Vraag
Mijn man en ik hebben samen zes kinderen. Het verlangen naar een volgend kindje is weer aanwezig. Kinderen zien wij als een zegen die je krijgt van de Heere. Wij gebruiken geen voorbehoedsmiddelen. Nu is het wel zo dat als wij vrijen in de vruchtbare periode, mijn man op tijd terugtrekt. Waar ik (vrouw) mee zit is het volgende: ik zie tegen de zwangerschap en de bevalling op. Mijn man is er ook nog niet aan toe. Het verlangen bij mij naar een volgend kindje is er wel en er is een begeerte om het helemaal aan de Heere over te laten. Hier zit voor mij het probleem... steeds weer die zaadlozingen buiten het lichaam, het niet helemaal aan de Heere over laten. Begrijpt u het? Mag dat? Niet vrijen in de vruchtbare periode is ook zeer moeilijk.
Antwoord
U hebt te maken met verschillende wensen die met elkaar in strijd zijn, als ik het goed begrijp. U wilt wel een volgend kindje en u voelt zich er nog niet klaar voor. En u denkt dat dat ook voor uw man geldt. Dat staat op gespannen voet met elkaar. En ook de wens om het helemaal aan de Heere over te laten strookt niet met het benutten van de mogelijkheden om juist wel of juist niet tot een zwangerschap te komen.
Wat u mag, daar ga ik niet over. Ik kan, als psycholoog, misschien proberen uw gedachtengang hierover enigszins te verhelderen?
Zoals u uw vraag verwoordt, lijkt het erop of het verlangen naar een volgend kind per definitie een goed verlangen is. Een verlangen dat voorrang moet krijgen op bezwaren tegen de komst van een volgend kind. Terwijl die bezwaren toch ook heel geldig kunnen zijn en belangrijk om mee te laten wegen. Overbelasting van de ouders, onvoldoende mogelijkheden om de kinderen recht te doen in wat ze nodig hebben. Dat zijn mogelijke bezwaren die wat mij betreft heel serieus genomen moeten worden.
Nu legt u uw vraag voor in termen van wat wel of niet mag. En geeft de wens weer om het aan de Heere over te laten. U oriënteert zich dus op Gods wil. Ik ben geen theoloog. Maar als lezer van de Bijbel ben ik nog nergens tegen gekomen dat het tegen Gods wil in zou gaan om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen situatie. Dat je niet zou moeten doen wat binnen je vermogen ligt om je eigen leven in goede banen te leiden en om daarin ook Gods wil te zoeken. Dat doet niets af aan het gegeven dat de Heere uiteindelijk de zeggenschap over ons leven heeft en bepaalt wat gebeurt.
Een vrouw die goed op haar lichaam let kan weten wanneer ze vruchtbaar is. En daar kan dan ook rekening mee gehouden worden. Door niet op een vruchtbaar moment een bevruchting te riskeren. Bijvoorbeeld wanneer, voor wat betreft de conditie van de ouders of de omstandigheden in het gezin, de situatie niet gunstig is voor een volgend kind. Dat is wat u kunt doen als u uw verantwoordelijkheid neemt. Zoals je ook geen gewas gaat zaaien in grond die daar niet geschikt voor is en ook niet op een moment waarvan je weet dat dat niet goed gaat.
Om daar rekening mee te houden zijn er dan nog allerlei manieren die wel of niet bij u zullen passen. En niet vrijen kan er daar een van zijn. Dat vindt u moeilijk. Maar misschien is dat gewoon de moeite waard, als dat voor u de enige manier is om een zwangerschap te voorkomen. Of de geslachtsgemeenschap onderbreken voordat de zaadlozing komt. Ook een manier.
Uw vraag wekt bij mij de indruk dat het probleem waar u vooral mee zit iets van schuldgevoel is. Namelijk , wanneer u zou kiezen voor uitstellen van bevruchting tot u daar weer voldoende klaar voor bent. Zoals u zult merken, zie ik niet in dat u zich daarmee schuldig maakt aan iets. Alleen gedraagt u zich verantwoordelijk. Juist goed, zou ik zeggen. Zoals je ook geen geld gaat steken in aankopen als je nog niet voldoende hebt gespaard na de laatste aankoop. Zoals je ook geen nieuw werk aanneemt als je je handen vol hebt aan wat je al om handen hebt. En zoals je niet zaait in grond die eerst moet rusten omdat die anders uitgeput raakt.
Of u zit met de moeite om u te beperken. Bij u of bij uw man. Als het probleem is dat u het moeilijk vindt om u te beperken in het vrijen (omwille van verstandig omgaan met de mogelijkheid van een volgende zwangerschap) omdat u dat lastig vindt, dan is er mijns inziens een stukje realiteitszin nodig. Er kunnen allerlei redenen zijn om in bepaalde situaties niet onbeperkt te kunnen vrijen. Dat is nu eenmaal zo. Dat geldt voor iedereen. En dat hoeft uiteindelijk niet nadelig te zijn. Dat zet de seksuele omgang een beetje onder druk. En kan heel goed uitwerken. Dan moet je namelijk samen gaan kijken of je samen tot een manier kunt komen waar je je beiden in kunt vinden. Dat valt soms niet mee, maar is wel de moeite waard.
En voor het verlangen naar een volgend kindje zou misschien het zelfde kunnen gelden. Dat verlangen kan heel sterk zijn. Een nieuw kind is natuurlijk iets prachtigs. Maar het moet wel in wijsheid en verantwoordelijkheid, als het even kan, te verwachten zijn. En als dat niet kan, dan zou je je misschien ook hierin moeten beperken en er van af moeten zien.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
