Potappel tegen Spurgeon

Graag zou ik twee vragen voorleggen aan ds. C. A. van der  Sluijs: In één van de laatste Terdege’s las ik van Leen Potappel uit Stavenisse, iemand die heel bevindelijk Nederland wel kent, denk ik. Hij had een boekje van Spurgeon in handen gekregen. Nadat hij erin gebladerd had groef hij met zijn collega-ouderling Slager een diepe kuil en begroeven ze daar het boek in. Zo diep dat er nooit meer iemand bij kon, zo merkte hij op. Als ik eerlijk ben geloof ik dat zowel Potappel als Spurgeon kinderen van God waren en de laatste heeft erg veel zegen op zijn arbeid mogen zien. Wat zou iemand als Potappel toch tegen iemand als Spurgeon hebben? Een boek begraven gaat wel erg ver. Je zou dan denken dat Potappel de leer van Spurgeon verderfelijk vond. Indien mogelijk, wil ik u ook nog een andere vraag voorleggen (niet specifiek op Spurgeon gericht). Na het lezen van het artikel van Potappel, heb ik zijn levensbeschrijving gelezen. Als ik lees hoe deze man geleid werd door de Heilige Geest, dan kan toch de vrees op komen zetten voor eigen leven. Hoe gaat een mens hiermee om?

Beste vriend/vriendin,

Welk een sympathieke vragen over een raar verhaal, dat toch echt gebeurd is, blijkens het familieblad Terdege. Sympathiek omdat het je blijkbaar gegeven is om door die rariteiten heen te kijken. Met jou heb ik respect voor zowel Potappel als voor Spurgeon. Maar waarom doet Potappel dan zo raar om met vriend Slager een boekje van Spurgeon zo diep mogelijk te gaan begraven? Nou kijk, godvrezende mensen in deze kringen lopen meestal niet over van originaliteit: hetzelfde deed kort daarvoor ds. Ledeboer met de gezangbundel van de Nederlandse Hervormde Kerk in Benhuizen. Als je dan voor zo’n voorganger respect hebt dan moet je hem natuurlijk zoveel mogelijk nadoen. Datzelfde kun je vandaag nog zien tot in de kleinste kleinigheden. Imitatiegedrag om je daarin veilig (en heilig) te voelen. Spurgeon was natuurlijk in hun ogen veel te ruimdenkend en te gunnend (zoals dit in deze kringen heet). Maar Potappel en vriend Slager hadden natuurlijk nog nooit de duizenden van Londen gezien die ten dode wankelden. Cultuurverschil dus. In hoge mate zelfs. Het is nogal een verschil of je in Stavenisse woont en je komt eigenlijk nooit veel verder of je word op je negentiende predikant in de wereldstad Londen.

Dit is natuurlijk niet het enige verschil: er zijn ook leerverschillen, die je vandaag nog terug kunt vinden. Maar daaruit blijkt maar weer dat de muren van een bepaalde cultuur of van een subcultuurtje zo hoog opgetrokken kunnen worden en dat de muren rondom een leerstuk zo breed gemaakt kunnen worden, dat je elkaar achter die muren niet meer hoort en ziet. Diep tragisch, tot op de dag van vandaag. Maar ja, dat hebben wij er van gemaakt. Want wij kunnen ook nog heel wat zonder God en tegen God, al leven wij van genade.

Maar eerlijk gezegd moet iemand zo’n raar verhaal in Terdege eigenlijk maar niet vertellen. Dit soort sensatieverhalen stichten niet en zeker niet in een reformatorisch familieblad. Alleen mensen zonder genade smullen hier van. Ze hebben nu eenmaal niet meer. Beter zou zijn om dit soort eigenaardigheden en onaardigheden met de mantel der liefde te bedekken.

Ik houd veel van Spurgeon en ik heb ook diep respect voor Potappel, maar het gaat dan wel om onvergelijkbare ‘grootheden’ in het Koninkrijk der hemelen. Bij Potappel wordt in zijn biografie breed uitgemeten hoe God met hem omging en hij met God, en bij Spurgeon wordt in zijn biografie breed uitgemeten hoe God door hem omging met zondaren als het straatvuil van Londen. Dat geeft heel verschillende plaatjes te zien, maar op beide plaatjes gaat het om de wonderen van de Allerhoogste. Daarbij leefden zowel Potappel als Spurgeon heel dicht bij God. En daarop mogen we jaloers worden, want dat is een heerlijk en begeerlijk leven.

Ik ben er van overtuigd dat als Potappel in de Tabernacle bij Spurgeon had gezeten (even aangenomen dat hij Engels verstond) of als Spurgeon bij Potappel naast de haard in Stavenisse in het Zeeuws over de wonderen van Gods genade had gesproken, dat dan hun harten samengesmolten waren vanuit en in de liefde van God. Nou ja, nu in  de hemel is het dan zo ver.

Met vriendelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs, hervormd predikant in de Protestantse Kerk in Nederland, die allen in alle kerken liefheeft die met hem een zelfde dierbaar geloof deelachtig zijn.

Dit artikel is beantwoord door

Dr. C. A. van der Sluijs

• Geboortedatum:
  14-09-1942
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

174 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven