Kampen met een schuldgevoel

Mijn hele leven kamp ik met een schuldgevoel. Ik doe en laat veel dingen uit angst dat ik er later een schuldgevoel van krijg. Dat is heel akelig als het naar iemand toe is die is overleden. Ik heb er zelfs een therapie voor gevolgd, omdat ik er lichamelijke problemen van kreeg! Ik meende dat ik genoeg handvatten had gekregen. Het is een tijd rustig geweest, maar nu zijn er verdrietige dingen gebeurd in mijn leven die het soms weer hoog doen oplaaien. Verstandelijk weet ik het allemaal goed. Ik kan het vaak heel goed relativeren, maar als ik 's nachts wakker word, of gewoon zomaar op een rustig moment, vliegt een bepaalde gebeurtenis me ineens naar de keel. Ik was te ongeduldig geweest, ik heb iets niet goed gedaan, enz. Nogmaals, verstandelijk weet ik dat het nergens op slaat. Ik ben niet perfect, mag fouten maken. Waarom dan die aanvechtingen? Ik heb een liefdevolle opvoeding gehad. Wel waarschuwde mijn moeder met name om vooral de Heere geen verdriet te doen als ik iets wilde wat absoluut niet mocht. Het ergste wat mensen tegen mij kunnen zeggen is: je hebt me pijn gedaan, of je hebt me zwaar teleurgesteld. Ik heb het zelfs naar onze huisdieren toe! Het lijkt erop of ik de ander altijd moet "pleasen". Ik ben me ervan bewust dat ik het dus invul voor een ander. Ik ben nu in de tweede helft van mijn leven. E.e.a. is inderdaad getriggerd door een boos familielid, maar desondanks hoef ik mijn leven toch niet blijvend te laten 'verzieken' door schuld? Komt het begrip schuld door een te overdreven werkend geweten? En is er een verklaring voor te vinden dat het eigenlijk eerder meer dan minder wordt? Komt het doordat je de eindigheid van je leven meer gaat voelen? Het gekke is dat, zonder mezelf op de borst te kloppen, ik voor iemand doorga die altijd voor een ander klaar sta. Niemand in mijn wijde omgeving heeft iets over mij te klagen. Dus het wordt me niet aangepraat of aangeklaagd, het is het stemmetje in mezelf. Hoe kan ik deze stem eindelijk eens het zwijgen opleggen? Een onzekere vrouw.

Beste vragensteller,
 
U kampt uw hele leven met een schuldgevoel en daarom doet en laat u dingen, ook met betrekking tot iemand uit uw verleden kan dit nog zo bij u voortleven, en kan die persoon nog 'spreken' nadat hij of zij gestorven is. Heel wat kan er dan ook in uw gedachten omgaan: wat zou hij/zij er van gevonden hebben of er van vinden, doe ik het wel goed of (weer) niet? Deze gedachten kunnen heel belastend zijn en op sommige tijden kunt u er meer last van hebben dan op andere momenten.
 
U kunt uzelf eerst enkele vragen stellen: de dingen die ik doe of laat vanwege angst voor schuldgevoel zijn die per definitie verkeerd/zondig? Zijn er dingen die ik anders doe dan ik normaal zou doen vanwege wat een ander wil of vindt? Als anderen zeggen: je hebt mij pijn gedaan of zwaar teleurgesteld is dat dan terecht dat zij dat zeggen of wordt u daardoor ruimte ontnomen om uzelf te zijn?

Natuurlijk, we hebben de wil van de Heere te doen en Hem geen verdriet te doen, dat staat boven alles, maar dat wat in overeenstemming is met de wil van de Heere en een ander heeft daar moeite mee, moet u het daarom laten? Kunt (moet) u het een ander altijd naar het zin maken (pleasen) want...
 
Angst voor schuldgevoel maakt uw leven heel zwaar, u gaat u dan in allerhande bochten wringen, met wegcijfering van uzelf als de ander maar tevreden is, maar waar blijft uzelf met uw gevoelens? De angst voor schuldgevoel neemt ook een stuk spontaniteit van uzelf weg en zo wie u bent en graag zou willen zijn.
 
Verstandelijk weet u dat het nergens op slaat die gedachten die er zo kunnen zijn, maar in het leven van alle dag werkt het bij u niet zo. De 'stem' van het verstand is heel wat anders dan het 'stemmetje' van binnen, en dat is een zware last, die strijden met elkaar en doet u op uw tenen lopen en kunnen zelfs lichamelijke problemen met zich meebrengen. Het is dan ook heel goed om die last te delen en u hebt daar al (weer) een hele goede en moedige stap toe gezet.
 
U staat altijd voor een ander klaar, maar weet dat er ook anderen voor u klaar staan om u te helpen; in het verleden hebt u therapie hiervoor gevolgd en u kreeg handvatten aangereikt. Het lijkt mij verstandig om te overdenken opnieuw hulp te zoeken, waar dan ook specifieker op de problematiek (en uw vragen) kan worden ingegaan. Juist omdat uw probleem een terugkerend probleem is is professionele hulp aan te raden.
 
Ik wens u Gods zegen toe en heel veel sterkte.
 
Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

138 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven