Verbondenheid met mijn godsdienstleraar

Ik praat heel veel met mijn godsdienstleraar. We hebben hele fijne gesprekken, hij is ook mijn mentor. Nu is er een zekere verbondenheid ontstaan. Op zich is dat niet verkeerd, denk ik, maar ik voel dat dit te ver gaat of zo. Telkens als ik hem spreek, voel ik me schuldig. Net of ik iets doe wat niet mag. Ik voel me veel te nauw met hem verbonden, terwijl hij gewoon getrouwd is en een gezin heeft. Hoe weet ik of dit mag en hoever mag ik gaan wat betreft contact met hem zoeken en hem om hulp en steun vragen?

Je kunt het heel goed vinden met je mentor. Daar is op zich niets mis mee, het is zelfs fijn als er een goede band is. Je hebt wel het gevoel dat het wat te ver gaat. Waarschijnlijk geef je toch meer om hem dan dat je hem alleen maar sympathiek vindt. Inderdaad kan zoiets ongemerkt gebeuren. Ik vind het heel goed van je dat je daar alert op bent en dat ook eerlijk constateert. Er is nu nog niets verkeerd gegaan en als hij een goede docent is dan zal hij daar ook zeker goed mee weten om te gaan.

Maar het is ook goed voor jezelf om daar duidelijk grenzen in te trekken. En die grenzen zijn dat je nooit over de wederzijdse sympathieën moet gaan praten, want dan moet je er wat mee. Ook moet je ervoor zorgen dat je elkaar niet gaat aanraken en daar bedoel ik mee dat je elkaar meer aanraakt dan dat in het normale sociale verkeer gebruikelijk is. Als je die grenzen voor jezelf hebt gesteld, dan kun je verder gewoon goed met elkaar blijven omgaan.

Alie Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

• Geboortedatum:
  27-08-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

936 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven