Vraag
Van nature heb ik een gesloten karakter en ben geen prater. Als hoofd van het gezin heb je wel een verantwoordelijkheid als het gaat om het priester-zijn van je gezin. De laatste tijd bid ik veel om geestelijke herleving in ons gezin. Ik zou graag in ons huwelijk en in ons gezin (kinderen tot 12 jaar) meer geestelijke openheid willen. Wanneer je bidt om openheid en geestelijk leven, besef ik dat je de daad bij het woord moet voegen. Bidden en afwachten kan niet. Concreet vind ik het moeilijk om een vrij gebed aan tafel te doen of samen met mijn vrouw te bidden. Hoe kan je die schroom, angst of hoe je het ook wil benoemen overwinnen? Zeker nu de oudste al richting pubertijd gaat zou ik graag willen dat die geestelijke openheid er al is, m.a.w. er mag geen tijd voorbij gegaan laten worden. Ik voel me schuldig over mijn zwijgzaamheid en zou graag een herleving willen in ons gezin en bid daar ook voor, maar ik mis de concrete handvatten.
Antwoord
Beste vader,
Wanneer je een gesloten karakter hebt, dan verander je dat niet zomaar. Voor mij is het zelfs de vraag of je dat ooit echt kunt veranderen. Voor mij is het ook de vraag of dat moet. Een karakter verander je niet, het kan wel worden geheiligd. Ik vind het altijd weer mooi om te letten op de kring van de discipelen van de Heere Jezus. Daar kom je open karakters tegen, zoals Petrus. Dat heeft zijn voor maar ook zijn tegen. En er zijn gesloten broeders bij, die je niet of nauwelijks hoort. Maar de Heere gebruikt het allemaal, maakt hen door zijn Geest bruikbaar. Zonder dat die karakters echt veranderd worden. Ik heb de verschillen ook gezien in de kerkenraden en ook daar ontdekt: de Heere gebruikt ze allebei. Je moet dus naar mijn gedachte niet denken dat je je karakter veranderen moet, maar de Heere vragen jou met jouw karakter te gebruiken in je huwelijk en je gezin.
Je vroeg daarbij om handvatten. Ik wil proberen iets te noemen. Je bent bij het goede adres begonnen en hebt het aan de Heere voorgelegd. Weet je vrouw er ook van en heb je haar om hulp gevraagd? Ik denk dan zowel aan het gezamenlijke gebed als man en vrouw, als aan het gezinsgebed. Je zou samen kunnen bespreken welke dingen je een plaats wilt geven in het gebed. Je zou kunnen proberen om en om te bidden: de ene keer de één en de andere keer de ander. Daarbij zouden verschillende boekjes jullie behulpzaam kunnen zijn.
En wat je gezin betreft, je hebt gelijk dat je zegt: het is de hoogste tijd. Als kinderen in de puberteit komen, zijn ze vaak geneigd alles gek te vinden. Je moet alleen niet zomaar beginnen, maar er eerst samen met de kinderen over spreken. Vertel hen maar dat je het moeilijk vindt. Daarmee help je jezelf en je kinderen, van wie er misschien wel zijn, die jouw karakter hebben. Begin met dat hardop bidden als er een bijzondere aanleiding voor is. Dat kan van alles zijn: een verjaardag, blijde of verdrietige gebeurtenissen in de kring van vrienden of familie.
Maar vooral: doe het biddend, doe het samen, doe het in het besef dat de Heere niet op mooie woorden wacht, maar op oprechtheid. En nogmaals, stel het niet te lang uit.
Hartelijke groeten en Gods zegen hierbij toegewenst,
Ds. J. Westerink
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. Westerink
- Geboortedatum:25-08-1939
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Urk (Maranatha)
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Een herkenbaar probleem!
Zelf niet meegekregen vanuit de opvoeding, en mijn (bijna) volwassen kids heb ik dit ook niet meegegeven, nooit behoefte aan gehad...
Pas nu, na een grote wending in mijn leven, zou ik regelmatig graag een vrij gebed doen om zo samen de concrete zorgen én blijdschap bij de Heere te brengen.
Al maandenlang ben ik -met Gods hulp- in m'n eentje aan het 'oefenen', eerst fluisterend in plaats van in gedachten biddend en dankend, nu vaak ook hardop.
Wellicht voor jou (en je vrouw) een goed idee om mee te beginnen.
Het is voor mezelf heel erg wennen, maar ik merk wel dat zo mijn gedachten ook veel beter bij het gebed blijven, dat is al winst op zich.
Maar de grote stap om dit samen met de kids te doen is nog niet gezet.
Qua leeftijd is dat bij jullie 'gemakkelijker' zoals ds. Westerink ook aangeeft, aanpakken dus.
Vraag naar de Heere en naar Zijn sterkte, Zijn rijke zegen toegewenst!
Dan kun je ook groeien.
Ook tegen je kinderen/vrouw zeggen dat je het zo moeilijk vind.
Openheid en eerlijkheid.
Vader vermeldt niet of hij erbij is opgevoed, of zijn vader een priester in het gezin was.
Als dat wel zo was, kan dat zelfs ook nog een nadeel zijn, als vader een open en vrijmoedig karakter had.
Dan voel je je als zoon al snel minder.
Fijn dat de kinderen nog onder de 12 zijn, dan wennen ze sneller aan een nieuwe situatie. Een hardop-biddende vader. Maar het is nooit te laat!
Ik hoor ambtsbroeders trouwens ook wel eens hakkelen, of een stilte laten vallen.
Van nature heb ik een open karakter en ben ik wel meer een prater, vandaar dat ik wat van mij met je kan delen. Maar of een open of gesloten karakter iets te maken heeft met geestelijke openheid, dat denk ik eigenlijk niet.
Zelf hangt mijn leven af van de relatie met God. Het is vaak een dagelijkse weg die op en neer gaat en waarin ik goede dingen doe maar ook fouten maak en ook heel bewust bepaalde acties plan. Niet uren van te voren maar vaak is het een gevolg van gedachten en indrukken die je in een bep. situatie opdoet en waarbij ik vaak gewoon tegen God praat. In alles is dus je relatie met God een graadmeter voor je openheid
Je relatie met God begint met jou Godsbeeld, met als gevolg dat jij dit Godsbeeld overbrengt op het gezin. Binnen je gezin ben je wel priester maar niet de baas of enige die het weet...
God gaat op zo'n mooie wijze om met de andere gezinsleden waardoor je eerder een spil in het verhaal bent. Maar ook als spil leer je heel veel dingen via de anderen, wat bij hun speelt, leeft en welke relatie ze nu zelf hebben met God. Sterker eerder bij jou verhaal haalt omdat jij je niet afstemt op je vrouw of kind
Onderschat niemand, juist mensen die heel stil of oppervlakkig ogen of klinken kunnen in hun relatie met God bloeien en bruisen. Daar leer ik altijd van en hierin kun je heel goed zien dat jij niet de baas hoeft te zijn, maar dat Gods Geest de leiding is toebedeeld
Dus ook in deze weet jij het misschien niet, maar schaam je niet om b.v tijdens het eten te vragen, wie thuis zou weten, hoe je met elkaar, God het beste kunt dienen....(gooi het maar in de groep)
Als ik met mijn zoon aan het einde v/d dag bid, dan moet ik hem altijd een beetje aansporen door te zeggen: "Vertel jij jou verhaal maar aan God" (zonder dat je direct ingrijpt al het een beetje fout gaat, want ik vind het belangrijk dat hij God op zijn eigen manier weet te vinden). Dan komen er vaak hele verhalen waar je anders nooit weet van zou hebben gehad maar het is mooi zat en na een begin bidt hij voor de mooiste dingen
God werkt vooral door kinderen heen, stimuleer ze juist om gewoon tegen Jezus te praten en Hem bij besluiten te betrekken. Vaak gaat dit helemaal nog niet goed maar zie het maar als een school, je begint nooit gelijk op de universiteit!
Nu jezelf nog, je bent niet open....maar wat vindt je belangrijk ?
mag de Heilige Geest hier ruimte in krijgen? of wil je het graag allemaal alleen doen?
Het punt is dat veel mensen eigenlijk niet precies weten hoe je met God kunt omgaan en gaan daardoor op een soort gewichtig pad lopen van normen en cultuur...
Ik ben van mening dat als je het b.v zou doen op de dagelijkse manier van een eskimo of een papoea die Jezus in zijn hart heeft als Koning en Heer, jij zeer zeker ook een dagelijkse relatie kunt hebben met de Heer Jezus Christus....
Wil je een relatie met Jezus.... of wil je in een bepaalde religieuze tred lopen....
Dat bepaald hoe je als priester functioneert!
Je kunt geen priester zijn als je niet weet wie je dient en met wie je bemiddelt
een priester heeft een dagelijkse taak, waar alle zaken de revue passeren
Toon je openheid, als je alles verbied, gooi je al deuren dicht waardoor iemand zou functioneren. Geef daarom richting en breng de offers naar God!
Een open Vader geeft inzicht in mogelijkheden en duidelijkheid
Moet ik het voordoen....Ja laat het maar zien papa.... en dan doe je het gewoon voor!
Persoonlijk vind ik de dag beginnen en eindigen met elkaar belangrijk, zo deed de priester het ook in het OT, maar m.i kan je ook zelf aan God aangeven dat je een manier zoekt die bij jullie allemaal past.
Veel zegen, zet hem op en ga er gewoon voor
grt
vraag bijv na het eten aan je kinderen waar zij graag voor zouden willen bidden. Neem hun gebedspunten mee. Dan word het ook echt jullie gebed, met elkaar en voor elkaar. En het is ook goed om de kinderen af en toe te laten bidden / danken. Dan krijgen zij wel die vrijmoedigheid vanuit hun opvoeding mee en zal het bij het groter worden niet zo lastig zijn.
Soms is het struikelpunt, dat een vader alleen stoïcijn aan het hoofd van de tafel zit en de rest zich passief gedraagt en alleen naar hem kijkt (ook als hij bidt).
Maar als jij op je werk naar je baas gaat zitten kijken zal hij direct zeggen: "wanneer ga jij wat doen?"
Zo werkt dat ook als vader, delegeren noem ik het maar even en als vader gewoon "het plaatje en het daadje" zijn als iets niet goed gaat. Laat iedereen het maar een beetje door elkaar op zijn eigen manier doen (haalt verlegenheid direct weg) om het b.v centraal weer zelf af te sluiten...
Soms kan je ook voorbidden dat anderen je napraten. Wees open, creatief en laat je niet aanklagen dat dingen oneerbiedig zouden zijn....(!)
Integendeel, je zoekt samen met je gezin een wijze om tot Jezus te bidden. Dat is de focus
