Als de ander in het contact met jou spanning ervaart, is het dan jouw schuld en ...

Als de ander in het contact met jou spanning ervaart, is het dan jouw schuld en doe jij dan wat fout of mag je zeggen: de ander is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen gevoelens? Toelichting: vroeger kreeg ik als kind altijd te horen dat het mijn schuld was als mijn ouders spanning voelden, want dat kwam dan doordat mijn gedrag niet goed was en ik dingen verkeerd deed, zei mijn moeder dan. Later leerde ik dat mijn moeder psychisch niet sterk was. Ik heb hiervoor kort hulp gehad. Nu merk ik dat ik er nog steeds erg tegenaan loop als de ander moe is of ziek, of spanning voelt dat ik dan innerlijk voel: dat is jouw schuld en dat komt door jou. Hoe krijg ik dat weg? Het zit zo diep dat gevoel en het snoert me zo in. De schuldgevoelens knagen en kwellen dan zo.

Beste vragensteller/stelster,
 
Hartelijk dank voor je vraag. Ik denk dat velen zich kunnen herkennen in jouw vraag. Als je als kind hebt geleerd schuldig te zijn aan de spanningen van je ouders, raak je dat niet zo makkelijk kwijt.
 
Stel nu eens dat het inderdaad aan jouw gedrag gelegen had, dat je ouders spanning ervoeren, ben je er dan echt schuldig aan? Ik zeg juist niet dát je schuldig bent. Ik lees juist dat je zelf ook hebt geleerd dat je moeder een heel zwakke plek had en dat ze haar spanning onterecht bij jou neerlegde. Maar, stel nu eens dat een kind heel lastig is en voor spanningen zorgt, moet het kind dan de schuld toegeschoven krijgen? Ik denk het niet. Natuurlijk moet een kind aangesproken worden op vervelend gedrag als het kind daar wat aan doen kan. Maar het blijft een kind. En je mag een kind maar zo geen schuldgevoel geven over iets wat een kind zelf niet kan overzien.
 
Bij jou is dat wel gebeurd. En dat breekt je nu nog op. Het is, denk ik, goed dat je hierbij hulp gehad hebt. Maar nu kom je toch weer op een punt dat je er alleen niet uitkomt. Daarom zou ik je willen aanraden om opnieuw hulp te overwegen.
 
Als een ander spanning voelt en jij denkt daar aanleiding toe gegeven te hebben met jouw gedrag, bedenk dan dat de ander ook de verantwoordelijkheid heeft om grenzen aan te geven. Als je echt te veel van iemand vraagt, moet en mag de ander dat ook aangeven. Dat is niet iets om jezelf de schuld van te geven. In die zin heb je gelijk als je schrijft dat de ander zelf verantwoordelijk is voor zijn gevoelens.
 
Veel mensen voelen zich schuldig terwijl ze het in werkelijkheid niet zijn. Dat kan aan anderen liggen, als ze het gevoel geven dat je schuldig bent. Je kunt het ook helemaal jezelf wijsmaken. Als je het dan met de ander zou bespreken is de kans groot dat de ander helemaal verbaasd zou zijn.
 
Je bent al een eind op weg doordat je zelf inziet waar het probleem vandaan zou kunnen komen. Zo weet je met je verstand wellicht dat je niet schuldig bent, maar zegt je gevoel dat je wél schuldig bent. Het is heel lastig om ook je gevoel juist te laten functioneren. Daarom is het denk ik goed om opnieuw naar hulp te zoeken.
 
Veel sterkte!
 
Drs. A. Th. van Olst

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Th. van Olst

• Geboortedatum:
  11-04-1978
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Utrecht
• Status:
  Inactief

48 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven