Getrouwde vreemdgaanster

Moet ik het wel of niet vertellen? Ik ben 27 jaar en twee jaar getrouwd. Ik ga sinds zes maanden vreemd met een andere man. Ik snap precies hoe het heeft kunnen gebeuren ook al keur ik het daarmee echt niet goed. Mijn man heeft niet wat de ander wel heeft en vice versa. Ik ben veel alleen geweest, dus was het heerlijk om zo m'n tijd op te vullen. Plus ik zit niet lekker in mijn vel, dus het is fijn als er dan iemand is die tijd heeft en naar me luistert. Ik ben me erg gaan hechten aan die ander en het is daarom erg moeilijk om er mee te stoppen. Ik voel me ook verantwoordelijk naar die ander omdat ik weet dat het hem ook pijn doet als ik ermee stop, ook al heeft hij geen 'rechten'. Na een paar keer proberen te stoppen ben ik nu echt van plan om het vol te houden. Hoe weet ik of ik echt wel van mijn eigen man hou? Ik was zo verliefd op m'n man, hoe kon dit ooit gebeuren? Moet ik het aan mij eigen man vertellen? Hoe kan ik er voor zorgen dat het nooit weer gebeurt? Hoe kan ik weer zo veel van mijn man gaan houden als voorheen? Ik ben nu heel de tijd aan het vergelijken en dan pakt het niet positief uit. Het is veel complexer dan alleen het vreemdgaan op zich. Op dit moment is mijn meest knellende vraag of ik het aan mijn man moet vertellen. Ik heb zelf het gevoel dat ik een afstand creëer door het voor me te houden. Aan de andere kant, mijn man weet nu echt helemaal van niets. Moet ik hem dan pijn gaan doen door het te vertellen?

Je bent een getrouwde vreemdgaanster. Dat zeg je tenminste zelf. En je hebt vragen. Je directe vraag is: moet ik het mijn man vertellen? Maar ik hoor toch ook een heleboel andere vragen meeklinken. Wil ik dit wel? Als ik het toch met mijn man verder probeer, wordt het dan echt wel weer wat? Als ik doorga met de ander, gaat het dan misschien ook weer tegenvallen? Ik ben blij dat je je vragen aan het Refoweb stelt, en ik wil graag met je meedenken.

De vraag die je het eerst en het laatst stelt is: moet ik het mijn man vertellen? Mijn antwoord is: ja. Maar ik heb daar wel een hele toelichting bij.

In de Bijbel staat: ontwaakt gij die slaapt en staat op uit de doden en Christus zal over u lichten (Ef. 5:14). Ik zou het tegen jou ook willen zeggen: wordt wakker! Want ik denk dat je momenteel slaapt. Geestelijk gezien dan. Ik hoor je in je vraag niet over God. Geen mens lijkt te weten van je vreemdgaan. Maar God toch wel. Hij keurt het niet goed wat je doet. Hij zegt: Gij zult niet echtbreken. En daar ben je mee bezig.

Je zit niet lekker in je vel. En je nieuwe relatie heeft tijd voor je en luistert naar je en het doet je goed. Toch denk ik dat je er niet echt goed door in je vel komt te zitten. Dat lukt niet als je geen goede weg gaat. Dan heb je geen vrede met God. Weet je wat David meemaakte toen hij op een verkeerde weg was en hij het niet als zonde wilde zien? Zijn beenderen werden verouderd, hij was totaal uit zijn doen, hij kwijnde weg… Vreemdgaan in je huwelijk maakt het niet beter maar erger. Ik spreek enkel maar na, wat God Zelf ons laat weten.

Twee jaar ben je getrouwd. En je was zo verliefd op je man toen je trouwde. Waar is het gebleven? Ik denk dat jullie elkaar niet genoeg hebben liefgehad. Jij hem niet, en hij jou niet. Je hebt het leven niet genoeg met elkaar gedeeld. Overigens: dat je gevoelens voor je man niet meer zo laaiend zijn als twee jaar geleden, daar zou ik niet op af gaan. Verliefdheid is mooi, maar het is de bedoeling dat er iets anders, iets diepers voor in de plaats komt: liefde die zich uit in trouw. Trouw die zich uit in praktisch gezien elkaar liefde bewijzen. Wees goed voor elkaar, waardeer elkaar, bemoedig elkaar, doe (leuke) dingen met elkaar. En vooral: praat met elkaar; niet alleen over de alledaagse dingen. Maar over waar je mee zit en waar je tegenop ziet; wat je leuk vindt en wat je verlangt. Laat elkaar in je binnenste kijken. Zorg voor elkaar.

Dat je man in vergelijking met de ander minder ‘heeft’ kan best wezen. Die ander zal ook wel niet ‘hebben’ wat nog weer iemand anders wel heeft. In de tijd dat we vrijgezel zijn kunnen we kieskeurig zijn. Als we getrouwd zijn moeten we trouw zijn. Je man ‘heeft’ in ieder geval wel je ja-woord. En dat heeft die ander niet. Die heeft, zoals je zelf zegt, geen rechten. Die zes maanden met hem, hebben je misschien wel een bijzondere verbondenheid gegeven met hem gegeven. Maar het enige wat je ervan mag zeggen is, dat je die richting niet had op moeten gaan. En dat het al veel te lang geduurd heeft.

Wat ik je zou aanraden is het volgende:

1. Een punt zetten achter je verhouding met die ander. Niet als probeersel maar definitief.

2. Gaan werken aan je huwelijk. Dat is in ieder geval het laatste half jaar niet gebeurd. Door je vreemdgaan heb jij van je jouw kant bewust of onbewust niet thuis gegeven. Dan wordt het nooit wat.

3. Dat werken aan je huwelijk moet grondig gebeuren. Jullie hebben het de afgelopen twee jaar niet goed gedaan. Ik zeg bewust: jullie, je man en jij. Praktisch, emotioneel en geestelijk gezien heb je niet dicht genoeg bij elkaar geleefd. Jij moet hem van jouw kant vertellen dat je tekort gekomen bent. (Vandaar dat ik zei: je moet het hem vertellen).Vraag hem ook eens of hij van jouw kant tekort gekomen is. Hij heeft heus ook wel wat gemist.

Begin weer opnieuw met elkaar. En probeer samen van je huwelijk het beste te maken. Ga uit van de liefde waarmee je je huwelijk begonnen bent, en de trouw die je elkaar beloofd hebt. En als je niets voor elkaar voelt doe en zeg datgene wat je zou doen en zeggen als je elkaar wel liefhad. Dan krijgt het liefdesgevoel weer ruimte om te groeien.

4. Ik zou je aanraden om het niet alleen en ook niet samen te proberen. Vraag begeleiding aan, bijv. bij Eleos.

5. Heb je een vriendin? Als je die hebt, al is het maar een goed contact met iemand op afstand investeer daar in. Met name in de tijden dat je alleen bent. Je hebt kennelijk een luisterend en begrijpend oor nodig. Maar dat moet niet het oor van een andere man zijn.

6. Zoek God. Bid tot Hem. Lees en bestudeer de Bijbel. Besef dat Hij geen God aan de zijlijn wil zijn, maar in het centrum van ons bestaan. Hij vraagt om ons hart. En weet dat Hij omwille van de Heere Jezus vergeving voor je heeft, als je Hem je zonden belijdt. Weet, dat Hij je ook zal je sterken om een weg te gaan, die je in eigen kracht niet volbrengt.

Met vriendelijke groet,
Ds. A. de Lange, Oldebroek

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

193 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven