Vraag
Begin dit jaar heb ik geloofsbelijdenis gedaan. Ik ben al een eindje in de twintig dus voelde me eigenlijk verplicht om dit te doen. (Mede ook door eerdere, overigens liefdevolle, vragen van een kerkenraadslid.) Omdat dit jaar ook het laatste jaar van mijn studie is, heb ik het de afgelopen maanden erg druk gehad. Daardoor heb ik voor mijn gevoel ook wat te weinig aandacht kunnen besteden aan de belijdenis (hoewel ik natuurlijk wel de vragen e.d. gewoon geleerd heb). Mijn belijdenisdienst heb ik als best wel bijzonder ervaren. Ik kreeg een tekst mee waaruit blijkt dat God de zonden van de grootste zondaren kan en wil vergeven. Toch heeft mijn belijdenis erg weinig nagelaten. Ik had gedacht (of meer gehoopt) dat ik daarna echt zou veranderen, maar dat is niet gebeurd. Ik heb de laatste tijd ook steeds meer mijn twijfels bij de manier waarop er door predikanten in mijn kerkverband wordt gepreekt. Omdat wij zelf geen eigen predikant hebben, worden er vaak preken gelezen. Veel mensen kijken daar negatief tegenaan (of moeten daar niet aan denken) maar ik vind de leespreken vaak veel duidelijker en bijbelgetrouwer dan de preken die predikanten houden. Bij veel dominees in mijn kerk mis ik echt de uitleg van de tekst. De bevinding is heel vaak totaal niet gegrond op de tekst waarover gepreekt wordt, maar kan bij iedere willekeurige Bijbeltekst gebruikt worden. Het gevoel speelt volgens mij ook heel vaak een te grote rol. Dit idee had ik overigens ook al wel voor mijn belijdenis, maar ik heb het nu steeds meer. Ik weet dat ik mijn ouders en de kerkenraad verdriet zou doen als ik onze kerk zou verlaten, daarom hoop ik vaak maar dat ik nog eens verkering krijg met iemand van een kerkverband waar ik me wel thuis voel. Nu weet ik dat dit laatste -me thuisvoelen- echt iets van deze tijd is en het moet gaan om de vraag of de prediking bijbels is of niet. Om dat laatste gaat het me, zoals hiervoor aangegeven, echter ook. Om een lang verhaal kort te maken, zit ik vooral met de vraag of en wanneer het toegestaan is om een kerkverband te verlaten.
Antwoord
Hartelijk dank voor de vraag. Al vind ik hem moeilijk te beantwoorden. Uit je vraag constateer ik, naast je vragen, ook positieve dingen die je in je gemeente ervaart ("liefdevolle" vragen van een kerkenraadslid, bijzondere belijdenisdienst, Bijbelgetrouwe preken die gelezen worden enz). Je bent door je ja-woord bij de belijdenis ook te meer aan de gemeente verbonden. Ik neem aan dat je in die kerk/gemeente ook gedoopt bent. Dan liggen je wortels daar ook. Als je nog thuis woont is het voor je ouders te meer een verdrietige zaak als je kerkelijk een andere weg zou gaan. Zeker als er ook jongere gezinsleden zijn, doorbreek je ook een lijn in het gezin, en ik dat zou ik zeker niet doen.
Hier bij komt dat we in de eigen gemeente vaak allerlei gebreken zien, maar als we overgaan naar een andere gemeente zien we daar na korte of langere tijd weer andere gebreken. De volmaakte gemeente is er niet. En zelf zijn we ook niet volmaakt...
Kortom: Je moet wel gewichtige redenen hebben om over te gaan naar een ander kerkverband. Ik merk uit je vraag dat je dat zelf ook zo ziet. Je ziet het helder dat het niet gaat om een gemeente die bij JOU past. We kunnen ook in kerkkeuzes zo egocentrisch en gevoelsmatig te werk gaan. Dat is fout.
Prediking, wat je met name noemt, is wel een aangelegen punt. Iemand zei: Het gaat er om of er in de prediking verkondigd wordt: Eén Naam, twee wegen en drie stukken. Ik zou, als belijdend lid in ieder geval met een kerkenraadslid spreken, als je vragen hebt over de prediking. Dat is een eerlijke weg. Het kan, dat je alles overziende, toch moet besluiten van gemeente veranderen, omdat je ziel zondag aan zondag leeg blijft. Dat moet een zaak zijn van afhankelijkheid, en gebed. De Heere wijze je de weg en zij je nabij.
Hartelijke groet,
Ds. N. den Ouden
Dit artikel is beantwoord door
Ds. N. den Ouden
- Geboortedatum:25-10-1969
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Leerbroek
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je zegt dat je hoopte echt te veranderen na het doen van belijdenis, maar in welk opzicht dan?
Je bent toch al veranderd mag ik hopen, waarvan doe je anders belijdenis?
Je kunt pas belijdenis doen als je veranderd bent, dat wil zeggen als je Jezus hebt leren kennen als jouw persoonlijke borg en middelaar.
Als dat niet het geval is, kun je ook geen belijdenis afleggen, dit is altijd zo geleerd door de kerkvaders.
De stap na het belijdenis doen is deelnemen aan het avondmaal, doe je dat niet, is je belijdenis dus onrechtmatig en kun je onder censuur worden gezet aldus Calvijn, Smytegeld en vele anderen.
Ik begrijp dus niet helemaal wat je bedoeld met dat je hoopt dat je echt veranderen zou.
" of en wanneer het toegestaan is om een kerkverband te verlaten?"
De keus is aan jou.
Je bent toch volwassen?
Maar zoals Ds. den Ouden zegt," er is geen volmaakte kerk."
Het is overal wat.
Als je niet altijd tevreden bent over de preek, is het misschien de volgende keer weer beter.
Het kan ook aan je zelf liggen.
Misschien kun je doordeweeks eens een preek luisteren, of een goed boek.
Ik hoor uit je vraag ook heel veel positieve geluiden.
En.....je zou het erg verdrietig vinden als je je familie verdriet er mee doet om weg te gaan uit de kerk.
Zou je je "thuis "voelen in een kerk zonder familie?
Niet dat het daar uit eindelijk om gaat, want het gaat natuurlijk om het ware woord.
In de eeuwigheid komt het ook op" jou " persoonlijk aan.
Maar toch....
Het samen over de preek hebben heeft toch ook wel iets.
Ik hoop dat je veel wijsheid krijgt en bidt er maar veel om dat je ogen en oren geopend mogen worden, en of je de Heilige Geest mag ontvangen.
Dan vallen kerkmuren weg.
Dan blijft God alleen over en dat is toch het aller belangrijkste?
Gods nabijheid toegewenst.
Hand. 2
42 En zij volhardden in de leer van de apostelen en in de gemeenschap, in het breken van het brood en in de gebeden.
43 En er kwam vrees over iedereen; en er werden veel wonderen en tekenen door de apostelen gedaan.
44 En allen die geloofden, waren bijeen en hadden alle dingen gemeenschappelijk;
45 en zij verkochten hun bezittingen en eigendommen en verdeelden die onder allen, naar dat ieder nodig had.
46 En zij bleven dagelijks eensgezind in de tempel bijeenkomen, en terwijl zij van huis tot huis brood braken, namen zij gezamenlijk voedsel tot zich, met vreugde en in eenvoud van hart;
47 en zij loofden God en vonden genade bij heel het volk. En de Heere voegde dagelijks mensen die zalig werden, aan de gemeente toe.
Hand. 4: 32 En de menigte van hen die geloofden, was een van hart en een van ziel; en niemand zei dat iets van wat hij bezat, van hemzelf was, maar alles hadden zij gemeenschappelijk.
Wat denk je daarover? emaildfj1@gmail.com
Wat zou dat heerlijk zijn he?
Een zijn in het geloof, een zijn in Hem, die ons zo lief heeft, een zijn in alles.
Het klinkt bijna volmaakt.
Het zou toch heerlijk zijn om kerk te leven zoals de christenen in de bijbel dat deden. Die kwamen elke dag samen om over God te praten en om elkaar te helpen op de smalle weg te lopen.
Wat let je?
