Omgaan met therapieverleden

Enkele jaren geleden heb ik therapie gehad om mijn jeugdervaringen te verwerken. Ik ben er gelukkig sterker door geworden, hoewel sommige wonden blijven trekken. Dat heeft gevolgen voor mijn sociaal functioneren. De therapeuten, want ik heb er verschillende gehad, hebben allemaal emotionele verwaarlozing geconstateerd. Wat ik nu zo moeilijk vind, is dat mensen in mijn omgeving zo makkelijk oordelen. Het lijkt voor hen een eenvoudige optelsom: ik ben in therapie geweest en ik reageer in emotionele situaties niet altijd zoals anderen, dus ik zal wel die of die psychische stoornis/diagnose hebben. Die gestelde 'diagnoses' door mijn omgeving komen echter helemaal niet overeen met de constateringen van de werkelijke deskundigen in mijn leven, terwijl die deskundigen mij soms jarenlang in therapie gehad hebben en buitenstaanders mij nauwelijks kennen. Ik verwijt deze ontwikkeling aan de talloze artikelen die tegenwoordig rondgaan over allerlei psychische stoornissen. Iedereen kan de hierbij behorende symptomen lezen en iedereen kan in zijn omgeving rondkijken wie aan die stoornissen zou kunnen beantwoorden: het bekende stempeltje plakken. Soms krijg ik zelfs een rijtje symptomen voorgeschoteld, met de uitroep: ik weet nú wat jij mankeert... Dit doet me steeds weer heel veel pijn. Ik zwijg meestal maar, want hen proberen te overtuigen dat mijn therapeuten mij verzekerd hebben dat ik dit niet mankeer, is zinloos gebleken. Hen vertellen wat ik wel heb, werkt ook niet, want ze lijken het beter te weten dan de therapeut. Inmiddels is het zo, dat ik naast de balast die ik al een leven lang mee te torsen heb vanuit het verleden, ik nu ook nog eens een weg moet vinden in al die veroordelingen. Mijn enige afweer dat me nog rest is die veroordelende groeperingen of al die 'hulpdeskundigen' maar ver van me te houden, door ze te ontlopen. Maar mijn sociale kringetje is daardoor heel klein geworden. Ik heb geen vertrouwen meer in de mensheid en wil het liefst geen nieuwe contacten meer aangaan en de oude ver achter me laten. Dit zal wel niet gezond zijn. Maar wat moet ik dan doen? Opnieuw in therapie gaan, om te leren hoe ik met een 'therapieverleden' in de gemeenschap of maatschappij moet staan? Ik wil echter nooit meer in therapie nu de gevolgen voor mij zo heftig zijn. Wie kan mij advies geven?

Jouw vraag en vooral opmerkingen heb ik met aandacht gelezen. Je vertelt over je beschadigd verleden en de gevolgen die je nog steeds ondervindt, ook na therapie. Gelukkig vertel je ook sterker geworden te zijn mede vanwege therapeutische inzet. Helaas komt het voor en dat schrijf je ook dat externe hulpverlening niet alles opruimt wat beschadigd is. Zeker bij vroege verwaarlozing zijn behoeften die destijds aandacht hadden moeten hebben niet in de actualiteit op te lossen. Kortweg, wat vroeger affectief had moeten geboden, kan niet als men eenmaal volwassen is, worden ingehaald.

Het klopt dat leken, meer dan vroeger, door allerlei media meer worden geïnformeerd over allerlei ziektebeelden waaronder ook psychiatrische problematiek. Google maar op internet en men wordt bij het invullen van een term overspoeld door allerlei gewenste en ook niet gewenste informatie. Het is dan ook terecht dat je schrijft niet geconfronteerd te willen worden met allerlei (mogelijk goedbedoelde) diagnoses van mensen die niet deskundig zijn.
 
Maar ik wil ook een kritische opmerking in jou richting plaatsen. Kennelijk is men in wat bredere omgeving waarin jij verkeert op de hoogte van jouw problemen. De vraag is of je bij het aangaan van contact je presenteert als degene die problemen heeft of presenteer je je als persoon die graag fijn contact met de ander wil, waarbij over en weer interesse is in elkaar? Is het laatste het geval dan trek ik mijn kritische opmerking terug. Maar ik kan mij echter niet aan de indruk onttrekken dat je in contacten veel praat over de problemen die je hebt en hebt gehad en daarvoor eigenlijk erkenning zoekt. Realiseer je in dat geval dat het een rechtstreekse uitnodiging is dat men gaat meedenken en meepraten over wat je mogelijk kan mankeren al dan niet met het opzoeken van ziektebeelden.
 
Je vraagt advies: Het lijkt mij niet goed dat je jezelf terugtrekt uit contacten omdat wij mensen nu eenmaal gericht zijn op sociaal verkeer en dat ook nodig hebben. Besef dat je een mens bent die waardevol is om wat hij of zij is als schepsel. Ieder mens kent gebrokenheid en helaas de één wat meer dan de ander. Je bent een waardevol mens voor God en mag dat ook zoals een ieder dat toe-eigenen en presenteren in de contacten die je hebt. Je bent niet minder dan anderen. Ga contacten aan in de wetenschap dat een ieder zijn of haar tekorten heeft waar Christus voor staat om het heel te willen maken. Het gaat niet in contacten om wat er niet is, maar om wat je wel kunt delen. Gebrokenheid blijft hier op aarde bestaan zolang wij leven. Besef dat je door je verleden beschadigd bent. Als dat in de actualiteit nog problemen geeft ben je niet het probleem maar heb je als waardevol mens, net als vele anderen, een probleem. Als je je dat kunt toe-eigenen hoef je ook minder te knokken voor erkenning van jouw diagnoses en je dan pas begrepen te voelen door anderen.
 
Fijne feestdagen. Ook Christus is voor jou als Kind op deze aarde gekomen, zoals voor iedereen.
 
Kees den Hamer,
Psychotherapeut/seksuoloog

Dit artikel is beantwoord door

C. den Hamer

• Geboortedatum:
  15-03-1953
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  Zwolle
• Status:
  Actief

114 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven