Ik geloof niet meer

Help! Ik weet het niet meer... Ik ben een meisje van 19 jaar en ben opgegroeid in een christelijk gezin. Ik heb vier jaar verkering met een lieve jongen, maar bij niemand durf ik met deze vragen te komen. Mijn vriend weet er wel iets vanaf, maar ik vertel hem niet hoe het precies zit. Ik geloof namelijk niet meer. Ik heb er gewoon geen zin in. Ik heb geen zin om Bijbel te lezen, ik heb geen zin om te bidden en om me ervoor in te zetten. Ik ga elke week twee keer naar de kerk en ik zing de psalmen hard mee, ik ga wekelijks naar de JV en praat gewoon mee. Maar het doet me gewoon niks meer. Ik heb geen zin om me ervoor in te zetten. Toch voelt dit ook niet goed...

Beste vriendin,

Ik begin aan het eind van jouw vraag… c.q. opmerking: toch voelt dit niet goed. Ondanks al je eerdere opmerkingen en je uiting van ongeloof, niet willen geloven, niet meer geloven, heb je geen rust gekregen. Jouw vraag is eigenlijk een schreeuw om hulp, zo begin je ook. Het is op zich niet verkeerd om tot op zekere hoogte mensen in te schakelen om jouw hulp te bieden, maar er is een beter adres. En al zeg jij niet meer te geloven, toch is er maar Eén, Die echt jou hulp kan bieden: de HEERE Zelf.

Aan je opvoeding ligt het niet, tenminste dat proef ik niet uit jouw vraag, in een christelijk gezin opgegroeid, je hebt al vier jaar verkering met een lieve jongen, maar je diepste gevoelens met betrekking tot het geloof zeg je hem niet. Dat moet vroeg of laat spaak lopen. Je kunt deze houding niet blijven houden. Je hebt wel iets gezegd, maar is dat voldoende voor hem om jou bij te staan? Dan kom ik bij een bijzonder zinnetje: ik heb er gewoon geen zin in. Dan ben je niet alleen, niemand heeft van zichzelf lust/begeerte om de HEERE te vrezen. Maar jij wil je er ook niet voor inzetten: niet bidden, geen Bijbellezen, geen kerkgang, terwijl je dit allemaal nog wel doet, maar niet van harte, maar met grote tegenzin. Voel jij je dan geen huichelaar, geen geveinsde, geen farizeeër? Iets of meer dan iets zit in ons hart. Maar al die zaken, doen jou niets meer. En toch geen rust, geen vrede. Dat is begrijpelijk, want God wil geen gedwongen volgelingen, geen dienstplichtigen, maar vrijwilligers. En dat is het eerste wat Hij doet in het leven van een zondaar: je eigen wil verbreken, je hart vernieuwen, Zijn liefde uitstorten. En dan duurt dat bij de één langer, bij de ander korter, maar zo zegt de HEERE, ze zullen Mij vrijwillig liefhebben. Nog een paar opmerkingen, vragen, raadgevingen, adviezen.

Praat er toch eerlijk over met je vriend, daar heeft hij recht op, dat is hij waard, want jij noemt hem een lieve jongen. Dit moet hij weten. In een goede, oprechte relatie zijn er geen geheimen voor elkaar.

Een volgende vraag: hoe komt het dat het toch niet goed voelt? Je wil niet, je kunt niet, je doet er geen moeite voor, maar innerlijke vrede en rust ontvang je niet. Trouwens, waarom ga je dat eigenlijk nog naar de kerk, zingt keihard de psalmen mee, discussieer je mee en je meent er niets van. Begrijp me goed, gelukkig kom je nog onder het Woord, maar wat voor functie heeft dit dan? Je meent er niets van, zo hou je dit toch niet vol. En wat moet je verder met een lieve jongen door het leven zonder God? Wat is dan het doel nog van je leven? Alleen het hier en nu?

Je vragen zijn dermate kort, dat het op afstand voor mij moeilijk is om de juiste antwoorden te formuleren. ‘k Heb een poging gedaan. Probeer de adviezen op te volgen, vraag om eerlijkmakende genade en Gods liefde in je hart. Dan wordt alles anders. Vanuit Zijn onbegrepen liefde wil Hij zondaren op de plaats brengen. Probeer er ook achter te komen, hoe dit zich in jouw hart heeft geworteld. Of is het echt een bepaalde crisis, je uit je op deze negatieve wijze, maar uiteindelijk verlang je naar een leven met de Heere? Je kunt er van je zelf niet bij en nu ga je alles op losse schroeven zetten. Eén is de ‘lachende’ derde: de duivel, die wil niets liever dan jou bij God vandaan houden. Vraag naar de Heere en Zijn sterkte. Wie weet, kom je onverwacht, ongedacht, verrassende tot de conclusie: waar ben ik mee bezig? Paulus moest geveld worden op weg naar Damaskus, Timotheüs heeft van kindsaf de Schriften geweten, die hem wijs konden maken tot zaligheid. Bij Lydia werd onder de prediking haar hart geopend. De stokbewaarder ging langs de rand van de afgrond. Allemaal wegen van de Heere om zondaren aan Zijn voeten te brengen.

Tenslotte, heeft jouw vraag met andere facetten van het leven te maken, of alleen met deze onverschilligheid, hardheid, vorm van ongeloof? In Hooglied staat een korte tekst met betrekking tot jouw situatie: Trek, mij, wij zullen U nalopen. Of uit de profeten: Ik wil, en zij zullen. Houd aan grijpt moed, op Gods tijd zal je hart vrolijk leven. Of wil je dat niet? Dan is er ook geen hoop, geen verwachting. Maar heel jouw houding, gevoelstoestand is niet de weg van de Heere! Hij roept het ook jou toe: Wendt u naar Mij toe, al gij einden der aarde, want Ik ben God en niemand meer.

Sterkte in deze moeilijke problematiek, maar bij de HEERE, de HEERE zijn uitkomsten, zelfs tegen de dood.

Met hartelijke groet,
B. S. van Groningen

Dit artikel is beantwoord door

B.S. van Groningen

• Geboortedatum:
  25-04-1951
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Hendrik-Ido-Ambacht
• Status:
  Inactief

120 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven