Een dagje in het kindertehuis in India

Het gaat hier dus echt steeds beter! Het wordt echt gewoon leuk nu. Ik heb vaste dingen per dag en de kinderen gaan je bij naam leren kennen! Elke morgen ga ik om 5 uur mijn verdieping wakker maken; de begane grond. Het zijn bijna allemaal vierpersoonskamers. Sommige kamers, in de hoeken bijvoorbeeld, zijn wat groter. Elke kamer heeft kinderen van diverse leeftijden en het oudste kind is de roomleader. Een heel goed systeem! Elke kamer heeft een of twee kleintjes en ook altijd een grotere, dus geen kinderen van dezelfde leeftijd op een kamer.

Als ik de kinderen wakker ga maken, zijn sommigen al wakker, maar er zijn er die ik wel drie keer flink aan de schouder moet schudden. Het is heel grappig wat je ‘s morgens allemaal kunt aantreffen. Kinderen liggen soms op de grond in hun deken gewikkeld zodat je er bijna over struikelt, of ze liggen met z’n tweeën in bed, wat heel vaak gebeurt trouwens! Pas sloeg ik de deken van een meisje van ongeveer tien jaar open, lag ze helemaal in haar blootje en haar zusje van acht jaar lag er heel lief naast, ook helemaal in haar blootje. Heel schattig en echt iets wat bij die kinderen hoort!

Als ze opstaan moeten ze eerst naar de Chapel, dat is een grote zaal waar ze de dag beginnen. Ze staan dan voorin op drie tribunes, links, rechts en in het midden. Hierna moeten de kinderen naar exercise, ze rennen dan een grote ronde en doen daarna wat ochtendgymnastiekoefeningen voor de spieren. We zijn dan ongeveer om 7 uur weer terug en dan moeten de kinderen in bad en hun kamer schoonmaken! De kleinste kinderen gaan beneden in bad bij de wasvrouw. Ik loop dan even de kamers van mijn verdieping langs om te kijken of wel echt alle kinderen gaan!



Om 8 uur is het etenstijd, ontbijt! De kinderen komen dan allemaal netjes in hun uniform, dat ziet er heel grappig uit! Ik heb de eerste rij, dat zijn de kleinste kinderen. Jullie denken misschien, oh dat is schattig, nu, ik zal jullie vertellen dat ik bijna de hele tijd heen en weer ren om al die meisjes op hun stoel te houden en te zorgen dat ze niet te veel eten naast hun bord gooien. Of wat denken jullie van eten van elkaars bord afpakken of eten in hun zak stoppen om mee te smokkelen… Maar wel leuk hoor! Ze zijn echt heel ondeugend, maar hebben zulke schattige gezichtjes vaak! En als ik lang loop roepen ze, ‘aunty, aunty’ en soms zelfs ‘aunty Marijke’, zo lief!

Tanza van 4 jaar

Hierna gaan wij eten. Soms sla ik een maaltijd nog wel over hoor, maar ik probeer wel echt vaker mee te doen. Ze eten hier met de handen, en dan doe ik dat ook en ik zal jullie vertellen, dat eet eigenlijk heel erg lekker! Probeer het maar eens! Je maakt een kommetje met je vingers, en met je duim schuif je het zo uit het ‘kommetje’ in je mond.

Na het eten brengen we eerst het eten voor de zieke kinderen rond. Aan het begin van het eten moet de roomleader een briefje geven met daarop wanneer, voor wie, waarom en waar er eten gebracht moet worden. De kinderen moet zich na het eten verzamelen, allemaal, van klein tot groot voor ensemble. Ze staan dan allemaal in de vorm van een kruis, marcheren en zingen diverse liederen. En dan is het schooltijd! Wij gaan onze eigen verdiepingen langs om te kijken of er geen kinderen achtergebleven zijn, of spijbelen. Want vooral de kleintjes blijven soms achter. Het gebeurt natuurlijk wel eens dat ze hun uniform niet hebben of kwijt zijn en dan durven ze niet meer! Want dan kunnen ze wel eens flink slaag krijgen.

De rest van de morgen maken we vaak onze kamer even schoon. Alles opruimen, de was doen en een bericht typen zoals nu ? Ik ben ook bezig met wat verstelwerk: we hadden tijdens de afgelopen minivakantie wat Indische kleding gekocht, alleen die van mij was heel slordig genaaid, dus die ben ik nu met de hand (probeer ik, moet ik eigenlijk zeggen ;-)) aan het herstellen. We gaan ook wel eens naar het dak van een van de gebouwen, meestal de chapel, die staat in het midden. Het dak is plat, we doen dan een spelletje, spelen gitaar of gaan lekker zonnen ;-) Het is echt nog lekker warm hier! ‘s Morgens wel wat koel, maar overdag is het voor ons begrip echt zomers.

Om 12:30 is het lunchtime! De kinderen komen allemaal naar de eetzaal en het gaat dan net weer als ‘s morgens. Ze beginnen de maaltijd door een aantal liederen te zingen en daarna hardop het “Onze Vader” bidden met z’n allen.

Deepa van 2 jaar

‘s Middags gaan we vaak even slapen. Maar het gebeurt ook wel dat we met een of meerdere kinderen naar het ziekenhuis moeten. Eigenlijk naar de dokter, maar hier is dat in het ziekenhuis. Of we moeten winkelen om spullen voor hier te halen zoals ander eten voor een meisje dat een bepaalde infectie heeft, of nieuwe opscheplepels; van alles kan het zijn! Afgelopen zaterdagmiddag mochten we opeens voor 1500 roepie, dat is ongeveer twintig euro, kleding uitzoeken in een hele grote stoffen/kledingwinkel! Het was een kerstcadeau van het Michael Job Center! Dat was echt super leuk. We hebben allemaal een mooie Churida (je zegt sjoerida) gekocht. Bij sommigen moest hij nog wel aangepast worden, maar dat werd diezelfde middag, gelijk nadat we ze gekocht hadden, gedaan terwijl we stonden te wachten! Op deze foto zien jullie wat we gekocht hebben. Die twee andere meiden op de foto doen hun stage hier van de opleiding SPW. Zij hopen 4 februari weer terug te gaan.

Alle kinderen krijgen bij kerst nieuwe kleren. Ook krijgen ze een nieuw uniform, nieuwe schoenen en nieuw ondergoed. En dat is echt weer nodig! Een heel geregel voor de mensen hier, maar ik vind het echt heel mooi dat ze dat wel doen! Wij vonden het ook echt heel leuk dat wij ook wat kregen, vooral Petra en die andere meiden die er al best een poos zitten vonden het super leuk, gewoon een heel lief gebaar!

Om 4 uur komen de kinderen uit school. Ze komen dan om spelletjes vragen of een van de kinderbijbels, ze vinden het erg leuk om de plaatjes hieruit te bekijken. Soms doen we ook wel mee! Bijvoorbeeld groen is gras, of klein zigeunermeisje! Toen de moeders van twee vrijwilligsters hier waren, hebben ze bij het weggaan elke kamer een pakketje gegeven met wat leuks, onder andere een springtouw. Dat doen de meisjes ook heel veel! Of badmintonnen! Het dinertime is om 6 uur. De kinderen hebben dan hun speelkleren aan, dat ziet er juist weer gekleurd uit. Maar als je ziet wat sommige aan hebben! En toch is het in het begin even dat je denkt, help, maar nu is het eigenlijk gewoon een beetje normaal. Het hoort gewoon echt bij hen! De meest kleintjes hebben vaak ook niet eens een onderbroek aan.

Na het eten en het rondbrengen van het eten voor de zieke kinderen gaan we naar onze kamer. De kleinere kinderen moeten om 8 uur naar bed. Een poosje geleden, toen we boodschappen gingen halen voor de pakketjes die moeders gaven, had ik drie doosjes met van die kleine lichtjes meegenomen, 50 roepie per stuk, dat is ongeveer 75 eurocent. We hebben die laatst, toen we onze kamer een hele grote schoonmaakbeurt hadden gegeven, opgehangen en ’s avonds doen we ze aan. De kinderen vinden het helemaal geweldig!

En weten jullie wat we de laatste paar avonden gedaan hebben? We deden alle andere lichten uit en gingen kerstliedjes met de gitaar, met de meisjes zingen die er op dat moment waren. En er kwamen er elke keer steeds meer bij en het was gezellig! De kinderen vragen er nu naar of we dat weer willen doen. “Nee, vanavond” zeggen we dan! En ze zingen hard mee! Ze zijn vaak met zo’n 20 meisjes en ze zingen met elkaar zowat nog harder dan alle kinderen bij elkaar ’s morgens in de Chapel! ? Het is echt zo gezellig om zo bij elkaar te zijn! Ik had het er net nog over met Petra en we zeiden “op zo een moment heb je echt het gevoel van, ja hiervoor ben ik (onder andere natuurlijk) gekomen.” De meisjes genieten er echt van, dat kun je echt zien!

Om 8 uur moeten de kleintjes dus naar bed, dat betekent dat ik even mijn verdieping rondloop, mijn hoofd om het hoekje van de deur steek om te kijken of ze op bed liggen. Eventueel even een praatje met de ouderen die natuurlijk nog niet naar bed hoeven. De oudere meiden hebben van 7 tot 9 uur studie-uur, ze moeten dan in de eetzaal met z’n allen studeren/huiswerk maken. Wij gaan ’s avonds soms nog even verder zingen, of we lezen wat of een doen een spelletje, ook wel eens met die andere meiden. Ook gebeurt het wel eens dat er wat oudere meiden op onze kamer komen, om gewoon gezellig te kletsen of ook een spelletje te doen. Dat is ook erg leuk!

Dit is eigenlijk een beetje zoals het elke dag gaat. In het weekend, zaterdag en zondag gaat het iets anders, er dan geen exercise ‘s morgens en de kinderen hoeven natuurlijk niet naar school. De oudere meiden hebben op zaterdag wel studie-uren. ’s Zondags hebben de kinderen ’s morgens en ’s avonds na het eten een dienst in de Chapel.

In het begin dacht ik wel eens, hoe kun je nu ooit hier leven. Maar nu je er een poosje in zit worden veel dingen normaal en zie je ook hoe het komt dat ze zich op een bepaalde manier gedragen of waarom ze bepaalde dingen doen! Het klinkt misschien een beetje raar zo, maar ik weet niet goed hoe ik het anders moet uitleggen. Ik leer steeds meer kinderen, maar ook stafleden kennen. Je hoeft niet altijd een praatje te maken, vaak is een glimlach al genoeg! En dat is zo leuk! Als Petra en ik naar de eetzaal lopen, komen de kinderen vaak al naar ons toe en pakken ze gauw onze handen, en vaak vechten ze er om wie je hand vast mag houden, dat is wel grappig.

Oeps, ik zie dat het bericht wel heel lang is geworden! Ik ga maar eens stoppen denk ik! Als jullie iets willen vragen ofzo, doe het gerust hoor! Of als je ergens meer over wilt weten! Ik probeer zoveel mogelijk te vertellen, maar ik weet niet goed wat voor jullie nu eigenlijk leuk is om te weten!

Het inmiddels avond terwijl ik dit bericht aan het afmaken ben en ik wil nog even vertellen wat we vanmiddag gedaan hebben. Om half 5 gingen we roomchecking doen. Ieder loopt dan de kamers van je eigen verdieping langs en geeft een beoordeling voor de netheid, schoonheid van de kamer. Het is een competitie, want elke maand krijgt de netste kamer een prijs. Er is ook een prijs voor de beste roomleader, en de beste floorleader, want die is er ook. Zulke dingen zijn leuk en ook erg goed! Vanmiddag heb ik het samen met Petra gedaan, en je leert nu gelijk heel veel kinderen kennen. De afgelopen dagen heb ik ook gewoon lol met hen. Gisteren hadden twee meiden van mijn verdieping beloofd om de volgende ochtend gelijk uit bed te komen. Zij zijn namelijk degenen die ik echt heel, heel erg vaak wakker moet maken voor ze er uit gaan en vanmorgen… ze waren er al uit voor ik kwam! Vandaag kwam ik er nog een keer op terug en we hebben er best lol om gehad. Nu, ik ben benieuwd hoe het morgen gaat ;-)

Maar na dat we de roomchecking gedaan hadden, kwamen we langs een hele grote kamer die als lokaal dient. Daar waren de meisjes aan het zingen. Petra vertelde dat elke dag was, maar dat ze er nog nooit was geweest, dus wij zijn naar binnen geslopen en daar hebben we geen spijt van gekregen! Eén ouder meisje speelde op de gitaar en leerde een lied aan een aantal meiden. Het was eigenlijk een soort zondagschool, alleen is het dan elke dag van ongeveer 5 tot 6 uur. Nadat ze het nieuwe lied een aantal keer gezongen hebben, gaan ze bekende liederen zingen als gebed, met tussendoor een echt gebed. Ze zingen dan met hun hoofd gebogen en de ogen gesloten. Hierna behandelt het meisje een gedeelte uit de Bijbel. Ze waren net bij het laatste vers van Johannes 3. Ze vertelde over de stad Jeruzalem, over de ontrouw van Israël, ook tijdens de woestijnreis, maar daar tegenover de trouw en liefde van de Heere Die zoveel meer en anders is dan de liefde die wij als mensen hebben/kennen. Maar uit onszelf kunnen we niet tot Hem komen vertelde ze. Ik was soms bang dat ze hier er vanuit gingen dat iedereen een kind van de Heere is, maar vanmiddag bleek dat dat geen juiste gedachte van mij was! Na de bespreking werden de verzen opgezegd die de kinderen de vorige dag opgekregen hadden. Van klein naar groot, allemaal moesten ze wat opzeggen. De groep was niet groot, zo een 20 kinderen, maar het is ook vrijwillig. Het was echt heel bijzonder en mooi om mee te maken. Petra en ik hebben besloten om hier beslist vaker naar toe te gaan!

Hartelijk groeten!

Marijke de Pater
kindertehuisindia.waarbenjij.nu

Met enkele vriendinnen uit Kootwijkerbroek en omgeving hoopt Marijke de Pater uit Ede een half jaar vrijwilligerswerk te gaan doen in een kindertehuis in India, namelijk het Michael Job Centre. Marijke zal voor Refoweb met enige regelmaat een column verzorgen. Lees hier de eerste column.