Narcistische opa

Ik heb een narcistische opa (tenminste dat denk ik). De schuld van iets dat mis gaat -en er zijn dingen heel verschrikkelijk mis gegaan- ligt altijd bij de ander. Natuurlijk, hij is ook zondaar, maar zondaren zijn we allemaal, dus daar hoeft hij niet over te praten. En zijn kinderen en kleinkinderen mogen hem daarop ook niet aanspreken, want hij is vader en opa en is dus de gezagsdrager die het voor het zeggen heeft en waar iedereen voor heeft te buigen. Er tegen in gaan is tegen God in gaan, want in de Tien Geboden staat dat je je ouders moet eren. Ik vind dit heel moeilijk. De enige manier om bij hem op bezoek te gaan is over koetjes en kalfjes praten en hem niet tegen te spreken. Naar mijn idee kan dit niet. Zo worden dingen uit het verleden niet uit de weg geruimd, maar toegedekt. Je hebt het er dan niet meer over, doet net alsof er niets aan de hand is, maar ondertussen ligt er een grote berg tussen mij en opa. En het ergste is: de schuld van het verleden blijft ook bestaan voor God. Ik help opa er dus echt niet mee door te doen alsof het weer goed is. Overigens bestaat die berg vooral uit dingen die in de eerste plaats betrekking hebben op zaken tussen mijn ouders en opa, maar kan ik dan doen alsof het mij niets aangaat? Al een hele tijd ben ik niet meer bij opa geweest om deze situatie. Ondertussen vind ik het eigenlijk ook erg dat ik al een hele tijd niet meer ben geweest. Hij is wel mijn opa en, inderdaad, die wil ik ook eren. Maar de weg waarin dat naar mijn idee alleen kan (schuldbelijdenis en vergeving tussen mijn ouders en hem) zit al tijden potdicht. Ik vind dit zo moeilijk! Regelmatig vraag ik me af of ik toch maar niet moet gaan, maar besluit ik het toch maar niet te doen, omdat ik niet slechts over koetjes en kalfjes wil praten wat hem het idee geeft dat het weer goed is (zo vat hij het op!). Ondertussen denk ik ook wel eens aan zijn dood. Dan is elke mogelijkheid tot toenadering voorbij. En als ik nu niet ga, lijkt mij het vreemd om wel naar zijn begrafenis te gaan. Tegelijk kan ik dat eigenlijk ook niet over mijn hart verkrijgen. Dit is eigenlijk een onmogelijke situatie die zo spoedig mogelijk moet veranderen! Maar er verandert niets. U zult wel zeggen dat de weg van gebed de enige, maar ook zeer krachtige, oplossing is. Maar zoals mensen bidden om genezing en sterven, ben ik bang dat ik bid en de situatie toch hetzelfde blijft (tot op heden is dat in ieder geval zo) en opa zo zal sterven. Opa zegt overigens ook dat hij elke dag bidt dat het weer goed mag komen tussen hem en zijn kinderen. Dit kan natuurlijk niet: beide kanten bidden, maar er wordt niet gehandeld! Wat kan ik doen? Ik weet het niet. Hopelijk kunt u mij helpen!

Beste lezer,
 
Dat is inderdaad een geestelijk moeilijke situatie. Terecht dat je daar zwaar aan tilt: je opa is ook een mens die straks voor God moet verschijnen. En hoe zal dat kunnen als er geen verzoening heeft plaatsgevonden tussen hem en de Heere, maar ook tussen hem en zijn naasten?

Zelf noem je al het gebed, en ik ga er vanuit dat het zonder meer een gebedszaak voor je is. Vertel de Heere je machteloosheid, je zorg, je verlegenheid om een weg te vinden.
 
Mogelijk zou je in een van de volgende richtingen kunnen denken:

-Toch naar je opa toegaan en de zaak openleggen, op gevaar af dat hij weer met zijn gezag schermt, maar daar mag je toch proberen doorheen te prikken. Je kunt aangeven dat je hem zeker wilt eren, maar dat je ook grote zorg over hem hebt met het oog op zijn eeuwig welzijn. Daarbij is de regel in acht te nemen die we lezen in 1 Timotheüs 5:1: "Bestraf een oude man niet hard, maar vermaan hem als een vader."

-Een brief schrijven, waarin je eerlijk aangeeft dat je een gesprek moeilijk vindt om reden van opa's houding. In deze brief kun je de grote zorg die je hebt over niet uitgesproken zaken in het licht van de eeuwigheid verwoorden.

-Als een gesprek met opa niet lukt of, in het geval van een brief, dat hij er niet op reageert: een gesprek aangaan met je predikant of, indien je geen eigen dominee hebt, met een ouderling, om te bezien of langs die weg iets te bereiken valt.
 
Doe in elk geval wat in je vermogen ligt. Wij kunnen een ander niet bekeren, maar we hebben wel de plicht om onze naaste in liefde te waarschuwen, zelfs als het onze eigen opa is.
 
Veel wijsheid, sterkte en ook moed toegewenst!
 
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

198 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven