Vraag
Toen ik 15 was, kreeg ik verkering met een jongen die 6 jaar ouder was dan ik. We zijn getrouwd toen ik 20 was en hebben inmiddels twee kinderen. Tijdens de verkering hadden we af en toe wel wat problemen, maar we gingen ervoor en zijn zo dus getrouwd. Nou heb ik een poosje geleden een man ontmoet, en tot mijn grote schrik ben ik verliefd geworden. Ik heb hiermee niets gedaan, dat mag immers niet. Ik ben getrouwd en zie daarin mijn taak en verantwoording. Maar het valt me steeds zwaarder, het doet pijn, ik wil zo graag bij die ander zijn. Ik heb vaak spijt gehad toch te trouwen met mijn man. Ik weet dat ik geen keuze heb, ik moet door in dit huwelijk. Het enige wat ik kan doen is bidden om kracht. Maar is er meer dat ik kan doen? Ik word er zo verdrietig van. Ik vind het moeilijk te accepteren dat ik door een verkeerde keuze nu de rest van mijn leven moet 'boeten'. Hoe kom ik hier uit?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Dank voor deze vraag! Er zit verdriet in je vraag. Je lijkt gevangen in een huwelijk dat je achteraf gezien niet gewenst hebt. Aan het einde van je vraag stel je dat je een verkeerde keus gemaakt hebt, en dat je het vervolg van je huwelijk ziet als "boeten". Je vraag is uiteindelijk: hoe kom ik hieruit?
Het is zeker mogelijk hier verder in te komen. Niet in het ontbinden van het huwelijk of in een relatie met een andere man. Je kunt ook niet stellen dat het de verkeerde keus was met je eigen man te trouwen. Als je dat zegt, ontken je bijvoorbeeld ook wat er in de trouwdienst (als die er geweest is) gezegd is: dat de Heere jullie bij elkaar heeft gebracht. Dan is het nogal wat om te stellen dat je een verkeerde keus hebt gemaakt. Bovendien hebben jullie samen twee kinderen gekregen. Zou je echt alles terug willen draaien?
Het is ook goed om te weten dat ook in een goed huwelijk het voor kan komen dat je een andere man of vrouw treft die je aandacht op een bijzondere manier vangt. Het gevoel voor een ander (een derde) kan gevoed zijn door een gemis in je eigen huwelijk, maar dat hoeft niet per se zo te zijn. Bovendien is geen enkel huwelijk volmaakt, en geen enkele man of vrouw. Het kan zijn dat je door een bepaalde eigenschap geraakt wordt die je eigen vrouw of man niet heeft. Trouw in het huwelijk hangt daarom ook niet af van de volmaaktheid of de eigenschappen van de ander.
In Efeze 5, vanaf vers 22, wordt beschreven dat onze huwelijkstrouw een afschaduwing is of moet zijn van de trouw van Christus voor Zijn bruidskerk. Hoe ontrouw Zijn kerk ook is, Hij doet nooit afstand van haar. Dat betekent voor Hem niet dat Hij voortaan moet "boeten", maar dat Hij eens geboet heeft en in liefde en geduld Zijn kerk trouw blijft. De trouw in ons huwelijk mag een afschaduwing zijn van die hemelse liefde en trouw. Daarom scheiden we niet zolang Christus niet scheidt van Zijn bruidskerk, en dat doet Hij nooit.
Wat heb jij hieraan in jouw situatie? Nu doet het pijn, zoals je zegt. Je bidt om kracht om je man trouw te blijven. Dat is ook goed. Toch is het vast mogelijk om samen te bouwen aan het huwelijk, zodat je niet alleen trouw blijft omdat je net aan genoeg kracht krijgt om het vol te houden, maar zodat je dat ook met vreugde en toewijding mag doen. Praat er samen over. Kijk veel terug op de mooie momenten, en overleg hoe jullie samen blijvend kunnen bouwen aan het huwelijk.
Het is daarbij belangrijk dat je niet alleen terug denkt, en zegt: hoe had het anders kunnen gaan? Had ik beter niet met hem kunnen trouwen? Heb ik wel goed genoeg nagedacht? Beter is veel met de Heere te spreken in het gebed over Zijn wil over je huwelijk, en ook jouw houding in je huwelijk. Zet definitief een punt achter de gedachte dat je mogelijk zou kunnen stoppen met je huwelijk, en richt al je aandacht op je houding ín dit huwelijk. Ik denk zeker dat je toewijding aan je man beantwoord zal worden. Bovendien dien je je kinderen er ook het meest mee.
Idealiseer je gevoelens voor die andere man ook niet. Dat kan gemakkelijk gebeuren. Maar ook die man is niet volmaakt. Een relatie met een ander zal hoe dan ook ook problemen kennen. Het is zaak de gevoelens voor die ander zo veel als in je vermogen is af te bouwen. Gun jezelf in je gedachten geen ruimte voor een relatie met hem. Dat is ontrouw aan je eigen man. Wel kan het zijn dat je van je eigen gevoelens schrikt, en dat je daardoor te meer aan je eigen huwelijk gaat bouwen.
Verder is het goed om te overwegen samen hulp te zoeken bij jullie huwelijk. Het kan ook goed zijn samen eens een boekje te lezen, bijvoorbeeld dat van John Piper, "Gedeeld geluk", maar er zijn er veel meer. Je huwelijk zal niet volmaakt zijn, maar er kan wel nieuwe vreugde komen. De Heere heeft dat ook beloofd. Bid Hem er veel om, en Hij zal je niet beschaamd doen uitkomen.
Ds. A. Th. van Olst
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Th. van Olst
- Geboortedatum:11-04-1978
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Utrecht
- Status:Inactief
