Onlangs liep ik mijn vaste ochtendroute door het bos (wij noemen het ‘de eerste’). Ik genoot van de ‘oceaan van groen’. En omdat je de route kent, weet je ook wat je verwachten kunt aan wild. Er zijn van die plekjes waar zeer regelmatig varkentjes en herten te spotten zijn. Je zou elkaar gaan kennen. Ik deed toen de volgende ervaring op.
Links van mij zag ik tegen de rand van het bos een flink aantal herten staan. Prachtig gezicht! Meestal staan ze daar en dus ‘groeten we elkaar hartelijk’. Ik liep weer door, om vervolgens bij het volgende kruispunt rechts af te slaan, richting de parkeerplaats. Op die plaats kijk ik altijd naar links, over de grote, glooiende heide. Als de zon opkomt, is dat een prachtig gezicht. Ineens zag ik daar enkele fotografen staan. Ze tuurden met hun machtige apparatuur over de heide. Het was duidelijk: wildspotters. Ik moest er een beetje om lachen. Met hun lange lenzen, zoekend naar wild, keken ze precies de verkeerde kant op. Achter hun rug liep een flinke kudde met herten door het bos, nog geen honderd meter achter hen. Ik had ze net gezien!
Ik liep naar ze toe en vroeg wat ze zochten. ‘Wild, en volgens ons loopt daar in de verte een kleine ree. Maar we weten het niet zeker’. Ik vertelde hen dat ze precies de verkeerde kant op keken. Achter hen liep een aantal grote herten. Ik wees ze op een pad waardoor ze grote kans hadden ze weer tegen te komen. Ze keken me een beetje meewarig aan. ‘Ja ja, bedankt hoor’.
Toen ik al weer een flink eind doorgelopen was, keek ik nog eens achterom. Ze tuurden nog steeds over de heide naar hun ree. Het was duidelijk. Ze dachten: ‘Laat maar praten, wat weet hij er nu van? Zal hij ons vertellen wat wij moeten doen? dat maken we zelf wel uit’.
Ik dacht even: ‘Hé, waar ken ik dat nog meer van? O ja, van de kansel’. Of zou ik me -gelukkig- toch vergissen?
Ds. A. Goedvree
