God zo ver weg bij eetstoornis

Vraag 1: Ik heb een (lichte) eetstoornis (anorexia) en heb het daar vaak moeilijk mee. Mijn ouders weten er niets van (hebben wel door dat ik afval) en ik durf het hen ook niet te vertellen. Dit omdat ik ze dan met zorgen belast en omdat ik bang ben dat ze er geen begrip voor tonen, omdat ze meestal erg negatief doen over dit soort zaken. Ik wil er op zich wel van af, maar vind aankomen en normaal eten heel eng. Ik heb wel iemand waar ik goed mee kan praten, maar dat is op school en dus zie ik best erg op tegen de vakantie. Sinds dat ik last heb van deze eetstoornis (sinds acht weken is het erger geworden) is God zo ver weg. Als ik bid lijkt het wel alsof het niet verder komt dan het dak, al zie ik wel dat mijn gebed nog wordt verhoord. Ik heb het hier erg moeilijk mee.

Vraag 2: Ik heb sinds een aantal maanden een (lichte) eetstoornis (anorexia), maar nu is God steeds zo ver weg. Het lijkt wel alsof ik geen toenadering meer kan vinden. Toch zie ik nog wel dat mijn gebeden worden gehoord en verhoord. Maar verder is alles zo oppervlakkig. 'Vroeger' ging bijbellezen vaak 'verder', maar nu niet meer en als ik bid, lijkt het alsof ik het tegen niemand doe...

 Beste vragenstelster,
 
Als ik jouw vraag lees dan denk ik vooral dat je het jezelf heel moeilijk maakt door zo alleen met jouw probleem te "tobben". Je vertelt over jouw eetstoornis en dat is nogal wat! Wat fijn dat jij (nog) ervaart dat jouw gebed wordt verhoord terwijl God zo ver weg is. Dat bevestigd mijn vertrouwen dat het niet aan ons ligt of God dichtbij is maar dat Hij Zelf weet wat goed is voor jou. Of jij je dichtbij Hem voelt of niet...
 
Het feit dat jouw ouders negatief zijn over "dit soort zaken" wil volgens mij niet zeggen dat ze negatief zijn over wat jou bezighoudt! Dat lijkt me iets heel anders. Als het om je eigen kind gaat, kijk je anders tegen de dingen aan, meestal. Verder zou je deze zorg aan het begin van het gesprek kunnen uiten. Bijvoorbeeld zo: "Ik wil jullie iets vertellen wat ik heel moeilijk vind en ik ben bang dat jullie negatief zullen reageren". Ook toon je zorg naar je ouders; je wilt hen niet belasten met jouw probleem. Toch wil ik je zeggen dat zij er recht op hebben doordat ze jouw ouders zijn. Hoe zou jij het vinden als ze jou belangrijke informatie onthouden "omdat jij anders met hun probleem bezig moet zijn". Je doet je ouders geen recht door dingen te verzwijgen die er in hun gezin zijn. Je onthoudt hen ook de mogelijkheid om jou te helpen of te steunen.
 
Ik kan me voorstellen dat je er tegenop ziet om tijdens de vakantie jouw "praatpaal" te missen. Eerlijk gezegd denk ik dat het belangrijk is dat dit voor de vakantie nog bij jouw ouders bekend is, zodat je in ieder geval niet die druk extra hebt.

Als advies zou ik je willen vragen of er een mogelijkheid is dat deze vertrouwensfiguur samen met jou met jouw ouders praat om hen dit te vertellen. Deze man of vrouw kan jou helpen om het je ouders te vertellen. Vraag het diegene maar als dit jou helpt.

Eigenlijk heb je jouw handen vol aan het probleem zelf, als ik het goed begrijp. Ik raad je aan om goede en passende hulpverlening te zoeken in jouw buurt. Je kunt dit met jouw huisarts overleggen. Er zijn christelijke instellingen, Eleos is er een van, die hulpverleners hebben die gespecialiseerd zijn in dit onderwerp. Wacht er niet te lang mee!
 
Ik wens jou heel veel sterkte toe voor de komende tijd waarin je, naar ik hoop, jouw probleem aan gaat pakken, met hulp en steun van je ouders en hulpverlening.
 
Hartelijke groet, Petra van Bodegraven

Dit artikel is beantwoord door

P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven

• Geboortedatum:
  26-03-1966
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

122 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven