Eetprobleem

Ik ben een vrouw van 21 jaar. Ik kamp met een eetprobleem of misschien zelf een eetstoornis. In het verleden (2 jaar geleden) ben ik erg gaan overgeven en overmatig gaan sporten. Toen ben ik ruim 10 kilo afgevallen in korte tijd. Daarna ook weer wat aangekomen, maar dat was niet voor lang omdat het overgeven weer een oplossing daarvoor was. Ik at alles, maar ook alles kwam er weer uitzetten. Daarna is het een poos stabiel geweest. Inmiddels (zo'n 2 maanden) ben ik weer drastisch gaan lijnen. Ik ben alweer 7 kilo afgevallen. Ik krijg veel complimenten en dat stimuleert me! Veel kleding heb ik weggedaan omdat die echt te groot werden. Ik ben nu in totaal al ruim 17 kilo afgevallen. Ik was eerst wel te zwaar, nu dus zeker niet meer! Ik geef nu niet meer over. Ik eet gewoon niet meer. Ik sla maaltijden over, leef op droog geroosterd brood, drink veel thee en eet fruit. Mijn hoofd is alleen maar bezig met eten en niet eten. Het kost veel energie en ook mijn werk heeft daaronder te lijden. Soms geef ik nog wel eens over. Mijn ouders lijken ten einde raad en ze willen ook dat ik 'oprot'. Ze plaatsen de verkeerde opmerkingen naar me, veelal oordelen over mijn eetgedrag. Ze manoeuvreren me wel in mijn eetgedrag. Ik ga de strijd aan dat ze het woord eten niet meer in hun mond durven nemen als ze mij zien lopen. Moet ik hulp zoeken? Ik heb geen zin in ellenlange wachtlijsten etc. Ook het liefst geen Eleos of de Vluchtheuvel. Weet wel: ik schaam me er vreselijk voor. Maar er zit natuurlijk veel meer achter dan alleen het wel en niet eten.

Het is niet mogelijk om een goede diagnose te stellen louter op basis van de inhoud van je mail. Ik weet niet wat je huidige gewicht is en of je lichamelijke klachten hebt als gevolg van je verstoorde eetgedrag. Het lijkt de kant van anorexia op te gaan, maar dat zal voor jou waarschijnijk geen nieuws zijn. Ik merk tenminste aan de inhoud van je mail dat er intussen al heel veel mee bezig bent geweest.

Daarom geef ik wat algemene informatie over eetstoornissen, zoals Anorexia en Boulimia Nervosa. Het gaat bij eetstoornissen om ernstige problematiek.
Anorexia nervosa en boulimia nervosa behoren tot de psychiatrische ziekten met het hoogste sterftecijfer (ongeveer 15 procent; waarvan ongeveer 2/3 als gevolg van ondervoeding en 1/3 door suïcide). Andere gevolgen zijn uitputting, hartstoornissen, haaruitval, depressiviteit, isolement, enz. Ook duurt het lang. Na meer dan tien jaar heeft 20 procent van de oorspronkelijke patiënten nog steeds een eetstoornis en 30 procent heeft dan nog gedeeltelijke of restsymptomen.

Waarschijnlijk zijn er veel mensen met eetstoornissen die daar niet over praten of hulp zoeken. Redenen hiervoor zijn de schaamte of de neiging tot ontkenning. Als patiënten wel met klachten komen, wordt het ziektebeeld vaak niet herkend. Een bijkomende moeilijkheid is verder dat velen met een eetstoornis het moeilijk vinden om de motivatie op te brengen er serieus aan te (blijven) werken.

De ernst van de situatie is o.a. af te leiden uit de menstruatie. Als die te weinig voorkomt, is dat een aanwijzing voor ernstig te nemen gevolgen. Het gewicht laten toenemen totdat de menstruatie weer normaal is, is een praktische richtlijn. Daarbij is het nodig dat geleidelijk aan te doen.
Een halve kg. toename per week is eveneens een gemiddelde richtlijn.

De oorzaken van eetstoornissen kunnen zeer uiteenlopend zijn. Veel is daarover nog onbekend. Een eetstoornis staat vaak niet op zichzelf, maar treedt op in combinatie met bijv. persoonlijkheids- of angststoornissen. Ook ingrijpende gebeurtenissen in het verleden, zoals seksueel misbruik, emotionele verwaarlozing of mishandeling leiden niet zelden tot dit gedrag. De manier waarop je schrijft over je ouders, roept wat dat betreft zeker vragen op.

Wat me in dit verband ook opvalt, is een zekere 'koppigheid' en wat wat dwingend optreden als het gaat over de manier waarop je reageert op je ouders. Alsof jullie voortdurend met elkaar aan het strijden zijn, waarbij jouw eetgedrag een wapen lijkt in die strijd. Alsof je er iets mee wil bewijzen, al is mij niet duidelijk wat. Jij kotst je eten uit en als ik je geloven mag, 'kotsen' je ouders jou uit.

Ik geef deze feitelijke informatie en tevens wat reacties die je vraag bij me oproept, omdat blijkt dat eerlijke voorlichting één van de middelen is om de ernst van de situatie onder ogen te zien, zodat men gaat in zien dat er wat moet gebeuren. Gezien de ernst en de mogelijke complicaties, is het beslist aan te bevelen niet op eigen houtje verder te gaan, maar hulp te zoeken. Omdat deze problematiek gespecialiseerde deskundigheid vraagt, raad ik je aan om bij je huisarts je situatie te bespreken en hem te vragen welke gespecialiseerde hulpverlening in jouw omgeving voorhanden is. Laat je daarbij niet afschrikken door een eventuele wachtlijst. Die wordt alleen maar korter. Hoe eerder je je aanmeldt, hoe eerder je aan de beurt bent. En hoe langer je wacht met actie, hoe langer de wachttijd voor een oplossing die je zo zelf creëert.

De eerste stap is ook hier het gebed. Zie je situatie eerlijk onder ogen en leg het voor de Heere neer. Vraag om hulp en raad ook om je verantwoordelijkheid te nemen en hulp te zoeken. Je bent nog erg jong en je hebt ale kansen om de problemen te overwinnen voordat ze erger worden. Kijk ook eens of je je predikant, of andere ambtsdrager of een ander verstandig iemand kan informeren, zodat er ook pastoraal aandacht is voor jullie situatie. Dat heb jij nodig en zie te zien ook je ouders.

Doorbreken van isolement is van groot belang. Je zult merken dat de meeste mensen je niet afvallen, maar willen meeleven, je steunen en voor je willen bidden. Dat heb je ook nodig in de lange weg van werken aan de problematiek m.b.v. hulpverlening.

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven