Vraag
Ik heb zelf nogal moeite met huisbezoeken. Ik vind het een goede instelling dat het gebeurt, maar persoonlijk vind ik het heel moeilijk over die zaken te praten met een ambtsdrager, waarmee je zulk soort zaken liever niet deelt. Vooral omdat ik niets wéét te zeggen hierover. Ik ben me bewust van de noodzaak van bekering, maar meer dan een verstandelijk weten is er niet. Er leeft niets in mijn hart. Natuurlijk ben ik soms bang voor de dood, maar ik moet bekennen dat mijn hart nogal koud is. Wat kan ik zeggen tijdens zo een huisbezoek? Hoe wordt mijn hart weer warm?
Antwoord
Volgens mij spelen er enkele zaken door elkaar.
1. Bekering is naar eigen inschatting nog onvoldoende hartezaak: Hoe verandert dat?
2. Je durft dat kennelijk niet aan de orde te stellen op huisbezoek. Ook omdat je de ambtsdrager(s) niet zo mag?
Deze twee zaken moet je niet dooreen mengen. Hoe je hart warm wordt? De Heere aanroepen. De weg der middelen gebruiken. Ernst maken met je onbekeerde ongelukkige toestand. De Heere je koudheid als schuld belijden etc. Dat is de weg!
Dan het huisbezoek: waarom deze dingen niet gewoon eerlijk op het huisbezoek met de ambtsdrager besproken. Wat kan ik zeggen tijdens zo'n huisbezoek?, vraag je. Niet dat je hart warm is wanneer het koud is. Je kunt toch eerlijk spreken over je koude hart. Als het goed is, heeft de betreffende ambtsdrager daar best wel oren voor. Ik merk in je vraag daar een stukje twijfel over. Dat is jammer. Maar is die twijfel gegrond of rust die op vooroordelen. Probeer het vooroordeel eens te laten varen en spreek eerlijk met de ouderling, predikant of diaken. Misschien is hij nu juist wel het middel in Gods hand dat je koude hart veranderen mag. Het zou zomaar kunnen...
Hartelijk dank voor je vraag en Gods zegen,
Ds. J. L.Schreuders
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.L. Schreuders
- Geboortedatum:24-08-1957
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Boven-Hardinxveld
- Status:Actief
