Woedend was hij. Verbitterd. Bijna veertig jaar had hij er voor de klas gestaan, nu moest hij eruit van het schoolbestuur. Wat er precies misgegaan was tussen hem en een deel van zijn collega’s, daar kwam ik niet helemaal achter. In elk geval waren er die hem, de nestor van het onderwijs in W., slecht gezind waren. Nu had hij nog een aantal weken te gaan en dan was het over. Nooit meer voor de klas. Nooit meer ‘de meester’. ’t Was af, gedaan, klaar, uit. Een afscheidsreceptie zat er niet in. De verhoudingen waren te zeer verstoord. Hij zou uit het dorp met stille trom vertrekken en zich er vermoedelijk nooit meer laten zien.
Ik moest er steeds aan denken op de terugreis -mijn kennis woont in een wat afgelegen deel van onze provincie- en ook op bed lag ik nog te piekeren over Piet en zijn verbittering. De volgende dag mailde ik hem. Piet, schreef ik, waarom zou je niet de eer aan jezelf houden. Huur gewoon het dorpshuis af voor een receptie. Doe het zélf. Stop huis-aan-huis een briefje in de bus met een uitnodiging. Degenen die komen willen, zullen er zijn. Al die ouders van vele jaren, ex-leerlingen. De meesten weten van het conflict niet af. Degenen die je kunt missen als kiespijn, laten zich toch niet zien. Het kost je geld, maar moreel ben je de overwinnaar.
Piet moest dan wel ‘over zijn schaduw heen springen’, betalen en organiseren wat eigenlijk bij wijze van waardering door ánderen voor hem georganiseerd en betaald had moeten worden. ‘Door het stof gaan’ zit niet in onze menselijke natuur, maar kan -zoals in dit geval- onverwachte perspectieven bieden op een veel beter ‘eindresultaat’. Het had een gouden avond kunnen worden voor Piet.
Later heb ik wel eens overwogen of deze ingeving die ik kreeg, en de aandrang die ik voelde om Piet mijn voorstel te mailen, misschien iets kon zijn geweest van de gewone werking van de Heilige Geest - in mijn geest. Het antwoord op die vraag laat ik graag over aan theologen. Het is ook absoluut niet van belang. Veel belangrijker vond ik de reactie van Piet.
Die was negatief, helaas. Hij kon niet over zijn schaduw heen springen. Zijn eergevoel zat hem in de weg. Zijn trots – een begrip dat we in de Bijbel niet als een positieve kracht tegenkomen.
Ik vond het heel jammer dat Piet het niet had gedaan. Bliksems jammer vond ik het.
Zoiets moet je aangeboden worden, uit dankbaarheid en waardering. Op deze manier zoek je die zelf en vanwege de wegblijvers, wordt de scheiding pijnlijk duidelijk.
Ik heb veel begrip voor Piet! Jammer dat de kwestie niet uitgesproken en opgelost kon worden. DAAR zou ik dan maar eens een column aan wijden.
Het hoeft niet persé met trots te maken te hebben als je voor het eerste kiest.
Ik herken het verhaal van Piet van heel dichtbij.
Jarenlang heeft een familielid, heel dichtbij, zijn beste krachten trouw ingezet voor een christelijke school.
Tot dat je niet meer mee kan met alle onderwijsvernieuwingen omdat de leeftijd een soort 'halt' geeft. En dan... Aan de kant gezet.
Buitenman laat zich kennen als een 'stuurlui aan wal'.
En verder vraag ik me af of een eigen afscheidsreceptie voor jezelf organiseren trouwens ook niet ego-strelend kan zijn.
En die opmerking over de 'gewone werking van de Heilige Geest' vind ik afschuwelijk, weerzinwekkend en erg zelfverheffend.
Maar wij mensen willen voor de inzet die we doen, de Hemel in geprezen worden.
We vergeten vaak, dat God een plan heeft met ons leven.
En dat we tot eer van Hem, onze taken die Hij ons geeft, horen te vervullen.
Dus Piet kan beter aan God vragen wat zijn volgende taak is en God danken voor al die jaren dat Hij hem heeft geholpen om zijn vorige taak te vervullen.
