Amerika heeft zijn Amish, Nederland z’n refo’s. Gemeenschappelijk hebben ze dat buitenstaanders maar weinig snappen van jargon, kledingcodes en kerkgang. Uitbundig mededeelzaam zijn ze daarover ook niet, hoewel er inmiddels een kentering zichtbaar lijkt. Voorzichtig mogen in ons land heidenen wat in de kerkelijke keuken gluren en andersom steken gereformeerden soms ook hoofd en leden nieuwsgierig naar buiten. Dat kan tot wonderlijke misverstanden leiden.
Een wat ouder echtpaar besloot onlangs met een georganiseerde reis het beloofde land te bezoeken. De tiendaagse tocht was georganiseerd door het eigen strikte kerkverband en een uitermate betrouwbare dominee had de leiding. Bovendien was er geboekt bij El Al, de meest (be)veilig(d)e vliegmaatschappij. Er kon dus niets misgaan. Koffers geleend bij de buren, want beide echtelieden waren nog nooit op vakantie geweest. Laat staan dat ze ooit een vliegtuig van binnen hadden bekeken.
Bij El Al stap je echter niet zomaar over de drempel. Daar gaan drie scherpe inspecties aan vooraf, inclusief een interview onder vier ogen -waarvan twee zeer scherpe- met een veiligheidsbeambte. Nu wil het geval dat beide oudjes van hun kinderen op de vluchthaven een cadeau hadden meegekregen voor onderweg. Met daarbij de opmerking dat ze het pas in het vliegtuig mochten open maken. En daar ging het mis...
Na de gebruikelijke keuvelarij ging de El Al-medewerker een spade dieper. “Mevrouw, heeft u van iemand iets aangenomen toen u hier op het vliegveld kwam?” “Jazeker”, antwoordde het vrouwtje goedsmoeds en naar waarheid. “Ik heb een pakje gekregen.” Beambte: “Waar heeft u dat?” Vrouwtje: “In mijn koffer.” “En wat zit daar in?” “Dat weet ik niet, dat mag ik pas in het vliegtuig open maken...” El Al in rep en -vooral- roer. Het kostte de reisleiding de nodige moeite en vooral tijd om alle rimpels weer glad te strijken.
De terugreis verliep voor de oudjes welhaast nog dramatischer. “Van wie is die koffer?”, vroeg een politie-ambtenaar op Tel Aviv bij het inchecken. “Van mijn buurman”, antwoordde het vrouwtje naar waarheid. Opnieuw alarm en de koffer, inclusief lang ondergoed, werd ter plaatse binnenstebuiten gekeerd. Slechts een paar minuten voor vertrek kwam de bejaarde dame hijgend en met een rood hoofd het vliegtuig binnen...
Maar het kan nog erger. Een oude man uit een nog strenger en strakker kerkverband mocht eveneens op reis naar het land van Abraham, Izak en Jacob. Ook hij had nimmer gevlogen. Nauwelijks was het toestel opgestegen of de angst vloog hem naar de keel. Hij opende zijn mond, naar goed gebruik van Psalm 81, en begon uit volle borst Psalmen op uitermate hele noten te zingen. Personeel en een deel van de passagiers kregen vervolgens de hik van schrik, in de veronderstelling dat hun laatste ogenblik was aangebroken... Psalmen en het vrijdaggebed van de muezzin lijken bij brullende vliegtuigmotoren ernstig veel op elkaar.
