Ultimatum voor a.s. vrijdag

Sinds een jaar en negen maanden had ik een relatie met een lieve, zorgzame, attente jongen. Net in het jaar van mijn afstuderen kregen we verkering. In deze tijd werd ik moe door de drukte en mijn darmproblemen, die beperkt energie geven. Dit was een moeilijke tijd, waarbij mijn vriend me door dik en dun steunde. Beiden moesten we dingen inleveren, omdat niet alles mogelijk was door mijn beperkte energie. Toch zagen we elkaar voldoende, konden we met elkaar praten en hadden we het goed. Deze jongen heeft een lichte vorm van PDD/NOS, waardoor sommige dingen bij hem wat meer moeite kosten dan bij anderen (denkprocessen), ook in de relatie. Van mijn en zijn kant hebben/hadden we dus een 'handicap'. Vanaf het begin hebben we/ik gebeden voor deze relatie en hebben we ook gesprekken over het geloof gehad. Zo mochten we samen een gemeente vinden, waarin we ons thuisvoelden. Door onze verschillende kerkachtergrond hebben we hier dus veel over na moeten denken. Omdat onze liefde naar elkaar toe zo groot was, hebben we besloten dat we gingen trouwen. Een mooie en blije tijd met de voorbereidingen naar het huwelijk, tot voor kort. Op een zondag na de kerk was mijn vriend onverwachts bij mij thuis. Hij wilde praten. Hij was bang dat we door mijn energietekort niet klaar waren om te trouwen, omdat we dan al zouden starten met een 'handicap'. Ook vond hij dat we elkaar nog niet genoeg hadden leren kennen daardoor. We hebben toen een goed gesprek gehad en zijn twijfel was weg. Ik lijk ook door voldoende rust steeds meer energie te krijgen. Het weekend daarop zouden we een gesprek met een dominee hebben (huwelijksvoorbereiding). Daar zouden we de dienst e.d. bespreken. Dat gesprek ging opeens de andere kant op. I.p.v. dat we het over de dienst hadden, besprak mijn vriend allerlei twijfels. Die waren zo erg, dat hij dacht dat we niet konden trouwen. Deze twijfels hadden te maken met verschillen in passies (muziek, hobby's e.d.), communicatie (communicatiestijlen), het bij elkaar passen etc. Hij vond dat we elkaar nog niet genoeg kenden. Door mijn vermoeidheid e.d. heeft de verkering soms (dus niet altijd!) een andere wending gehad, dan de meeste verkeringen. Ik kwam dus met veel verdriet thuis. Zo onverwachts ook. Hij kreeg deze twijfels ook onverwachts van de één op andere dag, en vertelde dat dit kwam doordat hij die onderdrukt had tijdens mijn gezondheidsproblemen. Niet alles was mogelijk inderdaad, maar dit had hij gerust kunnen delen. Nu hebben we alles in de handen van God gelegd. Heel moeilijk. Het feit is dat mijn vriend er van overtuigd is dat we te verschillend zijn (passies, communicatiestijl e.d.) dat we er niet uit zullen komen. Hij heeft een ultimatum voor a.s. vrijdag gesteld. Van binnen heb ik een rust dat we er niet mee moeten stoppen, maar samen ons vertrouwen op God moeten stellen en er dan, op wat voor manier ook, uit zullen komen. Hij denkt dat we zó verschillend zijn dat we voortdurend bezig moeten zijn -nu of later- met ons aan elkaar aan te passen waardoor we nooit ons zelf kunnen zijn en elkaar nooit zullen begrijpen. Tot nog toe zijn we daar nooit tegenaan gelopen. Als we niet dezelfde rust/gevoel hebben vrijdag van binnen, dan wil hij ermee stoppen. Dit, terwijl hij Gods wil, wil doen. Hij wil anders zelf de knoop doorhakken en het uitmaken. Voor mij heel verdrietig en onbegrijpelijk omdat het dingen zijn, die niet onoverkomelijk zijn maar waar we best uit zouden kunnen komen met mogelijk wat hulp o.i.d. De liefde die we naar elkaar toe hebben is groot, maar toch is hij bang dat dit niet genoeg is. Hij ziet er geen gat in en heeft de keuze dus al gemaakt. Hij had uitgesproken dit niet zomaar te doen, en is er vanaf komend weekend helemaal klaar mee. Het lijkt of ik opeens tegen een muur aan het praten ben. Het is een andere jongen geworden: erg aan het twijfelen en ziet opeens geen uitkomst meer. God krijgt zo dus tot vrijdag nog een 'kans' omdat hij niet tegen deze onzekere situatie kan... Dit breng ik in gebed bij God, hoe moeilijk ook...! Ik weet verder niet wat ik er mee aan moet. Wat zou dit kunnen zijn of waardoor zou dit kunnen komen? Wat moeten we eigenlijk doen, en is het goed om er zo mee om te gaan? Wat is ook qua geloof verantwoord, als je ziet dat we niet zomaar op elkaars pad zijn gekomen en in lastige tijden staande zijn gebleven? Is het goed om dit zomaar af te breken? Wat is hierin de beste weg? Graag als het zou kunnen gedegen antwoord en hopelijk voor a.s. vrijdag.

Beste vraagsteller,

Nou nou, dat is allemaal nogal wat. Je hebt gesprekken over hóé de kerkdienst op de trouwdag te regelen en opeens komen er allemaal twijfels naar boven... Zo zie je maar weer dat in de liefde ieder zijn eigen tempo heeft. Blijkbaar is je vriend  in een kramp geschoten en slaat de angst voor een verbintenis-voor-het-leven toe. Dat is niet zo gek, dat gebeurt vaker bij een van de partners. Het is wél verdrietig. Vooral voor jou, omdat jij dit helemaal niet verwachtte.

Wat nu te doen nu hij een ultimatum stelt? Ten eerste: aan wie stelt hij dat ultimatum? Aan God? Die op zijn 'commando' maar met een antwoord (of een teken) moet komen? Dat gaat natuurlijk niet lukken: zó werkt God niet. Ja, God wil er om gebeden zijn, maar de vraag daarbij is dan of wij Zijn antwoord wel willen zien èn aanvaarden als zijnde goed voor ons!

Is het ultimatum aan jou gesteld? Nee toch, want jij wil graag trouwen. Alhoewel: "hij is een andere jongen geworden", schrijf je (en je openingszin heb je al in de verleden tijd geschreven!!).

Derde mogelijkheid: hij wil voor zichzelf helderheid hebben en geeft zichzelf een paar dagen om over "een heel leven samen" te beslissen. Waarbij hij volgens jou zijn besluit al vast heeft staan. Helaas kun je niets anders doen, dan zijn besluit respecteren. Triest. Maar nog wel op tijd. Stel dat je al getrouwd was, dan waren de problemen nog veel groter! Nu heb je in ieder geval de mogelijkheid van een time-out. Neem die. En vindt samen in die tussentijd uit of jullie toch samen verder willen en mogen. Want -ook al neemt hij eenzijdig zijn besluit- voor een relatie zijn er twéé nodig die willen! Wellicht helpen gesprekken met die dominee, waar jullie al mee gesproken hebben. Jullie samen. Of jou alleen.

Een andere mogelijkheid is iets als marriage-counseling of relatietherapie. Het gaat er maar om, om helderheid in de motieven te krijgen, zodat je óf je eigen weg leert gaan óf samen je weg vervolgt, waarbij een verschillend tempo geen belemmering (meer) vormt.  

Vòòr vrijdag... Ik heb m’n best gedaan en ik kan je niet geruststellen! Het enige wat ik je mee kan geven is: bij welk verkeer (verkering) dan ook geldt de regel: bij twijfel niet inhalen! Het zal je verdriet doen, maar je vriend min of meer 'dwingen' door te gaan met jullie relatie kan op nog veel meer teleurstelling uitlopen. Blijkbaar kennen jullie elkaar toch nog niet goed genoeg... En bedenk maar dat als God jullie voor elkaar bestemd heeft, dan komt het wel goed. Ooit. En zo niet, dan is Gods weg met jou, en met hem, écht een andere!

Nog twee dingen:

1. In principe heeft jouw handicap noch die van hem iets te maken met jullie probleem. Heeft niet iedereen zijn of haar eigen mogelijkheden en beperkingen (op welk terrein dan ook)? Een en ander heeft wel te maken met jullie persoonlijkheid en met het omgaan bij de omstandigheden!
 
2. "Hij denkt dat we zó verschillend zijn dat we voortdurend bezig moeten zijn -nu of later- met ons aan elkaar aan te passen waardoor we nooit ons zelf kunnen zijn en elkaar nooit zullen begrijpen." Dit zijn jouw woorden: ja, hij heeft gelijk als hij zegt dat je je voortdurend aan elkaar moet aanpassen, maar dat is juist de uitdaging van een relatie. Je bént immers verschillende personen met verschillende karakters, achtergrond en beleving? Juist daarméé kun je in een relatie jezelf zijn!

Sterkte toegewenst en Gode bevolen,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven