We leven in een tijd van een explosie van groei en bloei. Prachtig, het is als een oceaan van golvend frisgroen. De kleuren en geuren van het voorjaar kan een mens verkwikken. De wandelingen in het bos krijgen daardoor een geweldige dimensie. Tegelijk zie je dat de herten van ‘jas’ verwisselen en de wilde zwijnen hobbelen met hun jongen door de struiken. En toen zag ik tijdens één van de ochtendwandelingen een andere bosbewoner. Eén die op zijn buik gaat. Een hazelworm, een soort minislang. Hij lag voor mij op het pad. Brrrrrrr.
Natuurlijk, natuurliefhebbers zullen er heel veel in zien en over kunnen vertellen. Maar, ik zie het diertje toch als een glibberige voorbijganger met een ‘twijfelachtige achtergrond’: ik houd niet van slangen. Ik gaf hem (of haar) een tikje tegen de achterkant en ineens slingerde hij pijlsnel weg. Ik verwonderde mij over de snelheid waarmee dat gebeurde. En ik dacht: ‘ging het in het geestelijke leven maar net zo’. Want de boze, die ‘buikglibber uit het paradijs’, kan zomaar ineens op het levenspad ons kruisen. Juist ook in tijden dat het alles in geloofsgroei en bevindingsbloei staat. En dan is daar ‘hij die op zijn buik gaat’. Met een verleiding, met een verzoeking. En je denkt ‘brrrrr’, daar moet ik van af. En je denkt dat je hem met een tikje strijd en een stootje worsteling tegen zijn staart het pad af kan laten kronkelen. Maar dat valt tegen.
Anders dan een hazelworm laat de slang uit het paradijs zich niet snel verdrijven. Die heeft meer de omvang van een Boa Constrictor, die ons levendig zou verslinden. Dat gaat niet lukken met een corrigerend tikje. Nee, dan moeten we bij Hem zijn, Die de oude slang de kop heeft vermorzeld, Jezus Christus. Het moet ons brengen in gebed, als de boze zijn verleidingen en verzoekingen op ons levenspad brengt. Bij Christus moeten we zijn. En wie achter Hem schuilt zal bemerken dat Hij Overwinnaar is over alle kwaad. Onze grootste Boa’s zijn als nietige Hazelwormpjes voor Hem.
Ds. A. Goedvree
