Wij refo’s zijn maar een club saaie broeders en zusters. De somberheid straalt uit onze ogen en tijdens de zondagse voettocht naar ’s Heeren voorhoven tellen we meer straatklinkers dan dat we blijmoedig en hartelijk onze buren toezwaaien. Bidden en Bijbellezen doen we alleen en hardop voor en na het eten. Soms met of zonder geluid voordat we gaan slapen en bij het ochtendgloren des morgens. Blijkbaar is dit alles dermate eenzijdig, dat veel jeugdigen onder ons op zoek gaan naar een vleugje meervoudige vrolijkheid. En waar kun je dat nu beter vinden dan bij het juichend christendom.
Beter goed gejat, dan slecht zelf bedacht. Zo gezegd en vooral zo gedaan. Een compleet arsenaal aan heppie goodies uit pinksterdiensten is inmiddels de refoclubjes binnengesleept: jengelsnaren, kabaaldrummels, hardcorehousepartygospels, overdoopprentjes en huppelpasjes. Als het maar voldoende herrie maakt, zodat het eigen geweten er in ieder geval niet bovenuit komt. Of... opzichtig genoeg is om de pasbekeerde boven de grijze massa te laten uitsteken. Enkele interessante tips: een opgeheven rechterhand tijdens het opwekkingsgejubel toont veel übervroomheid. Staand draaien met je achterwerk tijdens het blije handjeklap heeft een hoge plek in de reli-toptien. Instemmend kreunen tijdens het gebed van de gastheer is helemaal hip. Doen dus.
Maar dit alles is nog maar kinderspel bij de razendpopulaire bidmarathon. Je kunt nog geen voordeur van een (jongeren)conferentie binnenstappen of je wordt al meegesleurd naar een van de vele bidsessies. Eerlijkheidshalve moet ik erkennen dat deze er vaak zeer reformatorisch aan toe gaan: langdradig, met een omhaal aan woorden en herhalingen. Zonder begin, maar vooral zonder eind. Wat dat betreft is de implementatie van dit evangelisch misgebedsel zeer geslaagd.
Voor alles en nog wat wordt gebeden: hongerige kindertjes in Kenia, de frietboer om de hoek, de startmotor van de spreker en de dikke steenpuist op de rechterbil van tante Sjaan. Een compleet assortiment aan bevolkingsgroepen en bijproducten passeert de revue. En mocht iemand wat vergeten zijn, dan is er altijd wel een wijsneus die een tikkeltje beter in z’n vel zit. Wie wil meetellen tijdens het kringgebed dient in vorm te zijn. Goed uitgeslapen, thuis flink geoefend, geen ui of knoflook gegeten bij de maaltijd en even lekker gedouched vooraf. Keel schrapen en... bidden maar tot je een ons weegt. En na afloop elkaar even complimenteren; het toefje slagroom op het toetje.
Het badwater is binnengehaald, maar het Kind lijkt verdwenen.
"Dank u Heere dat ik niet ben als die en die", maar de tollenaar ging gerechtvaardigd naar zijn huis.
Tip: loop eens stage buiten je eigen parochie in het buitenland!
Dat het Kind vaak ontbreekt bij die somber kijkende broeders en zusters en soms ook bij de evangelische broeders en zusters.
Verbaast mij enigszins dat het nog niet verwijderd is.
Of staan er vaker zulke ''opbouwende'' stukjes?
Die zal vast als hij voor het aangezicht van de Heer verschijnt lekker op zijn kont zitten.
Niet staan, nee want stel je voor..
Ook zal hij waarschijnlijk niet vrolijk zijn, nee dat mag niet als christen zijnde.
Stel je voor dat God je blijdschap geeft.
David danste zelfs voor God terwijl hij naakt was.
Wat is er mis dan als je dat zelf ook zou doen?
Ik sluit mij aan bij vandijk en Let!
Niet doen dus.
