Vraag
Ik heb een persoonlijke vraag die me erg bezig houdt. Ik heb vandaag een tweede miskraam gekregen. Ik ben er erg verdrietig over en merk dat ik op dit moment totaal geen behoefte heb om te bidden of om over God na te denken. Na mijn eerste miskraam hebben we lang gebeden voor een nieuwe zwangerschap. Toen die zwangerschap er eenmaal was, was ik er van overtuigd dat het een geschenk van God was en dat Hij mijn gebeden had verhoord. Ik had er eigenlijk alle vertrouwen in en ervaarde dat God bij mij was rondom mijn zwangerschap. Nu ik ineens opnieuw een miskraam heb gekregen, ben ik eigenlijk 'boos' op God. Ik snap niet waarom Hij mij eerst zoveel blijdschap geeft en dan toch maar besluit om het niet door te laten gaan. Ik weet dat mijn boosheid niet eerlijk is. God staat mij dagelijks bij en helpt mij bij de kleinste dingen... maar die ontevredenheid blijft. Bij mijn eerste miskraam bleek op de echo dat de vrucht drie weken eerder al niet meer leefde. Ik had die weken dagelijks voor dit kind gebeden. Dan denk ik: waarom laat God mij voor een kind bidden dat later allang gestorven blijkt te zijn? Er wordt vaak gezegd dat God met iedereen een plan heeft en dat het soms moeilijk kan zijn om daarmee om te gaan als het om een kinderwens gaat. Ik snap Zijn plan inderdaad niet. Wilt u reageren, zodat ik beter met mijn boosheid om kan gaan?
Antwoord
Beste vragensteller,
Laat ik eerst zeggen dat ik me kan indenken dat het verdriet erg groot moet zijn. Uit eigen ervaring weten mijn vrouw en ik dat ook. Het is vaak een stil, onbegrepen verdriet - wat dan ook vaak onderschat wordt.
Maar, nu je vragen. Als ik alles lees, dan zie ik dat een paar dingen centraal staan in je brief, en die zijn ook met elkaar verbonden: verdriet, rouw, boosheid, geloof, ongeloof, teleurstelling, verwarring, verlangen naar overgave. Laat deze woorden en de zaken er achter eens tot je doordringen: jouw hart is vol van deze dingen: verdriet om je kind wat niet meer is, boosheid omdat je Gods weg niet begrijpt, geloof omdat je weet dat de Heere alle dingen bestuurt, ongeloof dat jouw weg "ten goede" zal zijn, teleurstelling omdat de vreugde en verwachting omgeslagen is in verdriet en leegheid, verwarring omdat er vragen zijn die je niet beantwoord krijgt, verlangen naar overgave omdat je het gelovige gebed mist. Dat is heel wat! En in dat alles is daar ook nog de vraag: hoe zal het nu verder gaan? Ook praktische vragen als: gaan we praten met een arts, etc.
Welnu, je schrijft je brief op de dag van je tweede miskraam. Het is heel goed dat je je primaire gevoelens opgeschreven hebt, om ze zo te delen. Maar waar ik je op wil wijzen is dat die hele berg aan (verwarrende) emoties echt niet in één keer te verwerken zijn. Ik zou haast zeggen: natuurlijk zit je helemaal in de knoop, dat heeft tijd nodig. Geef dat alsjeblieft ook de tijd. Laat het allemaal maar komen wat je door je heel voelt gaan. Ook wie oprecht gelooft in God zou zoiets niet ineens klaar hebben. Geloof en overgave hebben tijd, misschien wel veel tijd nodig.
Vertel God maar van je emoties, vooral van je boosheid en je worstelingen daarmee. En neem de tijd om je binnenkamer in te gaan, al krijg je er geen woord uit en geen Woord in. Maar wees niet verbaasd als je gevoelens tijd en energie vragen. Mensen denken dat als je gelooft in God dat al je ervaringen gelijk in rustig vaarwater komt. Dat is niet zo. En soms is het leven werkelijk een ondoordringbaar mysterie - waar wij te klein voor zijn om het te doorgronden. Nu moet je -eenvoudig- de tijd nemen om je rouw en verdriet een plekje te geven - ook voor Gods aangezicht.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe.
Ds. A. Goedvree
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Goedvree
- Geboortedatum:16-06-1970
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hellouw
- Status:Inactief
