Vraag
Aan een Ger.Gem.-dominee. Een aantal jaren geleden zijn wij getrouwd. Dat gebeurde iets eerder dan we in gedachten hadden, omdat ik zwanger was. We hebben schuldbelijdenis afgelegd en zijn door iedereen ontzettend goed geholpen. Het kindje dat we mochten ontvangen zien we echt als een bijzonder geschenk van de Heere, wat we niet verdiend hebben. Nu, veel later, blijft het gebeurde toch aan me knagen. We hebben vooruit gegrepen op het huwelijk. Tegelijk was het de begintijd van het lichamelijke deel van onze relatie. Eerlijk gezegd koester ik daar wel warme gevoelens voor. Mag ik daar zo aan terug denken? Voor mijn gevoel heb ik mijn schuld niet oprecht beleden aan de Heere. Maar hoe moet dat? En zeker als ik soms terugdenk hoe fijn die eerste ervaringen waren, voelt dat niet goed. Hoe kan ik nu echt mijn schuld belijden voor God? We hebben ook best wat flinke tegenvallers gehad in ons huwelijk. Mijn vader zei eens (in alle liefde) dat we ook dagelijks straf op onze zonde kunnen ervaren. Toen dacht ik: Zou het over zijn als mijn schuld echt is beleden? Ik kom er niet uit. Dank voor uw tijd!
Antwoord
We lezen in Matth. 21:28-32 over de twee zonen. De eeste sprak wel mooie woorden, maar deed niet wat de vader zei. De tweede was bars in zijn afwijzing, maar kreeg later berouw. Hij had "daarna" berouw. Het spreekwoord zegt het ook: berouw komt nooit te laat. Natuurlijk hoef je geen berouw te hebben over het feit dat je je vrouw liefhebt, maar wel over het vooruiitgrijpen op het huwelijk. Op twee dingen moet je letten Ten eerste: Het bloed van Jezus Christus reinigt van alle zonde en ten tweede: De Heere ziet naar waarheid in het binnenste.
Ds. C. Harinck
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C. Harinck
- Geboortedatum:09-04-1933
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kapelle
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Goed opgemerkt, zij was zwanger dus dat lijdt geen twijfel!
Tegenslagen zijn er (mede) om ons te verootmoedigen. Wij lopen zeer snel naast onze schoenen en het is Gods genade om ons te bewaren voor onze ijdele gedachten. Paulus zegt het als volgt. Vernedert u dan onder de machtige hand Gods opdat Hij u verhoge ter zijner tijd. Eveneens schrijft Paulus: dit is genade bij God dat gij leed verdraagt dat gij ten onrechte lijdt.
Tegenslagen in het leven onder Gods genade maken ons sterker en afhankelijker van Hem.
De blindgeborene was niet blind omdat hij of zijn ouders gezondigd hadden. Neen, zegt Jezus, maar wél dat de werken Gods in hem openbaar zouden worden.
