Vraag
Ik ben sinds vier maanden getrouwd met een weduwnaar. Ik ben 31 jaar en hij is 26 jaar ouder. Nu, na vier maanden huwelijk en enkele ruzies die vooral met mijn onzekerheid en stress te maken hadden, heeft hij een foto van zijn overleden vrouw geplaatst. Zelf had ik al eerder een foto voor zijn kinderen in de keuken gehangen. Wat mij vooral kwetst is dat hij er al die maanden tijdens onze verkering en eerste maanden huwelijk geen behoefte aan had en nu ineens wel. Enkele maanden na het overlijden van zijn vrouw zocht hij toenadering en hadden we het fijn samen. We hebben het vervolgens openbaar gemaakt in onze kerk en ondervonden veel weerstand van gemeenteleden en van zijn kinderen. Het was een zeer stressvolle tijd. We zijn na dertien maanden getrouwd. Mijn man verzekerde mij dat hij het verleden heel goed kon afsluiten en een nieuw hoofdstuk kon beginnen. Herinneringen zitten in zijn hart en gedachten en die behoren hem toe, maar is de handeling met die foto juist? Ik zou er graag een tweede of derde mening over horen. Daarnaast speelt nog iets. Mijn man is zeer spontaan naar andere vrouwen. Dat vind ik aanvaardbaar richting vrouwen die eveneens gelovig zijn. Als we ergens naar toe gaan, wordt zijn aandacht getrokken naar vrouwen (vooral blond, ik heb zelf bruin en krullend haar). Zijn overleden vrouw had haar haren blond geverfd. Ik weet dat het vreemd overkomt, maar ik zit hier echt mee. Ook naar andere vrouwen, ongelovigen, is hij zeer spontaan. Op zich is daar niks mis mee als het voorgaande niet aan de orde was. Als ik hem er op aanspreek, noemt hij het valse beschuldigingen en wantrouwen en wordt hij boos. Nu noemt hij het ziekelijk. Hoe kan ik hiermee om gaan? Ik ben van nature zeer gevoelig en sinds kort blijf ik hier rustig onder, maar eigenlijk voel ik mij ongelukkig. Hij is bij iedereen geliefd en hij is ook voor mij goed, al heb ik wel het idee dat ik niet mag praten over zaken waar hij niet over wil praten; dan loopt het uit op negeren of kwaad worden. Zelf ben ik door mijn emoties en gevoeligheid niet makkelijk, daar werk ik aan door rustig te blijven en mijn vertrouwen op God te blijven stellen, maar het is moeilijk!
Antwoord
Beste mevrouw,
Uw brief gaat over een aantal dingen, die denk ik niet helemaal los van elkaar staan. Eerst maar eens over de foto die uw man heeft neergezet. Is zijn handeling juist? Tja, dat hangt af van het motief waarmee hij het heeft gedaan. En dat hangt weer samen met de plek die de foto heeft gekregen. Waar heeft hij hem neergezet: pontificaal aanwezig in de huiskamer, of op een meer bescheiden, minder opvallende, plaats? Móét u er naar kijken (en aan haar herinnerd worden) of kunt u er 'omheen'? U schrijft, dat uzelf al een foto van haar had opgehangen in de keuken: dat is natuurlijk helemaal goed. Hij heeft immers een eerder huwelijk gehad, dat niet weg te denken is. Zeker niet voor zijn kinderen die hun moeder ongetwijfeld zullen missen. Maar goed, nu gaat het om de relatie tussen u beiden. Die misschien begon met een nieuw hoofdstuk in uw beider levensboek, maar het is zeker niet het éérste hoofdstuk. U zult altijd moeten leven met de gedachte dat uw echtgenoot ook nog wel aan zijn overleden vrouw zal terugdenken. Wellicht met liefde, of zelfs mogelijk met een geïdealiseerd beeld van haar. Dat hij een foto neerzet kan een teken van blijvend-willen-herdenken zijn (misschien is die in de keuken niet genoeg voor hem): dan is het aan u om hier tactvol mee om te gaan. Het kan ook zijn, dat het provocerend is bedoeld, en mogelijk bent u daardoor terecht gekwetst. Het kan ook nog zijn, dat er (opnieuw) een periode van rouwverwerken is aangebroken. Zijn tweede huwelijk -hoe goed ook- is ánders dan het vorige! In elk geval zult u liefdevol en met tact het onderwerp met hem dienen te bespreken. Voor u beiden is het misschien een goed idee om daar hulp bij in te schakelen van een professionele deskundige of van een dominee cq. ouderling/pastoraal werker, of van een goede vriend(in)/betrouwbaar familielid.
Daar kan dan ook het volgende punt -uw moeite met "zijn spontaniteit"- in naar voren komen. U zegt dat u hem aanspreekt op zijn gedrag. Weet u wat ik hierin lees? Dat u hem ter verantwoording roept… en dat vindt geen enkele man prettig (veel vrouwen trouwens ook niet). Dat roept al heel snel weerstand op waardoor een ruzie vervolgens gemakkelijk ontstaat!
Wat verstaat u onder "rustig blijven": er maar niets meer over zeggen en tegelijk ongelukkig zijn? Zo kunt u niet verder gaan! Zoek dus die hulp en praat alles eens uit: over de weerstand die uw voorgenomen huwelijk opriep bij familie en/of kennissen, de stressvolle verkeringstijd, de rouwperiode, de liefde die u voor elkaar voelt, het leven dat u nu beiden leidt (bijna schreef ik "lijdt"; niet als taalfout, maar het leven is een beetje lijden geworden, geloof ik).
Uw vertrouwen op God stellen: dat is prachtig. Het is echter niet alleen "ora", óók "labora"! Een huwelijk is geen huis vol geluk, maar een relatie tussen mensen met eigen gedachten en gevoelens. Liefde is (hard) werken!
Ik wens u veel sterkte toe… de eerste stap hebt u gezet: ga op deze weg van hulp zoeken nu ook verder! Samen met uw echtgenoot, of desnoods alleen!
Ga met God, of zoals ik vaker zeg: Gode bevolen!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ja getrouwd zijn is voor goede en slechte tijden maar als de slechte tijden al snel komen valt het niet mee.
Ik denk ook dat zolang jullie verkering hadden de situatie nog een beetje anders was. Nu woon je met hem samen in het huis, waar hij en zijn vrouw jarenlang hebben gewoond. Nu heb je echt letterlijk de plek van zijn vrouw ingenomen en dat kan voor hem heel confronterend zijn.
Dat hij amicaal met andere vrouwen omgaat, ik zou me daar niet zo druk om maken. Hij heeft voor jou gekozen! Als het echt flirten wordt, is het een ander verhaal. Dat vind ik ook niet gepast.
'Rouw verwerken heeft tijd en rust nodig' schreef een andere weduwe mij eens na het overlijden van mijn man.
Intussen ben ik bijna 4 jaar alleen en kan ik dit van harte onderschrijven.
Een groot deel van de rouw heb ik nu wel verwerkt -zo voel ik het zelf, zo bevestigen hulpverleners- maar zijn er nog steeds momenten dat er een golf van rouw over me heen komt, mijns inziens een logisch proces.
Deze man heeft kort na het overlijden van zijn vrouw een andere vrouw gevonden -ingrijpende ervaring lijkt me, verwerking nodig- en is intussen ook met haar getrouwd -2e huwelijk, ook ingrijpend, ook verwerking nodig toch?- en heeft zodoende tal van verwerkingsprocessen tegelijk te verstouwen, intensief!
De vragenstelster is door dit huwelijk met liefde in een moeilijke situatie terechtgekomen.
Geen enkel huwelijk is rozengeur en maneschijn, een 2e huwelijk al zeker niet -al is het voor haar een eerste huwelijk- dat is in de meeste gevallen bikkelhard werken.
Verstandig om hierbij hulp te vragen.
Van harte samen Gods zegen en wijsheid toegewenst!
Als zij dan ziet dat hij veel en met veel plezier (haar interpretatie) naar andere vrouwen (ook nog met een ander uiterlijk dan zij) kijkt, voelt zij zich onzeker worden. Juist op dat punt voorziet het antwoord op haar vraag niet. Gemiste kans dus.
Wat ik zou willen aanraden is openheid over de onzekerheid. Is hij werkelijk anders naar blonde vrouwen of zie jij dat alleen? Hoe lang weet je al dat zijn eerste vrouw geblondeerd haar had en wat voor conclusie trek jij daar voor jezelf uit? Kortom, zit dat "blond vindt hij aantrekkelijk" alleen in jouw hoofd of in de werkelijkheid?
Verder zou ik graag willen weten wat de vragenstelster onder "spontaan" verstaat. Is het een eufemisme voor flirterig?
Eerlijk gezegd vind ik het niet meer dan normaal dat iemand die trouwt met een weduwnaar zijn eerste huwelijk respecteert. Dat lijkt vragenstelster te doen. Aan de andere kant vind ik dat een weduwnaar rekening mag houden met de kwetsbaarheid en de onzekerheid van de nieuwe partner (zeker gelet op het leeftijdsverschil). Als zij zich onprettig voelt door zijn omgang met andere vrouwen (heeft echt niet te maken met beschuldiging), mag hij uit liefde voor haar zijn gedrag best aanpassen.
Moet juist de sterke de zwakke niet tegemoetkomen? Dat hij boos wordt als zij zich hierover uit, valt bij mij niet zo goed. Haar opmerking dat ze zich onzeker voelt door zijn gedrag heeft toch niet met valse beschuldiging en wantrouwen te maken? De relatie komt op mij niet als gelijkwaardig over en ik maak me zorgen over de basis.
