Telkens weer zo koud

Gods Woord deed me eerst niks en sinds een tijdje (geen idee wanneer) wel. Ik weet dat ik zondig tegen God en soms ervaar ik dat ook erg duidelijk. Ook besef is dat ik niet voor God kan verschijnen en dat ik nog onbekeerd ben. Maar ik ben zo blind voor mijn eigen zonden! Het is onmogelijk om me dat zelf te laten zien! Zondagmiddag heeft God in/ door de allerlaatste zin in de preek en de laatste gezongen verzen laten weten dat Hij me redden wil en mij dus het heil wil schenken. Ik mag dat nu wel weten, maar het ongeloof komt zo snel en ik ben bang dat ik zo snel weer zo ver bij God vandaan ben. Niet dat ik dat nu niet ben, maar dat ik opnieuw en telkens weer zo koud ben. Zonder God kan ik niet leven, maar ik ik ben zo snel weer afgedwaald. De zondag is nog maar zo kort geleden en ik merk dat ik me nu alweer verzet tegen het Bijbellezen, terwijl ik ergens toch bekeerd wil worden. Ik weet dat de kracht bij God vandaan moet komen, maar ik heb zelf ook zo mijn verantwoordelijkheid. Hoe moet ik dit zien in het licht van het Woord van God?

Ik heb je vraag een aantal keren doorgelezen. Wat kunnen er toch veel tegenstrijdige gedachten in ons gevonden worden: wil bekeerd worden - ervaar mijn zonden - Gods’ Woord spreekt - ben weer zo koud - verzet mij tegen het Bijbel lezen - toch wil ik bekeerd worden.  Zo slingert het allemaal heen en weer van binnen.

Als ik de Psalmen lees dan lees ik ook wel tegenstrijdigheden. De ene keer zegt David (in mijn eigen woorden): Ik heb Uw Woord liever dan duizenden euro’s! Maar in een van de volgende verzen moet hij smeken: Buig mijn oog weg van al de aantrekkelijke maar vleselijke dingen in dit leven en trek toch mijn hart naar uw Woord. Die twee liggen soms zo dicht bij elkaar. Dus in dat opzicht zie je deze tegenstrijdige dingen die jij in je hart ervaart ook in de Schrift beschreven.

Bekeerd worden is niet bekeerd zijn! Elke dag vallen we immers en moeten we ons elke dag weer bekeren van gedachten en wegen die niet goed zijn. Daar ligt het knelpunt van de geestelijke strijd.   Als we deze innerlijke strijd niet erkennen en kennen, dat zit er geen geestelijk leven in ons hart.  Geestelijk leven is niet altijd overwinnend leven, maar een strijdend, zuchtend, worstelend leven.  Toch geeft de Heere Zijn volk in het geloof rust in het volkomen werk van de Heere Jezus. Daardoor kan een apostel Paulus op het ene moment klagen over zijn innerlijke strijd (Rom 7) terwijl hij in het volgende hoofdstuk over de zekerheid van het geloof zingt (Rom. 8).

Ik ben blij om te lezen dat je op zondagmiddag in de preek Gods stem hebt gehoord!  Hij is “gaarne vergevend” en allen die tot Hem komen als een verloren maar terugkerende zoon/dochter, hoeven niet te twijfelen of er genade is bij Hem. Ons ongeloof maakt het beeld van God zo zwart. Voor God verschijnen is alleen mogelijk in Hem die door God werd weggeworpen, zoals Jona in de woeste golven. Buiten Hem is God een verterend vuur, maar in Christus roept en ontvangt die Heilige God zondaars. Ga naar Hem met die koudheid, de onbekeerdheid en al de zonden die je ziet in je leven. Hij is een volkomen Zaligmaker. En dat leert God Zijn volk altijd door het hinken en zinken van onszelf. Al de goede voornemens die we soms in ons hart waarnemen verdwijnen sneller dan sneeuw voor de zon. Maar door die ervaring gaan we het leren dat de zaligheid een eenzijdig werk van de grote en genadige God is en blijft.

Hartelijke groeten,
Pastor A. T. Vergunst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A.T. Vergunst

• Geboortedatum:
  22-09-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Carterton (Nieuw-Zeeland)
• Status:
  Actief

164 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven