Bang voor verlies zelfbeheersing

Ik werk in de zorg bij dementerende zorgvragers. Dit heb ik altijd met erg veel plezier gedaan. Ik heb veel liefde voor ze gehad. Nu doe ik dit werk al zeven jaar en er is in die tijd zo veel gebeurd. Ik had verschillende opleidingen en cursussen tegelijk. Ook was ik eerst verantwoordelijk over acht bewoners. Er is veel veranderd in het bedrijf, waardoor ik veel moest regelen en extra verantwoordelijkheden kreeg. Daardoor raakte ik diep in de put en besloot een lagere functie aan te nemen. Als ik door zou gaan, zou ik zeker een burn-out oplopen. Ik heb veel gesprekken gehad met coach en arts, zonder veel resultaat. Ik werd ook onzeker in het geloof en voelde dat ik daar nooit serieus mee bezig ben geweest. Ik voelde dat ik de Heere steeds meer nodig had en heb. Nu is er weer een beetje stabiliteit in mijn leven gekomen. Ik heb meer rust op werk, maar op dit moment is de werkdruk erg hoog. Ook is er veel agressie van bewoners naar personeel toe. Hier heb ik het op dit moment zo moeilijk mee, dat ik erg twijfel aan mijzelf. Ik ga er ook mee naar mijn leidinggevende toe. Zij helpt mij en het team, maar ik blijf met mijn problemen zitten. Ik heb idee dat ik steeds minder van de mensen kan hebben en als er iets gebeurt dat ik op ze begin te brommen. Dit vind ik niet netjes van mijzelf. Ik heb daarna erg veel spijt. Die mensen kunnen er ook niets aan doen, het hoort bij hun ziektebeeld. Maar wat moet ik doen? Ik ben bang dat ik mijn zelfbeheersing een keer niet onder controle heb. Moet ik ander werk gaan zoeken, want weet niet of ik dit vol ga houden.

Als ik zo je mail lees loop je al jaren op je tenen in je werk en overvraag je jezelf. Je merkt bij jezelf dat je niet lekker in je vel zit, je twijfelt aan jezelf, je wordt boos op de bewoners. Het evenwicht is er uit, je draaglast (op je werk) is groter dan je draagkracht. Je geeft meer (tijd, energie, zorg) dan je ontvangt (waardering, plezier) in het werk. Je hebt al verschillende dingen geprobeerd, een lagere functie (met mogelijk minder salaris), gesprekken met je leidinggevende. En het helpt allemaal niet.

Ik denk dat er niet veel anders overblijft dan de knoop doorhakken en een andere baan te zoeken. Een baan waarin je weer met plezier aan het werk gaat. Want door hier te blijven help je je zelf niet (je loopt inderdaad kans burnout te raken) en de bewoners niet. Helaas is op veel plekken in de zorg de werkdruk hoog. Dat zorgt ervoor dat goede zorgverleners met het werk stoppen. En dat is heel jammer. Maar als je er zelf bijna aan onderdoor gaat en mogelijk thuis komt te zitten is dat ook voor niemand goed.

Drs. Joke Ronner-Wattel

Dit artikel is beantwoord door

drs. J(oke) Ronner-Wattel

• Geboortedatum:
  26-06-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  -
• Status:
  Actief

150 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven