(...) Zo werd ik bijvoorbeeld licht in mijn hoofd en bang dat ik moest flauwvall...

Een vraag over iets wat ik niet goed een naam kan geven. Ik heb een fijne jeugd gehad en ben inmiddels het huis uit. Mijn moeder is de laatste jaren echter veranderd. Ze durfde bijvoorbeeld geen verre autoritten te maken en durfde of kon zich niet meer in een grote groep mensen begeven (bijv. kerk of andere bijeenkomst). Ze werd dan naar in haar hoofd en ging hyperventileren. Ze is wel een aantal maal bij een psycholoog geweest, maar vond dat dit niet echt hielp. Nu slikt ze wat lichte medicijnen en gaat het een stuk beter. Ze is alleen nog niet zover dat ze zich onder een grote groep mensen kan begeven. Toch is zij geen depressieve persoonlijkheid. Als er crisissituaties zijn kan zij daar enorm goed mee omgaan. Ze zet zich enorm in voor degenen die hulp nodig hebben en ze is in het geheel niet depressief. Ze is een fijne, hardwerkende moeder. Daar heb ik dan ook grote bewondering voor. Ze heeft mij echter wel verteld dat ze vroeger niet veel last heeft gehad van bovenstaande zaken, maar dat dat na haar 20e zo is gegroeid. Ik heb hier lange tijd niet meer aan gedacht. Tot ik onlangs bepaalde dingen aan mezelf merkte die ik voorheen niet heb gehad. Zo werd ik bijvoorbeeld licht in mijn hoofd en bang dat ik moest flauwvallen tijdens een trouwplechtigheid. Ook bij eerdere andere bijeenkomsten had ik dezelfde verschijnselen. Ik begin steeds meer gelijkenissen met mijn moeder te zien. Hierbij komen ook wel heftige gevoelens van verzet naar boven. Ik wil zo niet worden, ik wil absoluut niet aan de medicijnen. Ik vraag me sterk af hoe het komt dat eerst mijn moeder en nu ik me zo ga voelen? Wat is er aan te doen? Zou ik zo sterk zijn om hier tegen te vechten? Of is het een zinloze strijd doordat bijvoorbeeld een stofje in de hersenen verminderd wordt aangemaakt waardoor zulke klachten verschijnen? Wie kan hier duidelijkheid in verschaffen? Vriendelijk bedankt.

De klachten die je beschrijft met betrekking tot je moeder, lijken erg op een angststoornis. Inderdaad kan die met medicatie goed behandeld worden. Waarom jij er ook last van hebt, is moeilijk te zeggen. Misschien lijk je qua karakterstructuur erg op je moeder of is het gewoon toeval. Veel jong volwassenen hebben deze klachten.

Je zegt dat je absoluut niet aan de medicijnen wilt. Nu hoeft dat ook niet direct. Misschien is het goed om eens een afspraak bij iemand van het maatschappelijk werk of een psycholoog te maken om over deze klachten te spreken. De ervaring leert dat dat heel verhelderend kan werken en vaak veel klachten vermindert. Het lijkt me het handigst om dit eens met je huisarts te bespreken. Hij of zij kent waarschijnlijk je moeder ook. Tevens kan hij of zij je ook de adressen geven waar je eventueel een afspraak kan maken.

A. Kwakernaak

Dit artikel is beantwoord door

A. Kwakernaak

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven