Vraag
Na de komst van vier kinderen in ons gezin in korte tijd, hebben mijn man en ik besloten om mijn man te steriliseren. Wij hebben deze beslissing snel genomen en snel doorgevoerd voor we spijt zouden krijgen. Maar het allerbelangrijkste is dat we de Heere hier niet in wilden kennen omdat we onze eigen zin wilden doorzetten. Nu krijg ik steeds meer wroeging en besef ik eigenlijk wat we gedaan hebben en wat de impact op ons leven hiermee is. Hoe kunnen wij hiermee omgaan?
Antwoord
Geachte vraagstellers,
Ik schijf in het meervoud, omdat jullie er beiden bij betrokken zijn. Jullie hebben in korte tijd van de Heere vier kinderen gekregen. Dat is iets waarvoor we de Heere dankbaar mogen zijn. Wat een rijkdom als je je kinderen om je heen ziet. Je mag daar als vader en moeder van genieten. Wat een vreugde kennen ouders bij het opgroeien van hun kinderen. Maar het heeft ook een keerzijde. De kinderen vragen onze aandacht en in een gezinnetje met vier kinderen is heel wat te doen. En het leeuwenaandeel van de zorg voor de kinderen komt op de moeder neer. Vader gaat ‘s morgens naar zijn werk, maar moeder staat de hele dag in haar gezin. Dat kan wel eens boven je hoofd uitgroeien. Het is een hele opgave om de kinderen te verzorgen en op te voeden en ik kan me voorstellen, dat de gedachte wel eens in je opkomt, nu is het wel genoeg. Als er nog meer kinderen bijkomen, kunnen we dat niet meer aan. En vanuit die gedachte is bij jullie opgekomen dat je man zich zou laten steriliseren. Je was op dat moment in een stemming dat je dat de beste oplossing leek en je hebt er ook uitvoering aan gegeven. Dit besluit hebben jullie wel wat overhaast genomen. Het is goed om bij zulke ingrijpende beslissingen dat goed te overdenken, er met een dokter of een predikant over te spreken. Als je daartoe overgaat, is het onomkeerbaar.
Nu dit eenmaal heeft plaats gevonden, vraag je je af: hebben we er wel goed aan gedaan om deze ingreep te laten verrichten en hebben we onze plannen niet te snel doorgevoerd. Je krijgt het nu naar je toe, dat je je eigen wil wilde doorzetten. Jullie zagen gezinsuitbreiding niet meer zitten. Het meeste waar jullie last van hebben is, dat je de Heere er buiten gelaten hebt. Nu ondergaan vaker mensen deze behandeling omdat het medisch niet verantwoord is om nog kinderen te krijgen. Er zijn ook situaties, waarin mannen zich vergrijpen aan anderen en dat het de beste oplossing is om de ingreep toe te passen om erger te voorkomen. Maar dat is bij jullie niet het geval. De last om nog meer kinderen te krijgen, bracht jullie tot deze gedachte.
Jullie vraag is: hoe kunnen wij hiermee omgaan. De ingreep bij de vader is niet meer te herstellen. De behandeling is onomkeerbaar. Je zult het moeten aanvaarden dat je door deze ingreep onvruchtbaar geworden bent. Aan het krijgen van kinderen is daardoor een einde gekomen. Belijdt het voor de Heere in je huwelijk eigen gekozen wegen te zijn gegaan en in deze niet met de Heere te rade te zijn gegaan. Als je samen aan de voet van het kruis mag komen en je zonden en verkeerde daden mag belijden, dan is er ook voor deze zonde vergeving. Spreek er met een vertrouwensman over. De dokter en je dominee willen jullie daar graag bij helpen. Maar anderzijds: de Heere heeft jullie vier lieve kinderen gegeven, geniet daarvan. Dank er de Heere voor. Breng ze aan de voeten van de Heere Jezus. Kinderen zijn een erfdeel des Heeren. Jullie hebben een mooie en een belangrijke taak om kinderen op te voeden in de vreze des Heeren. Ik wens jullie veel zegen van de Heere toe bij de opvoeding van jullie kinderen.
Ik hoop jullie wat geholpen te hebben met deze reactie. Mocht je verder nog vragen hebben, je kunt ze me altijd voorleggen. Ik zal proberen in het Woord van God een antwoord te zoeken op jullie vragen.
Hartelijke groeten,
Ds. B. de Romph
Dit artikel is beantwoord door
Ds. B. de Romph
- Geboortedatum:17-07-1940
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Noordeloos
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Ds. de Romph is op 24 juli 2019 overleden.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Net als jullie kregen wij ook spijt, echter is het niet waar dat de behandeling onomkeerbaar is.
Mijn man heeft een hersteloperatie laten uitvoeren, en binnen twee maanden was ik zwanger.
Deze vraag roept heel veel andere vragen bij mij op.... wie heeft deze mensen begeleidt, met wie is er een gesprek geweest. Veel artsen denken ach ze heeft al 4 kinderen. Waarom niet eerst andere anticonceptie geprobeerd? Waarom 4 kinderen zo snel op elkaar? Ja kinderen zijn een zegen. Maar ik heb veel moeders op hun tandvlees zien lopen. Zeker als ze binnen 9 maanden al weer zwanger waren.
Ik moet ook eerlijk bekennen dat deze vraag/situatie irritatie bij mij oproept, ook de reactie van evantorisch. Ik snap aan de ene kant wel de snelle reactie, ( wrsch uit moeheid) maar jongens jongens... dit is wel de gezondheidszorg op kosten jagen zeg en ook klakkeloos omgaan met je lichaam. het gaat niet om je haar afknippen. Eerst een sterilisatie en dan weer een hersteloperatie. En dat moet allemaal maar kunnen. Ik baal daar eigenlijk van. Komt ook omdat ik met een zekere regelmaat stellen mee heb gemaakt waarin dit speelde, daar speelde dan vaak een scheiding en een nieuwe relatie mee. En tjsa die nieuwe relatie moest dan weer bekroond worden met een baby.
Dit laatste speelt natuurlijk niet bij jullie, maar voordat je iets beslist bedenk dat ook hoe je wil omgaan met gezinsplannng... of geen gezinsplanning.. kun je nu wel veel kinderen in korte tijd aan? Mocht de herstel operatie slagen. Het is belangrijk om hier biddend mee bezig te zijn. Maar schakel je verstand niet uit en praat met meer mensen dan alleen een ( wrsch seculiere) arts.
Ik kreeg 4 kinderen snel na elkaar, maar ik kon het psychisch absoluut niet aan.
Daarom heb ik toen mijn verstand even op nul gezet, met de gedachte dat als ik eenmaal die 'zonde' had gedaan er toch geen weg meer terug zou zijn. (In de hoop dat ik in die periode niet zou sterven)
Dat bleek achteraf niet waar -en intussen had ik ook andere inzichten opgedaan waardoor ik niet meer tegen gezinsplanning was/ben- en ik wilde heel graag nog een kindje.
Deze keer had ik er alle tijd voor, en was ik er geestelijk en lichamelijk ook aan toe.
Jammer dat het de gemeenschap op kosten jaagt, maar anderzijds draag ik daar ook mijn steentje aan bij.
En ik heb enorm genoten van nr 5.
Anderszijds is ons zorgstelsel nu eenmaal gebaseerd op solidariteit, een argument als 'jammer dat het de gemeenschap op kosten jaagt, maar..' is naar mijn mening te kort door de bocht, juist als Christen is het goed om je ook daar bewust van te zijn.
Verder: er wordt tijdens een sterilisatie-intake heus wel gevraagd of mensen zeker weten dat ze gesteriliseerd willen worden. Ik heb herhaaldelijk mannen weggestuurd die er niet helemaal zeker van waren. Maar anderszijds ga je er als uroloog (of in mijn geval: semi-arts urologie) vanuit dat de mannen in kwestie daar zelf over nagedacht hebben en er met hun partner over gesproken hebben.
@ vragenstellers: als bijna basisarts met de nodige ervaring binnen de urologie (een jaar aan stages) wil ik het toch wagen om het met de dominee oneens te zijn. De succespercentages van een hersteloperatie zijn best wel redelijk, maar hangen vooral af van de tijd tussen sterilisatie en hersteloperatie en worden na de hersteloperatie in de loop van een paar jaar wel écht snel minder. Wel zou ik - mocht je besluiten om dit te gaan doen - vragen hoe vaak de uroloog deze ingreep per jaar doet en wat zijn/haar succespercentages zijn. Verder kan je googlen op vaso-vasostomie, zoals de ingreep officieel heet.
Maar realiseer je wel dat het misschien niets oplost wat jullie gevoel ten opzichte van God betreft. Overwegen jullie deze operatie omdat je daarmee je schuldgevoel ten opzichte van God in wilt lossen, of is er een actieve wens om meer kinderen te krijgen? Mijn advies zou zijn om daar samen over te bidden en te praten, inderdaad eventueel met huisarts, dominee.
@Martynke: Ja ik weet wel dat aan mensen gevraagd worden of ze zeker zijn van de ingreep maar ik denk dat er wel een groot verschil zit tussen artsen. Ik heb ( als verloskundige) een paar maal vrouwen meegemaakt die al gesteriliseerd waren voor hun 30e! Vraag me niet hoe dat kan maar dat moet eigenlijk niet kunnen. Wat gebeurd er... relatie gaat kapot, nieuwe liefde en dan toch weer een kinderwens. En dat laatste ( scheiden/ gebroken relaties) gebeurd vaak. Niet in de refowereld maar wel daar buiten. Ook bij deze mw heb ik mijn twijfels of er wel echt goed is doorgepraat. Iemand met 4 kinderen in korte tijd uit de refowereld, zonder medische indicatie zoals 4 sectio's Dat lijkt toch eerder op een overspannen reactie. Deze mw heeft gewoon andere hulp nodig gehad. Je hebt gelijk met de vergoedingen, vaak alleen uit de aanvullende verzekering.
Laatste alinea heel sterk punt. Daar draait het ook om in deze vraag m.i. Vragensteller nogmaals veel sterkte en wijsheid toegewenst.
Ik denk dat reguliere artsen best wel snel instemmen met een dergelijke ingreep, zeker als er een "kompleet gezin" is. Dus als je dan moe, verdrietig en onzeker bent, ben je snel over die streep te trekken.
Misschien een opscherping voor sommigen die met dit vraagstuk worstelen. Er is ook "tijdelijke" geboortebeperking, die minder ingrijpend is.
Nee hoor, ik heb inmiddels genoeg geleerd om het (denk ik) het met je eens te zijn.
Je zegt: "Meer openheid omtrent gezinsplanning zou welkom zijn, zonder dat het gelijk gekoppeld wordt aan zonde of geen goed christen zijn."
Ik zou ook veel meer openheid willen rondom de gezinsplanning.
Echter, het ging er niet om -in de stroming waarin ik ben opgevoed- of je wel of niet een goed christen kunt zijn, maar of je überhaupt wel een kind van God kunt zijn als je aan gezinsplanning doet.
Gezinsplanning werd/wordt gezien als zonde, dus een tijdelijke geboortebeperking voelde voor mij aan als continue zonde, zodat ik me nooit aan Hem kon overgeven.
Daarom nam ik destijds de toevlucht tot een eenmalige 'zonde', anders zou ik een permanente blokkade voelen tussen God en mij.
Zoals ik toen geloofde kon ik nooit een kind van God zijn als ik aan gezinsplanning deed.
Wat heb ik me vreselijk ellendig gevoeld, en schuldig, verward, onmachtig en ....pfffft nog veel meer.
