Spijt van trouwen

Ds. H. Veldhuizen / 9 reacties

10-06-2014, 08:00

Vraag

De laatste tijd zit ik erg in de knoop met mijzelf. Ik ben getrouwd (zeven jaar) en heb twee prachtige zonen van twee en vier. Mijn man heb ik leren kennen als een lieve man met wie ik fijn kon praten, wandelen en -heel bijzonder- we hebben samen veel gebeden. Ik heb toen echt het gevoel gehad dat hij op mijn weg geplaatst was en dat we samen heel gelukkig zouden worden. Op de avond van mijn trouwdag zag ik echter ook een heel andere kant van hem. Er waren wat geintjes uitgehaald bij het huis en hij ontpopte zich als een boos schepsel, driftig alles weghalend. Ik kon wel janken. Ik stond erbij en keek ernaar. Ik had het me allemaal wat romantischer voorgesteld. Het ging een poos goed, maar steeds vaker zag ik ook die andere kant van hem. Zo star in zijn denkwijze en alles moest op zijn manier. Nu met de kinderen loop ik er helemaal tegenaan. Ze moeten (!) gewoon luisteren. Tja, dat doet een kind niet altijd na een keer en soms ook niet na twee keer waarschuwen. Ook als hij uit zijn werk komt groet hij ze, zegt mij gedag en kruipt achter de computer, terwijl de kinderen om aandacht vragen en dan moeten ze niet zeuren. Ook in zijn werk is hij heel precies en moet het gaan zoals hij het in gedachten heeft. Zoiets van: heel de wereld is gek, maar met mij is niets mis. Onlangs heb ik voorgesteld of hij zich misschien wil laten testen omdat we (ik en de kinderen) het erg moeilijk vinden om met sommige eigenschappen van hem om te gaan. Nee hoor, dat deed hij niet. Wij moesten ons maar aanpassen. Met hem is niets mis. Hij heeft nergens last van... En zo is er nog veel en veel meer. Hij kan me ook zo kwetsen met woorden en excuses heb ik nog nooit gehoord. Elke avond smeek ik God om hulp en ik wil erop vertrouwen, maar ik heb het gewoon heel erg zwaar! Ik heb er spijt van getrouwd te zijn met hem en ik vind het heel erg dat ik dat zeg, soms hoop ik dat hij niet meer thuis komt, want scheiden mag ook niet. Ik schaam me voor deze gedachten. Op internet las ik iets van OCPS, een stoornis. Hier herken ik veel in, maar ja hij wil zich niet laten testen. Wat moet ik doen? Voor mezelf gaat het wel, maar ik ben zo bang dat de kinderen er iets aan overhouden. Help me!

ADVERTORIAL

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

In Egypte is het steeds lastiger om rond te komen. Voedselprijzen rijzen de pan uit. U kunt het verschil maken door een voedselpakket voor een gezin van Egyptische christenen te kopen, die wij uitdelen ter plaatse. Heel praktisch willen we hiermee handen en voeten geven aan de opdracht van God om de armen te voeden. 

Doet u mee?

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

Antwoord

Beste vriendin,

Je bent zeven jaar getrouwd, hebt twee jonge kinderen, je leerde je man kennen als een lieve man met wie je fijn kon praten en wandelen. Jullie hebben ook samen veel gebeden, maar nu je getrouwd bent lijkt je man een heel ander iemand: vanaf jullie trouwdag is hij star in zijn denkwijze, kort van stof, de kinderen moeten precies luisteren naar wat hij wil, naar jou toe kan hij met zijn woorden soms heel kwetsend zijn en excuses daarover heb je nog nooit van hem gehoord.

