokken en later bij zijn ouders. Nu zegt hij dat ik hem het huis uitgezet heb en hebben zijn ouders de kosten van de echtscheidingsadvocaat zelfs betaald. Ook hebben deze mensen praatjes over mij rondgestrooid die niet fraai zijn, alles om hun zoon en zijn daden goed te praten. Ik zie mijn man als een ontzettende lieve en zachtaardige man, met een gevoel voor humor, die het iedereen naar de zin wil maken. Maar waar zijn kracht zit, zit ook zijn zwakte. Hij kiest niet echt, wil geen ruzie en geen gezeur. Verantwoordelijkheden gaat hij liever uit de weg. Ik ben daarentegen meer daadkrachtig en trok de kar. De rollen waren dus omgekeerd en geen van beiden waren wij daar gelukkig mee. Ruim vier maanden geleden kwam mijn man met de opmerking de kinderen te missen en mij stiekem ook wel en dat hij voor herstel wilde gaan. Wel wilde hij de vriendschap met de vrouw, waar hij bij in wilde trekken, niet verbreken. Dit vond ik lastig en heb gevraagd of ik als zijn vrouw dan wel een eerlijke kans zou krijgen, om de vrouw voor hem te zijn/worden, zoals het moet zijn. Hij zei ja. Achteraf was dit niet zo, hij had verder gewild met haar, maar ze kwamen overeen dat een relatie niet ging werken. Daarna kwam hij dus terug bij mij. Ook schreef hij een paar weken later dat hij veel naar vrouwen keek en als er ook maar één was die hem meer aandacht gaf, de keuze (echtscheiding of niet) makkelijker zou zijn. Ik was er zo ondersteboven van, echt helemaal gebroken. Ik heb het allemaal verdragen, wilde mij echt aan het huwelijksverbond houden. Op het laatst voerde mijn man zo'n enorm ontmoedigingsbeleid met pesterijen en vuile taal, dat ik wist dat het einde in zicht kwam. Met dit hele ontmoedigingsbeleid heeft hij mij geprobeerd zover te krijgen dat ik het zo zat zou worden, dat ik echtscheiding zou gaan aanvragen, maar dit heb ik niet gedaan. Ik ben blijven bidden en bemoedigen. Nu sta ik met lege handen, verloor mijn baan door deze problemen. Ik wil en kan wat mijn geweten betreft niet meewerken aan echtscheiding en doe dit ook niet. Ik werk ook niet tegen en heb dit aan de advocaat van mijn man laten weten en aangegeven dat zij dit rechtstreeks bij de rechter neer kunnen leggen, maar mijn handtekening zal ik niet zetten. Ik weet niet hoe ik verder moet. Ik leef bij het moment en bid veel, ook nog voor herstel in de toekomst. Momenteel heb ik geen contact met hem, omdat dit teveel schade teweegbrengt bij mij. Ik hoop dat er mensen zijn die mee willen bidden, maar mijn eigenlijke vraag is of er hulpverlening -of misschien een hulpgroep- bestaat van vrouwen die ook verlaten zijn door hun man.
Antwoord
Beste vragensteller. Wat een enorm verdrietige situatie. Ik ga er vanuit dat er vele mensen zijn die voor u willen bidden!
Wat betreft de vraag over hulpverlening. Jazeker is er hulp voor vrouwen die verlaten zijn door hun man. Daarvoor kunt u in de buurt op zoek gaan naar een hulpverlener. Bij de meeste hulpverleners kunt u hierbij wel in het hulpverleningstraject. Mijn collega’s van www.relatie-herstel.nl kunnen dit allemaal, dus u bent van harte welkom.
Ik heb persoonlijk geen weet van hulpgroepen op dit gebied, maar misschien dat een lezer van deze vragenrubriek daar wel een tip voor heeft.
Ferdinand Bijzet
Dit artikel is beantwoord door
F.J. Bijzet
- Geboortedatum:03-06-1976
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie : Relatietherapeut en opleiderWebsite: www.relatie-herstel.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dank voor jullie reacties.
Ik ben vreselijk verdrietig dat ik dit niet heb kunnen voorkomen, ook niet voor de kinderen.
Mijn man heeft echt last van zijn geweten en ik moet dat helpen sussen door glimlachend mee te gaan in echtscheiding.
Het liefst wil hij vrienden blijven en hij sluit niet uit dat het in de toekomst nog goed kan komen, al beloofd hij niets want er kan ook een andere vrouw op zijn weg komen en hij wil vrijheid.
Maar vrienden blijven is voor mij geen optie en ik wil afstand bewaren om te kunnen rouwen en verwerken.
Hier kan mijn man niet wil leven, hij wil vrede.
Ik heb hem uitgelegd dat ik echtscheiding en vrede niet naast elkaar kan zien, dat hij zelf de consequenties moet dragen en zelf vrede moet zien te vinden in zijn hart, hij kan dat niet van mij vragen.
Wel weet hij dat ik voor hem bidt en dat blijf doen, maar vrienden, nee dat kan ik niet, al weet ik wel dat ik hem op een dag zal moeten vergeven en dat proces ga ik zeker in.
Het doet zo zeer!
Ben je uiteindelijk wel gescheiden?
Denk er aan dat de manier waar op jullie met elkaar omgaan voor kinderen belangrijk is... Vergeet hen niet.
Daar heb je deels gelijk in.
Maar ik kies liever voor stilte en een goed uitgewerkt ouderschapsplan, dan nog langer vernederd te worden en zo afgebroken te worden dat ik niet meer kan zorgen voor mijn dochtertje.
Wat de toekomst brengt weet ik niet, maar dit wordt minimaal een jaar radiostilte met natuurlijk noodgevallen uitgesloten.
En vader krijgt zeker dochtertje te zien en daar ben ik ook voorvechter van.
Meer zit er voorlopig niet in, want niet betekend dat ik de deur naar herstel sluit.
Ik vind het knap dat vraagsteller duidelijk is geweest naar haar (nog) man.
Ik denk dat ze daarmee een patroon doorbroken heeft van altijd toegeven, en dat dat lastig is is zeker, maar ze moet verder.
Ik heb ook kinderen, ze waren nog heel erg klein toen we gingen scheiden. De kinderen staan voor mij op nummer 1, daarna ik. Ze hebben een vader nodig en daarvoor heb ik van het begin af aan gestreden, vaak dwars tegen mijn eigen gevoel in. Om toch een hechte relatie met hem te krijgen ga ik ervoor dat ze hem twee x per week zien. Geen lange weekenden, maar toch vaak. Zij zijn uiteindelijk echt de dupe van deze hele situatie en ik hoop daarmee dat ze later nooit zullen ervaren dat ze geen vader hebben gehad of problemen met hechten zullen krijgen naarmate ze groter worden.. Ik praat nooit negatief over hem, en we zijn open over de scheiding. De kinderen lijden er wel onder. Het komt wekelijks wel aan bod, wij hebben geen vader in huis en andere kinderen wel. Daar praten we dan open over. Niet over mij, maar over hoe dat voor hen is. En vervolgens ook over wat ze wel hebben, om dat ook te blijven zien. Ik doe mijn best;-) en het gaat goed nu. Ik ben blij dat ik die eerste drie jaar door ben. God heeft ons er doorheen gedragen, dat mag ik nu zien als ik terugkijk.
Wat jij schrijft, altijdwat, raakt mij echt.
Je bent een moedige vrouw, jij kiest ervoor om je door God te laten lijden en dit zal zeker tot grote Zegen zijn, ook voor jouw kinderen.
Mijn kinderen lijden er ook echt onder, vader weg, de nieuwe vriendin in hun maag gesplitst krijgen terwijl papa en mama nog getrouwd zijn, maar na een paar maand ook weer horen dat het uit is met vriendin.
Ze krijgen heel wat op hun bordje.
Maar ze mogen weten dat er een Vader is die ze nooit zal verlaten!
Jij bent inmiddels drie jaar verder en daar kan ik mij geen voorstelling van maken, wens soms een winterslaap van een aantal jaar of dat dit alles slechts een nachtmerrie is.
Wat een moeilijke situatie is dit. Ik wens je Gods zegen toe in deze moeilijke weg.
