Vraag
Wij hebben zelf twee kleine kinderen en hebben het op ons hart om een kind te adopteren die zelf geen kans heeft op deze wereld (Nederland of buitenland) en zouden dit toch graag doen via een christelijke organisatie. Heeft iemand goede ervaring met adoptie via een christelijke organisatie? Zo ja welke? Alvast erg bedankt voor input!
Antwoord
Ik vind jullie voornemen bijzonder moedig. Toch heb ik sterk de behoefte om jullie vraag met enkele wedervragen te beantwoorden. Vragen, die kritisch, confronterend en misschien ook pijnlijk zijn. Maar dat doe ik bewust vanuit mijn kernvraag: Wat is ten diepste het motief dat jullie drijft? Iets "op je hart hebben" is wel heel mooi en persoonlijk, maar is toch iets heel anders dan je motief. Aan de hand van mijn vragen wil ik jullie aanzetten tot een heldere kijk op deze zaak.
1. Christelijke voorkeur? Waarom gaat jullie voorkeur uit naar een specifiek christelijk organisatie? Is de nood van “christelijke” adoptiekinderen groter? Is de afkomst uit een christelijke tehuis “veiliger”? Ik kan jullie garanderen dat dát geen garantie is. Een organisatie als Wereldkinderen is weliswaar één van de meer bekende adoptiekanalen, echter niet christelijk; maar zij doet voortreffelijk werk. Een bepaald christelijk tehuis heeft (weliswaar buiten haar weten en schuld!) enkele jaren geleden kinderen ter adoptie aangeboden (gekregen), die ongewild van hun ouders waren geroofd. Alle lof overigens voor dat tehuis in dit hele proces.
2. Valse motivatie: In een recent antwoord heb ik opgemerkt dat noch het huwelijk, noch het gezin een bekeringsinstituut mogen zijn. Bekeringsdrang als drijfveer tot adoptie vind ik dan ook één van de meest onzuivere motivaties. Helaas wordt in dit verband op het zendingsbevel uit Mattheus 28 -waar overigens staat: “Gaat dan héén naar...”, en niet: “Haal naar je toe uit...”– nog wel eens een bepaald onzuivere exegese toegepast als motivatie tot adoptie. Hebben jullie hier voor jezelf hierin al een duidelijk standpunt kunnen innemen?
3. Kinderloze ouders: Jullie zijn zelf inmiddels gezegend met twee kinderen. Geweldig! Maar bedenk, dat er in ons land nog altijd een grote hoeveelheid echtparen zijn met een even sterke kinderwens als jullie, maar deze niet langs natuurlijke weg kunnen krijgen. Gezien de steeds moeizamer wordende procedure in Nederland (met name bij adoptie vanuit het buitenland) van de laatste vijf jaren, gepaard met een een structureel veel moeizamer adoptiebeleid binnen Nederland, is het niet onredelijk om bij jullie wens ook deze kinderloze ouders in gedachten te nemen. Hebben jullie daaraan gedacht? Hoe zakelijk het ook klinkt, maar het 'derde' adoptiekind van jullie kan het eerste kind worden van díe ouders.
4. Vanuit het adoptiekind: Elk adoptiekind heeft van nature een gevoel van onthechting en onveiligheid. Hoe zal dit derde kind zich voelen als hij rond 5, 6 jaar steeds meer gaat beseffen (eerst vooral emotioneel, later in toenemende mate ook cognitief), dat zijn twee oudere broertjes/zusjes (?) uit mama’s buik (jouw buik dus) komen, maar dat mama niet zijn/haar eigen buikmoeder is? Onderschat niet de innerlijk strijd bij adoptiekinderen ten opzichte van biologisch eigen kinderen. Ze voelen zich vanwege hun adoptie al bepaald achtergesteld en onveilig. Dat gevoel zal binnen een gezin met biologisch eigen kinderen alleen maar worden versterkt, hoe goed je dat proces ook begeleid. Het kan goed gaan! Maar vanuit mijn pastorale ervaring moet ik vaststellen, dat die kans helaas niet groot is.
5. Pleegzorg? Hebben jullie als alternatief ook gedacht aan pleegzorg? Er is werkelijk een grote nood en dringend behoefte aan pleegouders, al dan niet met biologisch eigen kinderen.
Mochten jullie met mij verder van gedachten willen wisselen, dan sta ik daar graag voor open. Via Refoweb kan dat.
Ds. M. F. van Binnendijk,
Capelle aan den IJssel
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.F. van Binnendijk
- Geboortedatum:30-11-1963
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Stadskanaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Lees ook: het weblog 'Dominee in de bajes'
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ook wordt cru gesteld “je hebt er al twee”. Adoptieverenigingen maar ook adoptielanden zoeken ouders voor kinderen en niet kinderen voor ouders. Die “machting” kan dus wel eens betekenen dat het beter is dat een kindje in een gezin komt waar al kinderen zijn. Het kan dus ook beteken dat ouders zonder kinderen gewoon moeten wachten omdat er wel kinderen zijn maar zij niet geschikte koppel. Er is geen marktwerking dus.
Mijn kinderen weten dat ze een “onbekende” vader en moeder hebben die veel van hun houden maar niet de mogelijkheid hadden om voor hun te zorgen. Wetende dat wij pappa en mamma heel veel van ze houden en respectvol omgaan met hun culturele achtergrond en hun moederland brengt rust in het gezin. Als dit niet bespreekbaar is in het gezin kunnen er conflicten komen. Ik zie overigens op refoweb meestal problemen voorbij komen van biologisch eigen kinderen die problemen hebben met hun ouders maar dat terzijde.
Oh ja heel belangrijk als adoptie ouder. Je moet een olifantenhuid hebben want je omgeving begrijpt adoptie vaak niet en stelt van die lekkere domme vragen als: “wat kost dat nou zo’n adoptiekind” en “als een adoptiekind niet bevalt gaat het dan terug”. (deze vragen zijn al een paar keer aan mij gesteld). Kortom je krijgt er vrienden bij als je adopteer en je verliest vrienden.
Ik wens jullie veel succes bij een eventuele adoptie.
"Vragen, die kritisch, confronterend en misschien ook pijnlijk zijn. Maar dat doe ik bewust vanuit mijn kernvraag: Wat is ten diepste het motief dat jullie drijft? Iets "op je hart hebben" is wel heel mooi en persoonlijk, maar is toch iets heel anders dan je motief. Aan de hand van mijn vragen wil ik jullie aanzetten tot een heldere kijk op deze zaak"
Ik zie het feit dat de vraagsteller vraagt of er christelijke adoptie-organisaties zijn niet als het willen bekeren van een kind. Het verlangen om een adoptiekind christelijk op te voeden is alleen maar heel mooi.
Dat betekent natuurlijk niet dat je persé via een christelijke organisatie moet adopteren. Ik zelf ken geen christelijke adoptie-organisaties. Wel zijn er bepaalde landen (bijv. Zuid-Afrika, via Wereldkinderen, en Oeganda, via Kind en Toekomst) die als voorwaarde stellen dat de adoptie-ouders christenen zijn. Overigens kom je voor een kindje uit ZA niet in aanmerking als het om een derde kindje gaat.
Verder is het zo dat adoptie een erg lang proces is. Je zit meestal makkelijk vijf tot zeven jaar in de molen. Ik weet niet of jullie je dat gerealiseerd hadden?
Ik ben het eens met Sliedrechtman en Ankewubs dat je opgeven voor adoptie als je al biologische kinderen hebt niet egoïstisch is en dat het niet zo is dat je er kinderloze ouders mee in de weg zit. Adoptie-instellingen kijken naar de beste plek voor het kind. Het kan bijvoorbeeld zijn dat de biologisch moeder gevraagd heeft om het kind te plaatsen in een gezin waar al meerdere kinderen zijn!
Succes met besluiten over hoe julle de adoptie gaan aanpakken. Gods zegen.
Met ander woorden: Ik weet waar Abraham de takkenbos vandaan haalde.
M.F. van Binnendijk