Nu schrijf je dat je op internet over OCPS hebt gelezen en dat je denkt dat hij dat heeft, omdat dat sterk met zijn doen en laten overeenkomt. Ik denk dat je daar, als ik lees wat je van hem schrijft, gelijk in hebt, hoewel ik de precieze omstandigheden natuurlijk niet ken. Je hebt hem voorgesteld om zich eens te laten testen, maar dat wil hij niet. Maar, schrijf je, het is voor jou en de kinderen heel moeilijk om met hem om te gaan. Zelfs schrijft je dat je er spijt van hebt dat je met hem getrouwd bent, ook al vindt je het heel erg dat te moeten zeggen. Wat moet je nu?

Beste vriendin, wat moeilijk is het voor je, als je man OCPS heeft. OCPS is een stoornis die een grote druk kan leggen op met name mensen (gezinsleden) die dagelijks met de betreffende persoon omgaan. Ik denk daarom dat professionele behandeling voor je man goed zou zijn. Maar daar denk ik meteen bij: als hij dat niet wil, kun je dat moeilijk forceren. Misschien is het goed om daar, omdat hij toch niet wil, ook niet meer op aan te dringen, omdat dat waarschijnlijk alleen maar verharding van zijn standpunt teweeg kan brengen. In een uiterst geval, als het helemaal niet meer tussen jullie gaat, zou je hem natuurlijk voor het blok kunnen zetten, maar of dat zal werken...

Ik denk dat een test en behandeling alleen maar helpend kan zijn als hij het daar zelf mee eens is. Tenzij de verhoudingen helemaal vast zouden lopen, maar dat hoop ik voor jullie niet. Mag ik eens proberen een paar dingen aan te reiken?

In de eerste plaats: ik denk dat je man misschien wel anders zou willen, maar niet anders kan, en dat hij in veel opzichten wel heel zeker lijkt, maar dat in werkelijkheid niet is. Misschien is zijn doen en laten gevolg van een kille en strenge opvoeding waar hij niet van los kan komen, in ieder geval is hij uiterst gevoelig voor tegenspraak en afwijzing. Ik denk dat het daarom goed is dat je hem geen directe verwijten probeert te maken of met veroordelingen komt, misschien ook niet met ongevraagde adviezen, want ‘je man weet immers alles veel beter.’ Het zou goed zijn zoveel mogelijk conflicten te vermijden. Dat wil niet zeggen dat je man niet mag merken dat een bepaalde houding van hem je verdrietig stemt. Laat hem dat gerust merken, zonder dat je dat direct zegt, maar zo dat hij dat aan je houding merkt.

In de tweede plaats: Je zou kunnen proberen 'op een zachte wijze' een langzame verandering bij je man te bewerkstelligen. Dat kan misschien door, als iets een positieve stemming bij hem teweeg brengt (gezellig samenzijn, een lekkere maaltijd, een vakantie) dat te onderstrepen en bijv. aan het einde van de dag te zeggen: “Het was fijn/gezellig vandaag, hè?” of “Ik vond het best fijn vandaag”, of iets dergelijks. Zet in je gedachten steeds een streep onder iets dat positief bij hem uitpakt, en probeer iets dat negatief uitpakt een volgende keer niet meer te doen. Natuurlijk is dat moeilijk, maar misschien dat je dat, met Gods hulp (!), kunt. Ik denk daarbij aan wat Petrus in 1 Petr.3:1-4 schrijft: dat mannen als zij aan het Woord ongehoorzaam zijn door de levenswandel van de vrouwen zonder woorden gewonnen mogen worden. Nog eens: natuurlijk is dat moeilijk, maar je zou je daar keer op keer biddend op kunnen voorbereiden, bijvoorbeeld voordat je man thuis komt, of als je merkt dat je man tegenover jou of de kinderen moeilijk in zijn vel zit, enz.

In de derde plaats: Je schrijft dat jullie in de verkeringstijd fijn konden praten en wandelen en samen veel hebben gebeden. Wat is dat mooi om te lezen. Zou het nóg mogelijk zijn dat jullie, als je een oppas hebt, samen wandelen, of als de kinderen naar bed zijn, samen in de tuin zitten, en dat je dan tegen hem zegt: “Gezellig samen”, of “Fijn dat je bij mij zit.” Vooral ook als ik eraan denk dat jullie beiden, zoals ik uit je vraag opmaak, oprecht christen willen zijn. Er zal toch door je man heel wat heen gaan als hij voelt dat de verhoudingen niet zijn zoals ze moeten zijn en hij zal toch ook bidden om verandering, ook al ziet hij niet in waar eigenlijk de oorzaak ligt. En als ik aan jullie bidden van vroeger denk: hoe is het met het bidden nu, bijv. aan tafel bij de maaltijd? Gaat een van jullie hardop in een vrij gebed voor? Zou je, als dat niet het geval is, hem dat kunnen voorstellen, waarbij je zegt dat dat vroeger, toen jullie verkering hadden, zo fijn was en dat je zelf ook wel mee wilt doen met hardop bidden? Ik denk ook aan het napraten over de kerkdienst en de preek: als je man op de dienst en de preek negatief reageert zou je misschien niet veel moeten zeggen. Maar als hij daarentegen positief reageert (dat zal toch ook wel eens het geval zijn?), zou je dat kunnen onderstrepen en misschien samen verder kunnen komen.

Wat ik met dat alles bedoel te zeggen is: misschien dat je man langzamerhand van binnenuit verandert, als hij ziet dat een fijne verhouding in het gezin alleen maar goed en bijbels (!) is en hoe hij daar zelf aan mee kan werken. Misschien dat hij er dan langzamerhand ook voor open komt te staan dat hem op zijn fouten gewezen wordt. Probeer, maar dat hoef ik je denk ik niet te zeggen, er alles aan te doen dat jullie huwelijk heel blijft en het onder Gods zegen, een goed huwelijk mag zijn.

In de vierde plaats: Als het moeilijk blijft zou je je huisarts, of eventueel je predikant, in vertrouwen kunnen nemen. Die zouden misschien een goede weg kunnen wijzen of een gesprek met je man of met jullie kunnen aangaan en de huisarts zou misschien toch een weg kunnen vinden voor professionele hulp.

Beste vriendin, van harte hoop ik dat er een verandering ten goede in jullie verhouding mag komen. Van harte sterkte en zegen van onze God toegewenst.

Ds. H. Veldhuizen

Ds. H. Veldhuizen

Ds. H. Veldhuizen

  • Geboortedatum:
    02-01-1938
  • Kerkelijke gezindte:
    PKN (Hervormd)
  • Woon/standplaats:
    Wapenveld
  • Status:
    Inactief
  • Bijzonderheden:
    Emeritus

Tags in dit artikel:

relatieproblemen
9 reacties
cornelie
10-06-2014 / 13:22
Beste vragenstelster herkenbaar wat je schrijft en bij mijn man kreeg het de naam autisme

er zijn veel vrouwen die in jouw situatie zitten dus lotgenoten contact is mogelijk
bijvoorbeeld via helpende handen

je bent niet gek en je ziet het wel goed vertrouw maar op je eigen inzichten
en weet ook dat de Heere jullie niet voor niets heeft samen gebracht
jouw roeping is waarschijnlijk een hele grote namelijk de hulpe te zijn
die jouw man nodig heeft
je mag je geborgen weten in Hem en Hij zal je in je verdriet en onmacht dragen
Hij weet het.

ik wens je veel sterkte toe groeten cornelie
muurbloempje
10-06-2014 / 15:08
Beste vraagstelster, jouw verhaal had mijn verhaal kunnen zijn.
Het is ech belangrijk dat je ondanks wie hij is, je hem blijft liefhebben en dienen. Dat vraagt veel zelfverloochening. Ik heb ervaren dat dat erg moeilijk is en alleen kan door God Die ons daarvoor kracht geeft. (Hij is ook ons voorbeeld: Als je beseft hoe ontrouw wij zijn tegenover Hem, Hij ondanks alles toch trouw blijft...) Hij kent je en wil bij je zijn. En we hebben een God van wonderen! Dat geeft mij hoop, al zijn/lijken de omstandigheden hopeloos.
Heel veel wijsheid, sterkte en geduld, maar vooral veel kracht van onze Hemelse Vader toegewenst!
Catherine
10-06-2014 / 15:12
Wat een eenzaam verdriet vraagstelster, want naar wie kun je met deze worsteling en vragen?
Soms moeten je ogen opengaan en zie je "een probleem" nog niet. Omdat je er nooit eerder mee te maken had, of de persoon in kwestie kon het goed verbloemen.
Toen bij mijn zoon de diagnose PDDNos werd gesteld, zag ik pas bij mijn man diezelfde problemen. Mijn zoon had zoveel aandacht weggetrokken, dat ik niet zag dat naast mij dezelfde problemen begonnen te rijzen.
En je gaat met een dergelijk probleem ook niet zomaar de familie in. Dat maakt het zo eenzaam.
Ik denk dat je je moet gaan aanpassen, wil je dit leefbaar houden. Dus geen dingen verwachten van hem waar hij niet aan kan voldoen. En dat gaat nog best tranen kosten!
Als de kinderen ouder worden, weten ze instinctief dat ze voor hun probleem niet bij hun vader moeten zijn, maar bij hun altijd luisterende moeder. Dus dat maakt mogelijk je taak als ouder dubbel zwaar.
Veel sterkte toegebeden!
moedervan2
10-06-2014 / 15:21
De verkeringstijd is vaak een tijd van verliefdheid, elkaar missen en naar elkaar uitzien. Dat is een bijzondere periode. Je doet je altijd je best voor de momenten dat je elkaar ziet, fris gewassen... goed gehumeurd... liefdevol.. begripvol... attent... compimenteus. Tenminste zo was het bij ons wel. Natuurlijk hadden we wel eens woorden of begrepen we elkaar niet, maar die waren ook zo weer vergeven.
En dan komt het huwelijksleven. Een heel andere realiteit. Je gaat helemaal jezelf zijn. En dat kan dan wel tegenvallen, vooral als je in je verkeringstijd heel erg je best hebt gedaan die onhebbelijkheden van jezelf af te schermen. Je ziet bij mensen met een stoornis vaak dat het in de verkeringstijd wel te handelen is... ze kunnen in die momenten al hun energie stoppen. Maar zodra dat 24/7 moet, lukt dat niet meer en gaat het mis.

Ik snap dat dit erg moeilijk voor je is. Vooral omdat je man niet wil erkennen dat er problemen zijn. Als je daar samen over zou kunnen praten, samen aan zou kunnen werken, dan is er hoop. Nu lijkt het eindeloos en als je dan denkt dat je daar nog jaren in zult zitten, dan kun je daar depressief van worden. Kijk ook kritisch naar jezelf... probeer de kleine dingen wat meer te laten liggen of te negeren en kaart bij je man vooral hoofdlijnen aan.
Meid, ook al wil je man geen hulp... jij kunt wel hulp zoeken. Zoek een goede psych die jouw verhaal serieus neemt die je tips kan geven. Modder niet door! Neem een vriendin in vertrouwen en lucht je hart.
AHHK76
10-06-2014 / 16:04
Lieve vraagstelster, Wat moeilijk voor jou! Dit is echt heel zwaar...! Al zeven jaar ben je aan het tobben, bidden en proberen het goed te krijgen. Begrijpelijk dat af en toe de moed in jouw schoenen zinkt en dat je het niet meer weet. Blijf niet langer alleen tobben. Vertel het aan iemand van de kerk en/of de hulpverlening. Als je man niet mee wil, dan ga je alleen. Anderen kunnen dan met jou meeleven en mee bidden en advies geven. Samen met jou kunnen ze kijken wat goed is voor de kinderen.. jouzelf en jouw man.
Veel sterkte en groetjes van Heleen (ahhk76@gmail.com)
Samanthi
10-06-2014 / 16:24
Zoek in de eerste plaats hulp voor jezelf, hoe moet je alles handelen, probeer niet eigenhandig een diagnose te verzinnen, veel stoornissen hebben overlappingen of meerdere dezelfde kenmerken, ook een trauma uit het verleden kan bepaalde gelijkende kenmerken veroorzaken, dus zoek hulp voor jezelf en je kinderen en wat de oorzaak ook zijn mag... ik sluit me even aan bij Heleen ga samen zoeken naar wat goed voor jullie is.
Heel veel sterkte
altijdwat
10-06-2014 / 21:11
vraagsteller, wat een verdrietige brief! Je hebt het goed onder woorden kunnen brengen. Ik moest ook denken aan autisme bij je verhaal. In de verkeringstijd vaak niets aan de hand, omdat je dan één op één contact hebt en ook geen 24 uur per dag elkaar ziet. En na het trouwen pas de confrontatie.
Ik had deze brief enkele jaren geleden kunnen schrijven. Helaas ben ik gescheiden. Nou ja, helaas.. ik kon niet meer. Maar ik draag het verdriet van een gebroken gezin iedere dag met me mee, en zie dat ook in mijn kinderen terug. Hoe we ook ons best doen om door te gaan.
Ik wil je de tip geven, zoek hulp. Voor jezelf. Wacht niet te lang. Als je zelf mentaal sterker wordt en leert je emotionele steun en afleiding buitenshuis te zoeken, bijv bij vrienden of familie dan behoud je je eigenwaarde en veerkracht. Als jij eenmaal een goede hulpverlener hebt kun je je man misschien een x meevragen en zo hengel je hem de hulpverlening in;-)... Als het autisme is is het voordeel dat jij heel goed kan leren hoe ermee om te gaan en ook dat je mag weten dat kwetsende woorden nooit persoonlijk bedoeld zijn maar meestal op de omstandigheden / onduidelijkheden gericht zijn. Heel veel sterkte!
Sliedrechtman
13-06-2014 / 06:53
Beste vragensteller. Jullie hebben samen twee mooie zonen gekregen. Het is logisch dat de man dan ook zijn vaderrol moet oppakken en niet achter zijn computer moet duiken.
Een kindje van twee zegt inderdaad vaak nee en een kindje van 4 wil interactie en vooral stoeien.
Als je man niet in therapie wil zou ik toch zorgen dat je het aankaart bij mensen die je vertrouwt maar vooral ook mensen die mogelijk enige invloed op hem kunnen hebben. Soms luisteren mannen wel naar bijvoorbeeld een ouderling of goede (familie)vriend.
Sterkte, Johannes
Godisliefde
23-08-2014 / 15:43
Beste vraagsteller,

Bidden bidden bidden. God zal je niet in de steek laten! Wens je heel veel sterkte toe!

Bij het lezen van jouw verhaal kreeg ik sterk een gevoel dat ik wist wie de schrijver is van dit verschrikkelijke verhaal. Ik wens dit niemand toe maar als je bent wie ik denk dat je bent dan helemaal niet.

Hoop dat alles goed mag komen.

Terug in de tijd

Is het bijbels om van “ons” land te spreken? In de Bijbel kom je wel tegen dat de Heere een land geeft om het erfelijk te bezitten. Maar kunnen wij bijvoorbeeld over Nederland praten als “ons” land? W...
1 reactie
10-06-2015
Hoe kan een mens eigenlijk verschijnen voor God? Hij is zo hoogverheven en wij zulke nietige mensjes!? Nog een vraag, al een geruime tijd worstel ik ermee, ik wil wel geloven maar het bidden gaat zo v...
Geen reacties
10-06-2006
Als de Heilige Geest niet was uitgestort op het Pinksterfeest zou het dan onmogelijk zijn voor mensen om bekeerd te worden?
Geen reacties
10-06-2004
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering